Trump, Faber en Tarieven

Trump, Faber en Tarieven. Eigenlijk zou ik niet moeten laten doorschemeren dat ik het doorheb, maar ik kan me soms niet aan de indruk onttrekken dat het leven één groot geënsceneerd toneelstuk is, waarvan de makers onmiskenbaar hun best hebben gedaan, waarvoor dank en waardering, maar zich toch ook onvermijdelijk enkele inconsistenties hebben gepermitteerd.

Behalve draadloos internet (leuk geprobeerd, maar hoe kan informatie zich nou door de lucht verplaatsen en dezelfde seconde nog op een server in Siberië landen?) hangt ook de hele constellatie van de economie van tegenstrijdigheden aan elkaar. Nog nooit heeft iemand me overtuigend kunnen uitleggen waarom de overheid het armoedeprobleem niet kan oplossen door een 0 toe te voegen aan het einde van ieders banksaldo – vóór de komma welteverstaan.

Momenteel breek ik mij het hoofd over de handelstarieven van Donald Trump. Vanaf nu geldt er een importheffing van 20% op alle producten uit de EU, en ik vraag me werkelijk af hoe dit Amerika gaat helpen.

Stel bijvoorbeeld dat wij Marjolein Faber, overduidelijk een modern Europees product in de categorie ‘politicus’, willen verpatsen aan de Amerikanen, en we zouden daar een schappelijke 10 miljoen euro voor vragen. PSV kocht Noa Lang voor 15 miljoen van Club Brugge, dus blijkbaar is dit een marktconforme prijs voor simpele zielen. De Amerikanen moeten nu ineens 2 miljoen bijlappen voor Marjolein, en dat is dan nog zonder kapper, die bij Donald niet hoeft te rekenen op een 9%-tarief. Willen we Marjolein nog kwijt, dan moeten we haar of in de uitverkoop doen, of op zoek gaan naar een nog minder competente bewindspersoon, maar ja, waar haal je die zo snel vandaan?

Marjolein Faber is 20% in waarde gestegen in de week waarin ze het niet over haar hart kon verkrijgen om vijf vrijwilligers een lintje te gunnen, omdat hun inzet niet zou stroken met haar beleid. Marjolein Faber wil kortom niet alleen niet dat er nog asielzoekers naar Nederland komen; Marjolein Faber wil ook niet dat de asielzoekers die hier al zijn, dankzij het in haar ogen falende beleid van haar voorgangers, fatsoenlijk als mensen worden behandeld door andere mensen die daar godbetert niet eens voor betaald worden. Ik mag toch aannemen dat Marjolein Faber dan ook zelf met de poetslap en stofzuiger door haar eigen ranzige kantoor gaat, want ze zal het niet kunnen verteren als dit werk gedaan wordt door schoonmakers die geheel tegen haar beleid in de taal niet machtig zijn.

Het zou toch wat zijn: je verkeersboete niet betalen omdat die niet strookt met jouw opvatting over de maximum snelheid, een andere uitgang nemen omdat degene die galant de deur voor je open houdt een sigaret in zijn hand heeft, of als bovenmodaal verdienend persoon met een sociaal hart bij Albert Heijn weigeren Bonuskorting te incasseren omdat dit niet strookt met je nivelleringsprincipes.

Faber had die hele lintjesgate natuurlijk heel simpel kunnen oplossen door gewoon even te kijken naar haar lichtende voorbeeld aan de andere kant van de oceaan. Donald Trump heeft een heel helder geformuleerd beleidsdoel – Make America Great Again – en is er juist dol op om besluiten te ondertekenen die daar totaal niet mee stroken. Sterker nog, hij maakt er al twee termijnen een ware sport van, met zijn zwarte stift van eigen bodem die nu al negen jaar en honderden decreten en wetswijzigingen meegaat en nog steeds geen spoortje van slijtage vertoont.

Maar nee, bij ons kan een minister gewoon volharden in haar bekrompenheid, en moet onze niet zo heel erg STABILO BOSS weer opgetrommeld worden om de zoveelste crisis te bezweren door schoof-voetend zijn handtekening te zetten. Waarschijnlijk moet hij het doen met zo’n permanent marker van Duitse makelij, waarvan iedereen die ooit iets op een flipover of whiteboard heeft moeten schrijven weet dat die het nooit doen.

Maar ach, misschien is zo’n halfslachtige veeg, zo’n schim van een handtekening, in dit geval ook wel tekenend voor de onvoorstelbare kleinzieligheid die ons kabinet tentoonspreidt. Bah.