Waarom de komende economische ineenstorting NIET wordt veroorzaakt door het Corona-virus

Met daling van afgelopen maandag is het internet in vuur en vlam gezet met een discussie over een nieuwe crash die op komst is. Het feit dat een dergelijke instorting van de kettingreactie alleen op afstand werd gehouden als gevolg van massale liquiditeitsinjecties door de kortlopende repo-leningen van de Federal Reserve, moet niet worden genegeerd.

Deze injecties die in september 2019 zijn begonnen, zijn gegroeid tot meer dan $ 100 miljard per nacht … en dat allemaal ter ondersteuning van de grootste financiële zeepbel in de menselijke geschiedenis met wereldwijde derivaten die worden geschat op 1,2 miljard dollar (20 keer het wereldwijde bbp!).

Helaas is economisch analfabetisme zo wijdverspreid onder de moderne economen van vandaag dat de echte redenen voor deze crisis volledig verkeerd zijn gediagnosticeerd met financiële experts van CNN, aan Forbes die de vluchtigheid de schuld geeft van de verspreiding van het Corona-virus!

NIET HET CORONA-VIRUS: DE ECHTE OORZAAK VAN DE NADERENDE FINANCIËLE INEENSTORTING.

Zo verfrissend als het is om openhartige kritiek te horen op het falen van het systeem en zelfs steun voor het herstel van Glass-Steagall bankscheiding van presidentskandidaten zoals Bernie Sanders, Tulsi Gabbard of zelfs de lamme Elisabeth Warren … we vinden dat in elk geval die kandidaten staat op record ondersteunend beleid dat is opgesteld door dezelfde oligarchen die ze lijken te verachten in de vorm van de Green New Deal.

Ondanks wat veel van zijn progressieve voorstanders zouden wensen, zou een dergelijke wereldwijde groene hervorming niet alleen Malthusiaanse ontvolking opleggen aan natiestaten wereldwijd als het zou worden geaccepteerd, maar zou het de supranationale autoriteit van een technocratische bestuurlijke elite als handhavers van een “de- carbonisatie-agenda ‘.

Vanwege het ongebreidelde gebrek aan begrip van hoe deze crisis zo is ontstaan ​​dat idiote voorstellen als “groene nieuwe deals” nu serieus worden voorgesteld als remedies voor onze huidige kwalen, is een beetje geschiedenis op zijn plaats.

ENKELE NOODZAKELIJKE ACHTERGROND

“De geldwisselaars zijn gevlucht uit hun hoge stoelen in de tempel van onze beschaving. We kunnen die tempel nu herstellen naar de oude waarheden. De maat voor het herstel ligt in de mate waarin we sociale waarden nobeler dan louter geldelijke winst toepassen. ”
Franklin Delano Roosevelt, eerste inaugurele rede 1933

Wetende dat de ‘geldwisselaars’ alleen de grote bubbels van de jaren 1920 hadden kunnen creëren via hun toegang tot de deposito’s van de commerciële banken, maakte Franklin Roosevelt de kern van zijn strijd tegen het misbruik van het centrum van Wall Street rond een wetgeving uit 1933 getiteld “Glass-Steagall”, genoemd naar de twee federaal gekozen ambtenaren die de hervorming met FDR hebben geleid.

Dit was een wetsvoorstel dat de absolute scheiding van productief van speculatief bankieren dwong, waarbij via de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) alleen die commerciële bankactiva in verband met de productieve economie werden gegarandeerd, maar waarbij eventuele speculatieve verliezen als gevolg van investeringsbankieren moesten worden geleden door de gokker. Het opvallende succes van deze wet inspireerde andere landen over de hele wereld om een ​​soortgelijke bankscheiding in te stellen.

Naast principes van kapitaalbudgettering, overheidskrediet, pariteitsprijzen en een engagement voor wetenschappelijke en technologische ontwikkeling, was een dynamiek gecreëerd die de grootste hoop voor de wereld zou uitdrukken, en de grootste angst voor het financiële imperium dat de stad Londen en Wall bezet Straat.

De dood van John F. Kennedy luidde een nieuw tijdperk van pessimisme en cultureel irrationalisme in waarvan onze samenleving nooit is hersteld. De vernietiging van een langetermijnvisie, zoals geïllustreerd door het ruimtevaartprogramma, de St. Lawrence Seaway en de New Deal-projecten, had geleid tot een neiging van de bevolking om huidige genoegens in toenemende mate te beschouwen als de enige realiteit, en toekomstige goederen als de mystieke uitdrukking van de som van huidige genoegens.

In deze nieuwe filosofische setting, die in eerdere tijdperken zo vreemd was, werd het geld toegestaan ​​als een macht voor zichzelf te fungeren voor winst op korte termijn in plaats van de investeringen in de werkelijke productieve rijkdom van de samenleving te dienen. Met deze nieuwe paradigmaverschuiving naar het ‘nu’ werd een nieuw economisch model aangenomen ter vervanging van het industriële economische model dat zich in de jaren voorafgaand aan en na de Tweede Wereldoorlog had bewezen.

De naam voor dit systeem was “postindustrieel monetarisme”. Dit zou een systeem zijn dat werd ingeluid door de aankondiging van Richard Nixon van de vernietiging van het Bretton Woods-systeem met vaste wisselkoers en de vervanging ervan door het systeem met ‘zwevende koers’ van bekendheid na 1971.

In datzelfde noodlottige jaar van 1971 vond nog een onheilspellende gebeurtenis plaats: de vorming van de Rothschild Inter-Alpha Group van banken onder de paraplu van de Royal Bank of Scotland, die vandaag meer dan 70% van het wereldwijde financiële systeem controleert.

De verklaarde intentie van deze groep zou worden gevonden in de toespraak van Lord Jacob Rothschild uit 1983:

“Twee brede soorten gigantische instellingen, het wereldwijde financiële dienstverleningsbedrijf en de internationale handelsbank met een wereldwijde handelscompetentie, kunnen samenkomen om het ultieme, almachtige, veelkoppige financiële conglomeraat te vormen.”

Dit beleid vereiste de vernietiging van het soevereine natiestaatsysteem en het opleggen van een nieuwe feodale structuur van wereldbestuur door het eeuwenoude systeem van controle van het geldsysteem aan de ene kant, en het spelen op de ondeugden van goedgelovige dwazen die, door toestaan ​​dat hun naties worden geregeerd door de overtuiging dat hedonistische marktkrachten de wereld regeren, de ondergang van hun eigen kinderen zou bezegelen.

Al die tijd werden geopolitieke structuren buiten de grondwettelijke tradities van de Verenigde Staten opgelegd door nesten van door Oxford opgeleide Rhodes Scholars en Fabians die Amerika in een wereldwijde “domme reus” veranderden die een neokoloniaal programma afdwong in het kader van een “Anglo-VS speciale relatie”. De gebroeders Dulles, McGeorge Bundy, Kissinger en Bush vertegenwoordigen allemaal namen die dit door de Britten geregisseerde plan gedurende de 20e eeuw naar voren brachten.

‘BIG BANG’ IN LONDEN

De grote ‘liberalisering’ van de wereldhandel begon met een reeks golven tot in de jaren zeventig en bereikte een hoge versnelling met de renteverhogingen van Federal Reserve-voorzitter Paul Volcker in 1980-82, waarvan de gevolgen beide veel van de kleine en middelgrote ondernemers, openden de speculatieve poorten in het debacle “Sparen en Lenen” en hielpen ook kartelmineralen, voedsel en financiële instellingen in steeds grotere kolossen.

Volcker zelf beschreef dit proces als de “gecontroleerde desintegratie van de Amerikaanse economie” toen hij in 1978 Fed-voorzitter werd. De verhoging van de rentetarieven tot 20-21% sloot niet alleen het levensbloed van een groot deel van de Amerikaanse economische basis af, maar wierp ook de derde wereld in een grotere schuldenlavernij, omdat landen nu woekerrente moesten betalen op Amerikaanse leningen.

In 1986 kondigde de stad Londen het begin aan van een nieuw tijdperk van economisch irrationalisme met de deregulering van de oerknal van Margaret Thatcher. Deze golf van liberalisering heeft de wereld veroverd toen het de scheiding van commercieel, deposito- en investeringsbankieren wegvaagde, wat de naoorlogse hoeksteen was geweest om ervoor te zorgen dat de wil van particuliere financiering nooit meer meer invloed zou hebben dan de macht van soeverein natie Staten.

Na tientallen jaren te hebben weggebeten bij de structuur van de regelgeving die de gedurfde interventie van de FDR in de geschiedenis had gebouwd, schiep de “Big Bang” een precedent voor soortgelijke financiële de-regulering in het “Universal Banking” -model in andere delen van de westerse wereld.

DE DERIVATIVE TIME BOMB IS INGESTELD

In september 1987 resulteerde het 20-jarige uitstapje naar speculatie in een instorting van de Dow Jones met 23% op 19 oktober 1987. Binnen enkele uren na deze crash waren internationale noodvergaderingen bijeengeroepen met voormalig JP Morgan-hulpmiddel Alan Greenspan met een ‘oplossing’ ‘Waarop de toekomstige echo’s van hyperinflatie en fascisme zouden staan.

“Creatieve financiële instrumenten” was de Orwelliaanse naam gegeven aan de nieuwe financiële activa gepopulariseerd door Greenspan, maar ook wel bekend als “derivaten”.

Nieuwe supercomputingtechnologieën werden in toenemende mate gebruikt in deze nieuwe onderneming, niet als ondersteuning voor bouwpraktijken in hogere landen en verkenningsprogramma’s voor de ruimte zoals hun NASA-oorsprong het bedoelde, maar zouden eerder pervers worden om de creatie van nieuwe complexe formules mogelijk te maken die waarden aan prijs kunnen koppelen verschillen op effecten en verzekerde schulden die vervolgens kunnen worden ‘afgedekt’ op diezelfde spot- en futuresmarkten, mogelijk gemaakt door de vernietiging van het Bretton Woods-systeem in 1971.

Dus terwijl een exponentieel zelfgenererend monster werd gecreëerd dat nergens anders kon eindigen dan in een crisis, herstelde het “marktvertrouwen” zich weer met de nieuwe stroom van eenvoudig geld. Het fysieke potentieel om het menselijk leven in stand te houden, bleef dalen.

NAFTA, DE EURO EN HET EINDE VAN DE GESCHIEDENIS

Het is geen toeval dat binnen deze periode een ander dodelijk verdrag werd aangenomen, de Noord-Amerikaanse Vrijhandelsovereenkomst (NAFTA). Met deze overeenkomst tot stand gebracht, werden beschermende programma’s die Noord-Amerikaanse fabrieken in de VS en Canada hadden gehouden, afgebroken, waardoor de levensader van hoogopgeleide industriële werknemers naar Mexico kon worden geëxporteerd waar de vaardigheden laag waren, de technologieën lager en de salarissen nog lager.

Met een ontnomen van zijn productieve activa, werd Noord-Amerika steeds afhankelijker van het exporteren van goedkope middelen en diensten voor zijn bestaansmiddelen.

Nogmaals, de fysiek productieve krachten van de samenleving zouden instorten, maar de monetaire winst in het kortstondige “nu” zou omhoogschieten. Dit werd gerepliceerd in Europa met de oprichting van het Verdrag van Maastricht in 1992 tot instelling van de Euro tegen 1994, terwijl het “liberalisatie” -proces van Perestroika deze agenda repliceerde in de voormalige Sovjetunie. Terwijl sommige persoonlijkheden deze agenda de naam “Einde van de geschiedenis” gaven en anderen “de Nieuwe Wereldorde”, was het effect hetzelfde.

Universal Banking, NAFTA, Euro-integratie en de totstandkoming van de derivateneconomie in slechts enkele jaren zouden een kartelvorming van de financiën teweegbrengen via nieuw gelegaliseerde fusies en overnames tegen een nooit eerder gezien tempo. De veelheid van financiële instellingen die in het begin van de jaren tachtig bestonden, werden tot het einde van de jaren negentig met grote snelheid in elkaar opgenomen, in echte “survival of the fittest” -stijl. Ongeacht welk niveau van regulering werd geprobeerd onder deze nieuwe structuur, de mate van belangenconflicten en private politieke macht was oncontroleerbaar, zoals bleek in de Verenigde Staten, door de stopzetting van elke poging van Brooksley Born, hoofd van de Securities and Exchange Commission om te vechten de afgeleide kanker in zijn vroege stadia.

Tegen 1999 merkte een politiek gecastreerde Bill Clinton op dat hij een verdrag ondertekende dat was geschreven door de toenmalige minister van Financiën Larry Summers, bekend als de Gramm-Leach-Bliley Act, die de laatste spijker in de kist zou zijn voor de Glass-Steagall-scheiding van commerciële en investeringen bankieren in de Verenigde Staten.

Het nieuwe tijdperk van niet-gereguleerde handel en het creëren van vrij verkrijgbare derivaten zorgde ervoor dat deze vreemde financiële instrumenten groeiden van $ 60 biljoen in 2000 tot $ 600 biljoen in 2008.

DE 2000-2008 FRENZY

Nu Glass-Steagall is verwijderd, kan legitiem kapitaal zoals pensioenfondsen worden gebruikt om een ​​hedge te starten om alle hedges te beëindigen. Miljarden werden nu in de door hypotheek gedekte effecten (MBS) gestort, een markt die door de Amerikaanse Federal Reserve al meer dan een jaar kunstmatig was gedaald tot recordbrekende rentedalingen van 1-2%, waardoor het lenen gemakkelijk werd investeringen in de obsceen van de MBS.

De obsceniteit nam toe toen de waarden van de huizen tot ver boven de reële waarden omhoogschoten tot een waarde van honderdduizend dollar huizen die binnen een periode van enkele jaren 5-6 keer die prijs verkochten.

Zolang niemand ervan uitging dat deze groei abnormaal was, en het onbetaalbare karakter van het onderliggende vermogen van de hefboomactiva opgesloten in de nu beruchte ‘subprimes’ en andere onwettige schuldverplichtingen werd genegeerd, werd verondersteld dat de winst gewoon zou doorgaan oneindig. Iedereen die deze logica in twijfel trok, werd door het hedendaagse priesterschap als een ketter beschouwd.

Het verbluffende “succes” van het securitiseren van woningschulden leidde er onmiddellijk toe dat een golf van staatsinvesteringsfondsen op de voorgrond trad door hetzelfde model toe te passen dat was gebruikt in het geval van door hypotheken gedekte effecten (MBS) en collateralized debt verplichtingen (CDO) op de schulden. van hele naties.

Het securitiseren van gebundelde pakketten van staatsschulden die vervolgens oneindig kunnen worden benut op de niet-gereguleerde wereldmarkten zou niet langer worden beschouwd als een daad van nationaal verraad, maar de sleutel tot gemakkelijk geld.

CONCLUSIE

Dit is het systeem dat in 2008 is overleden. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, werd er eigenlijk niets opgelost. Ondanks al het gepraat over een ‘FDR-revival’ onder Obama, was speculatie niet feitelijk gereguleerd onder de Dodd-Frank Act of de Volker Rule van 2010. Er werd geen productief krediet gecreëerd om de reële economie te laten groeien onder een nationale missie zoals het geval was in 1933-1938.

Banken werden niet opgesplitst, terwijl derivaten GROEN met 40% toen de nieuwe zeepbel geconcentreerd was in de sector schulden van bedrijven en huishoudens die nu instortte. Gedurende deze tijd werden natiestaten gestript, terwijl soberheid door de kelen van naties werd geramd.

Het zou geen verrassing moeten zijn dat te midden van deze wanhoop een creatieve alliantie werd geconsolideerd ter verdediging van de belangen van soevereine natiestaten en de mensheid in het algemeen onder leiding van Rusland en China.

Dit leiderschap nam de vorm aan van het door China geleide Belt and Road Initiative dat tegenwoordig meer dan 130 landen omarmt en steeds meer lijkt op een door Azië geleide versie van de New Deal van de jaren dertig.

Het vermogen van China om langetermijnkrediet te ontketenen voor duizenden internationale langetermijninfrastructuurprojecten werd inderdaad mogelijk gemaakt door het feit dat het het enige land ter wereld was dat de principes van bankscheiding niet had opgegeven die in elke andere natie waren vernietigd.

Heel weinig westerse figuren hebben deze zelf-geïnduceerde vernietiging in de loop van de decennia doorstaan, maar een opmerkelijke uitzondering die hier het vermelden waard is, is de figuur van de late Amerikaanse econoom Lyndon LaRouche (1922-2019) die niet alleen dit proces meer dan vier decennia heeft weerstaan vocht al naast het Schiller Instituut om New Silk Road al in 1996 te promoten .

Met de Brexit en de verkiezing van president Trump in 2016 is een nieuwe golf van nationalistische geest een vuur geworden dat de technocraten hun vermogen om uit te snuiven hebben verloren.

In toenemende mate wordt het idee dat natiestaten macht hebben over het private banksysteem nieuw leven ingeblazen en wordt de discussie over de hervorming van het nu dode trans-Atlantische systeem in toenemende mate niet gevormd door de oproepen voor een “nieuwe wereldorde” zoals Sir Kissinger had gewild , maar eerder voor een nieuwe zijderoute en een echte New Deal.

De Euraziatische landen zijn al vastbesloten om dit nieuwe systeem, en als het Westen zich moreel kwalificeert om deel te nemen aan dit nieuwe tijdperk, dan is de eerste stap een terugkeer naar een Glass-Steagall.