Indignatie redactie 
Steeds meer mensen beginnen onlangs te praten over het einde van de Europese Unie.
Bovendien noemden veel waarnemers de Brexit weliswaar een teken dat de Europese Unie op het punt staat in te storten, maar het is nu duidelijk dat de Brexit slechts een van de vele klappen was die de EU heeft opgelopen, die sinds haar oprichting met onderliggende problemen kampt. werd opgericht: Buitenlands beleid noemt politieke fragmentatie, een gebrek aan “harde macht”, afhankelijkheid van de Verenigde Staten en ongunstige demografie.
Volgens de Financial Times is “Fort Europa een illusie”.
Het Franse dagblad Le Figaro schrijft over de economische, migratie- en gezondheidscrises die de Europese landen op de knieën krijgen en benadrukt dat de Europese Unie en het hele systeem van geglobaliseerde landen op de rand van een ramp staan.
Niet alleen Amerikaanse mediakanalen, maar de Turkse pers en veel Europese mediakanalen hebben opgemerkt dat er zelfs een zichtbaar gebrek aan politieke eenheid was tijdens de recente Veiligheidsconferentie in München, de grootste bijeenkomst van politici en ambtenaren die verantwoordelijk zijn voor het gezamenlijke veiligheidsbeleid, en zij hebben merkte ook op dat veel Europeanen nu een gevoel van desoriëntatie voelen.
“Frustratie groeit in de EU”, concludeert het Franse dagblad Libération , eraan toevoegend: “In feite is er, afgezien van Frankrijk, geen enkele politieke kracht in de EU die een Europese macht wil vormen of zelfs de Europese Unie wil behouden in zijn huidige vorm. Oost- en Zuid-Europa zijn alleen geïnteresseerd in Europees geld, terwijl het noorden geïnteresseerd is in de voordelen van een grote markt en de euro. Maar zodra iedereen denkt dat de nadelen opwegen tegen de voordelen, zullen ze zonder nadenken van het schip springen. Kortom, we moeten deze vraag beantwoorden: was Europa slechts een project van de late twintigste eeuw? ”
De explosie van de coronaviruspandemie heeft niet alleen de intra-Europese problemen en tegenstellingen verergerd, maar heeft ook de centrifugaalkracht van processen binnen de EU versterkt. Ondanks dat er in de gelederen over “solidariteit” werd gesproken, heeft de EU er jammerlijk niet in geslaagd Italië te helpen de pandemie van het coronavirus te bestrijden, een duidelijke demonstratie van hoe de Europese Unie een wending heeft genomen.
Laten we niet vergeten dat de Italiaanse regering te midden van de groeiende pandemie een beroep deed op de EU en zelfs op de Amerikaanse minister van Defensie, Mark Esper, om hen te helpen de verspreiding van het coronavirus te bestrijden, aangezien Italië duidelijk niet genoeg essentiële apparatuur en ziekenhuisbedden had om iedereen te behandelen die moest in het ziekenhuis worden opgenomen. Rome worstelde om de pandemie het hoofd te bieden en hoopte veel op de mogelijkheid van hulp van de Europese gemeenschap. Als in dergelijke tijden geen hulp kan worden verleend, waarom zouden landen dan zoveel geld moeten betalen om in de EU te blijven, en waarom zouden ze bevelen moeten aanvaarden van supranationale structuren die soms botsen met nationale belangen? Brussel heeft ze echter schaamteloos terzijde geschoven: het zijn de Italianen die het virus hebben opgelopen, zodat ze er zelf voor kunnen zorgen.
In deze situatie zijn Italië en het Italiaanse volk de ballast geworden van ‘Verenigd Europa’ en de politici die in Brussel zitten. We zullen nooit weten waar het beleid van Brussel toe had kunnen leiden als de Italiaanse hulpvragen niet waren gehoord door China, Rusland en een aantal andere niet-EU-landen, die zo snel mogelijk reageerden.
In de aanpak van de coronaviruscrisis heeft de Europese Unie haar ware kleuren getoond, schrijft de Neue Zürcher Zeitung. Een Chinees vrachtvliegtuig met 31 ton medische en humanitaire voorraden landde op 12 maart in Rome, een teken van het falen van de Europese Unie. Verder bewijs hiervan werd gehoord op de avond van 15 maart, toen de lege straten en pleinen van Italië vol muziek zaten, en het was niet het volkslied van de Europese Unie, Beethovens Ode aan Vreugde, dat ze zongen, maar het Chinese volkslied . De EU-landen moeten zich in hun reactie op deze crisis nog in een goed daglicht stellen. De restrictief door de Duitse en Franse regering opgelegde beperkingen voor de export van beschermende maskers en medische hulpmiddelen, terwijl de Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken Luigi Di Maio om hulp riep, vielen in Rome niet goed af. Ze hebben waarschijnlijk de boodschap gekregen dat al het gepraat over Europese solidariteit in tijden van moeilijkheden slechts loze woorden zijn, wijst de Neue Zürcher Zeitung erop. “Het is een slecht voorteken dat Brussel het zwaarst getroffen land in deze vroege fase van de epidemie aan zijn lot heeft overgelaten”, zegt de Neue Zürcher Zeitung.
In een telefoongesprek op 21 maart bevestigde de Russische president Vladimir Poetin aan de Italiaanse premier Giuseppe Conte dat Rusland bereid is Italië te helpen het coronavirus te bestrijden. En op 23 maart waren al negen militaire transportvliegtuigen van de Russische luchtmacht in Italië geland met mobiele teams van virologen uit Rusland en apparatuur voor het diagnosticeren van het virus en desinfectie, die meteen aan de slag zouden gaan. Italianen deelden hun indruk van de reactie van Rusland op sociale netwerken, omdat ze volledig verbaasd waren over hoe snel Rusland in staat was een groot aantal troepen en fondsen van de ene op de andere dag over te dragen.
“Rusland reageerde razendsnel op de coronavirus-noodsituatie in Italië en kwam sneller te hulp dan de EU-landen, die het Europese partnerschap dat ze elkaar in overeenkomsten beloven, zijn vergeten. Zo te zien zal Europa na de pandemie zijn prioriteiten opnieuw beoordelen ”, schreef de Duitse Frankfurter Allgemeine Zeitung .
Zoals de Duitse Frankfurter Allgemeine opmerkt, ontving Italië hulp in de strijd tegen het coronavirus van Rusland en China voordat de Europese buren opdoken, wat betekent dat de Italianen zullen weten wie hun echte vrienden zijn, en ze zullen meer waardering hebben voor deze landen dan voorheen. De Duitse krant roept echter ook de volgende vraag op: waarom zijn uitingen van solidariteit en wederzijdse hulp nu een zeldzaamheid tussen Europese landen in de strijd tegen het coronavirus?
Veel Franse kranten hebben geschreven over de hulp die Rusland aan Italië heeft gestuurd, zoals ze eerder hadden geschreven over hulp uit Cuba, Venezuela, India en China. In de commentarensectie schrijven Franse lezers: “China en Rusland doen er echt alles aan om de Italianen, Serviërs, Tsjechen en Belgen te helpen … of je het nu leuk vindt of niet, Mr. Trump heeft niets gedaan voor zijn Europese partners …” . “Afgezien van Rusland en China heeft India ook hulp gestuurd aan Italië, evenals aan Cuba, dat 50 dokters heeft gestuurd.”
Er is geen Europese solidariteit. De Servische president Aleksandar Vučić deed de volgende aankondiging op de avond van 15 maart, die werd gerapporteerd op tut.by: “Ik zal nog geen politieke conclusies trekken, maar we hebben inmiddels allemaal begrepen dat er geen Europese solidariteit bestaat. Dat was een sprookje op papier. ‘ Dit was waar de Servische president over te zeggen had over het EU-verbod op de uitvoer van medicijnen en medische apparatuur als gevolg van het coronavirus.
“De crisis die in Frankrijk begon in verband met de coronavirusepidemie heeft veel tekortkomingen in het gezondheidssysteem, de farmaceutische industrie van het land aan het licht gebracht en de gezondheid van de Franse samenleving gaat duidelijk achteruit”, schrijft Le Figaro . Bovendien is dit niet alleen een typische opmerking om de situatie in Frankrijk te beschrijven!
De pandemie van het coronavirus heeft het racisme in veel Europese landen vergroot. In de Poolse stad Łuków in de woiwodschap Lublin werd bijvoorbeeld een schokkende aanval uitgevoerd op een 59-jarige Vietnamese vrouw. Er werden stokken gegooid en racistische opmerkingen werden tegen haar geroepen: “Ga terug naar * * * * * * * China!”, “Jij coronavirus-geteisterde zo-en-zo!”
Dit virus heeft niet alleen de Europese politici niet verenigd, het heeft ook het besef van ongelijkheid vergroot. De quarantaines die in deze landen worden opgelegd, weerspiegelen sterk verschillende realiteiten, waar aan de ene kant van het extreme mensen zijn die niet de sociale en medische bescherming hebben die ze nodig hebben, en aan de andere kant is er het tegenovergestelde, rijke mensen die hebben de luxe als ze kiezen waar ze wonen en waar ze zichzelf kunnen ‘isoleren’. ‘Het is niet waar dat de epidemie de grote gelijkmaker van alle mensen is. Rijke mensen vliegen op privéjets, huren jachten en genieten van de voordelen van VIP-medicijnen – niet zoals alle andere arme mensen ”, benadrukt de Duitse pers .
De EU zal daarom enkele serieuze veranderingen moeten doorvoeren om zich te concentreren op de behoeften van haar burgers. Anders zal, volgens Le Figaro , de EU niets hebben om zichzelf te beschermen tegen de golf van xenofoob populisme die het virus al in een politiek massavernietigingswapen verandert.
De pandemie van het coronavirus zal de EU testen op een schaal die de Brexit, de Europese staatsschuldencrisis van 2008 en de migrantencrisis van 2015 zelfs kan overtreffen.
