We hebben eerder al diverse artikelen gepubliceerd, gebaseerd op betrouwbare Informatie, over hoe Israël zijn Amerikaanse lobby gebruikt om Washington ertoe te bewegen het voorkeursbeleid van Israël in het Palestijns-Israëlische vredesproces in het Midden-Oosten om te zetten in gewapend conflicten, militaire interventies en vernietiging van de (militaire) tegenstanders van Israël in de regio.
De Verenigde Staten hebben krachtige methoden gebruikt om deze doelen te bereiken en als gevolg daarvan is de potentiële militaire dreiging voor Israël van de arabische buurlanden (met name Irak, Syrië en Libië) vrijwel geëlimineerd. Washington heeft ook druk uitgeoefend op tegenstanders met het opleggen van een aantal sancties (soms strijdig met het VN-handvest) en het blokkeren van resoluties in internationale organisaties als ze ongunstig zouden uitpakken of politiek kritisch zijn voor Israël.
De confrontatie over het leveren van gas aan Europa is onlangs een ander terrein geworden waarin Israël de VS een nieuwe oorlog in wil sturen. De meest actieve fase verscheen in 2019. We moeten niet vergeten dat gas dankzij de inspanningen van de Verenigde Staten in de afgelopen jaren één behoorlijk formidabel “wapen” is geworden. Omdat de VS zelf geen strategische gasreserves hebben (schaliegas is geen lang leven beschoren en de prijs wordt almaar hoger en hoger), streeft Uncle Sam er toch naar om actieve internationale gasstromen en de hulpbronnen die daarvoor actief zijn, te gebruiken als strategisch wapen.
De vraag is echter wie er het meest onder lijdt dat de VS van één van de schoonste en goedkoopste vreedzame brandstoffen een lijdensweg maakt voor miljoenen mensen. Om een toenadering tussen Rusland en de Europese landen te voorkómen is Washington vandaag de dag volop actief om de (ontwikkeling van) samenwerking op gasgebied tussen Rusland en Europa te belemmeren.
In de afgelopen jaren is gebleken dat dit Amerikaanse beleid ten aanzien van Israël zeer bij dit land in trek is geweest, sinds het besloot zich aan te sluiten bij de “gasoorlog” en zijn ongewenste concurrenten op de gasmarkt door Washington uit de weg te laten ruimen, zoals het ook het geval is bij potentiële militaire strategische tegenstanders.
De strijd van Israël over kennelijk nog onontgonnen olie- en gasreserves in het oosten van de Middellandse Zee begon in 2012 in de buurt van de kusten van Cyprus en Griekenland, waar het diepzee-gasveld Aphrodite werd ontdekt, waarvan de reserves op 140 miljard kubieke meter zijn gewaardeerd.
Israël had ook het Tamar-gasveld (300 miljard kubieke meter) in de nabijheid van zijn maritieme grens met Libanon ontdekt en gebruikt het sinds 2013 samen met de VS.
De Leviathan wordt echter beschouwd als het grootste veld in de regio. Het ligt op 135 km van de Israëlische stad Haifa, ongeveer halverwege tussen Israël en de kust van Cyprus. De US Geological Survey schat de potentiële reserves van Leviathan op 6,2 biljoen (!) kubieke meter aardgas en 1,7 miljard vaten olie.
Er zijn ook nog andere gebieden, maar de regio kenmerkt zich door een vrij complex gemarkeerde geologische begrenzing, dus de manier waarop de grenzen getekend worden zijn alles beslissend. Hierdoor ontvouwt zich in de neutrale wateren van het oostelijke Middellandse Zeegebied een nieuw conflict over de daar aanwezige gasvelden. Naast de geschillen tussen Turkije, Griekenland en Cyprus over eigendom van de gasvelden in die regio is er nu ook een Turks-Israëlisch conflict ontstaan over gebieden die “typisch” liggen in Libanese en Syrische wateren, en tot overmaat van ramp ligt eén van díe zones van Israël vrij dicht bij het zuiden.
In juni 2019 dreigde Griekenland Turkije met EU-sancties, waarna Ankara weigerde de grenzen van de Middellandse Zee door de EU te laten vastleggen. Gezien de overduidelijke inmenging van Israël riepen de Verenigde Staten de Turken op hun activiteiten nabij de kust van Cyprus te staken.
Om deze redenen werden Turkse drones in Noord-Cyprus gebruikt om de Israëli’s te controleren omdat hun vliegtuigen gevaarlijk dicht bij Turkse boorinstallaties komen. Babak Taghvaee, een bekende blogger die op Malta woont en zich positioneert als een militair expert, schreef op Twitter dat het F-16I-vliegtuig van de Israëlische luchtmacht een Turks schip met een Delilah anti-radar raket had “beschoten”. Als vergelding werd het Israëlisch onderzoeksschip Bat Ghalim door een Turks oorlogsschip uit de economische zone van Cyprus verdreven.
https://twitter.com/BabakTaghvaee/status/1206139065566932994?ref_src=twsrc^tfw|twcamp^tweetembed|twterm^1206154240479154176&ref_url=https://discover24.ru/2019/12/izrailskiy-f-16i-udaril-po-turetskomu-sudnu-raketami-delilah/
Israël heeft belang bij het exporteren van zijn gas naar Europa en na twee jaar onderhandelingen met (het Griekse deel van) Cyprus, Griekenland en Italië is in 2018 gestart met de aanleg van de EastMed-pijpleiding, de langste onderwaterpijpleiding naar de EU. Deskundigen schatten de kosten van het bouwen van de pijpleiding op een voorzichtige 6 miljard euro. na de
Volgens het projectontwerp moet de pijpleiding worden aangelegd op de bodem van de Middellandse Zee en door Griekse territotiale wateren lopen. De totale lengte van de pijpleiding is volgens sommige bronnen meer dan 1.300 km (en door anderen geschat op 1.900 km). Het zal zijn oorsprong hebben in Israël en eindig bij de drie stations van Cyprus, Kreta en Griekenland. Het gas wordt vervolgens vervoerd naar Italiaanse terminals. De capaciteit van de pijpleiding moet 20 miljard kubieke meter per jaar bedragen. Experts geloven dat het gewoon onmogelijk is om meer dan 10 miljard kubieke meter uit Leviathan en Aphrodite te pompen. De pijpleiding moet in gebruik worden genomen tegen het jaar 2025.
Het belang van de EastMed-gasleiding voor Israël zèlf kan nauwelijks worden overschat. De pijpleiding zal het land enorme winsten opleveren en het de mogelijkheid geven, direct en indirect politieke beslissingen te beïnvloeden, zijn belangen op de internationale markt te verdedigen en de Europese Unie als vertrouwde bondgenoot veilig te stellen.
Europa zelf heeft een onduidelijk standpunt over de gasleiding van EastMed. Om te beginnen heeft Stefan Wolfrum, wetenschapper bij de Stiftung Wissenschaft und Politik (SWP) in Berlijn, het project onlangs scherp bekritiseerd en Israël als een onbetrouwbare bemiddelaar genoemd. Wolfrum staat erop dat het land (Israël) goede relaties onderhoudt met zijn buren en pas dan beloftes kan doen aan Europa.
Onder deze omstandigheden verdedigde Israël zijn belangen door te lobbyen bij de Verenigde Staten om de beruchte campagne tegen de vermeende “energiezekerheid van Rusland” te initiëren. Verder drong Israël er bij Washington op aan sancties op te leggen aan de Russische pijpleidingen Nord Stream en Turkish Stream, om zodoende Rusland en Turkije als concurrenten voor de Europese gasvoorziening te elimineren.
Op 20 december tekende de Amerikaanse president Donald Trump het defensiebudget van de VS voor het boekjaar 2020 en keurde daarmee sancties goed tegen de Russische gasleidingen Turkish Stream en Nord Stream 2. Als gevolg daarvan is de bouw van NS2 tijdelijk opgeschort, precies in de periode dat Israël samenwerkt met Griekenland en Cyprus om de EastMed-gasleiding te ontwikkelen (melden Israëlische mainstream media).
En dus begon Israël op 31 december gas te leveren vanuit het enorme offshore Leviathan-veld aan de Natgaz-terminals. Van daar is het (voorlopig) alleen voor Israëliërs gebruikers bestemd. “Voor het eerst sinds de oprichting is Israël nu een producent van energie en in staat om in zijn eigen energiebehoefte te voorzien, en tegelijkertijd kan het aardgas exporteren naar zijn buurlanden,” zei Yossi Abu, CEO van het Israëlische bedrijf Delek Drilling.
Ondertussen investeert het Amerikaanse Congres in nieuwe projecten in de Middellandse Zee, om de positie van Turkije en Rusland te ondermijnen en zijn bondgenoot Israël te ondersteunen, meldt The Hill. De nieuwszender merkte op dat Amerikaanse wetgevers van de Verenigde Staten deel laten nemen in een bestedingspakket van $ 1,4 biljoen om een belangrijke speler op de wereldwijde aardgasmarkt te worden, in het oostelijke Middellandse Zeegebied, door partnerschappen te sluiten op de terreinen veiligheid en energie met Israël, Griekenland en Cyprus.
Deze inspanningen omvatten onder meer het versterken van de betrekkingen met Griekenland en de opheffing van het decennia lange wapenembargo tegen Cyprus. Daarmee bevestigen de Verenigde Staten hun toewijding aan deze naties (zolang zij er zelf baat bij hebben, natuurlijk) en geven zij hun bondgenoten de mogelijkheid om de regionale ambities van Turkije onder controle te houden. Deze stap creëert niet alleen nieuwe kansen voor een sterkere samenwerking tussen Israël en de arabische buurlanden, maar is ook nadelig voor Rusland, schrijft The Hill.
In reactie op deze maatregelen heeft Turkije eind november belangrijke overeenkomsten getekend met twee naties in het Midden-Oosten, namelijk Qatar, de ideologische bondgenoot van de Turken, en met het door oorlog verscheurde Libië, dat een strategische Invloed in Noord-Afrika heeft. Volgens analisten die de ideologische, militaire en financiële aspecten van de relatie tussen Ankara, Tripoli en Doha buiten beschouwing lieten, blijft aardgas de enige gemeenschappelijke factor bij de betrekkingen van Turkije met de twee olierijke landen.
Met de pogingen van de VS en Israël het gas in een strategisch wapen te veranderen hebben zij mogelijk de doos van Pandora geopend en we moeten eerst nog zien wat voor soort demonen daar uit springen, om het leven van mensen in talloze landen en regio’s tot een hel te maken.
Indignatie redactie 
