Covid: Avondklok voor wat?

Verschillende westerse landen zijn van mening dat ze geconfronteerd worden met een nieuwe golf van Covid-19 epidemieën. Bevolkingen die al veel hebben geleden, niet door de ziekte, maar door de maatregelen die zijn genomen om hen tegen de ziekte te beschermen, vinden het moeilijk om nieuwe maatregelen op het gebied van de openbare orde om gezondheidsredenen te accepteren. Dit is een kans voor ons om gedrag te analyseren.

Regeringen weten dat ze verantwoordelijk zullen worden gehouden voor wat ze hebben gedaan en wat ze niet hebben gedaan. In het licht van de ziekte en nog meer in het licht van deze druk, hebben ze moeten handelen. Hoe hebben ze hun strategie gepland?

Bij de ontwikkeling ervan hebben zij zich gebaseerd op het advies van specialisten (artsen, biologen en statistici). Onmiddellijk verdeelden deze zich in elke discipline en verzetten zich tegen elkaar, zodat de overheid slechts met een aantal van hen verder kon gaan. Maar op basis van welke criteria hebben ze die gekozen?

Veel onzekerheden

Terwijl de publieke opinie wordt overgehaald:
 dat het virus wordt overgedragen via ademhalingsdruppels;
 dat de besmetting kan worden ingedamd door het dragen van chirurgische maskers en het handhaven van een afstand van ten minste een meter van de mensen om je heen;
 dat gezonde mensen kunnen worden onderscheiden van zieke mensen door het gebruik van PCR- tests;

specialisten zijn veel minder assertief. Integendeel, sommigen zeggen
 dat het virus vooral niet wordt overgedragen via ademhalingsdruppels, maar via de lucht die we inademen;
 dat chirurgische maskers en sociale afstanden daarom nutteloos zijn;
 dat de PCR-tests die worden uitgevoerd niet hetzelfde meten in verschillende laboratoria en daarom zijn de cumulatieve statistieken als het optellen van appels en peren.

Ondanks de geruststellende berichten van de autoriteiten bestaat er dus nog steeds grote verwarring over de kenmerken van deze epidemie.

Wat moet er gebeuren?

Het probleem waar de machthebbers mee te maken hadden was een nieuw probleem, en ze hadden geen professionele opleiding gevolgd om er mee om te kunnen gaan, dus wendden ze zich tot specialisten. Terwijl de eerste hen duidelijk advies gaf, werd alles ingewikkeld toen anderen hen kwamen tegenspreken. Ze waren overweldigd.

Als de machthebbers politici waren, konden ze alleen maar reageren op basis van hun politieke ervaring. Naarmate ze ouder werden, leerden ze steeds betere voorstellen te doen, niet langer 0,5% verhoging van het basissalaris zoals hun concurrenten, maar 0,6%, ook al betekende dit dat ze een excuus moesten vinden om hun beloften niet te hoeven nakomen. Ze werden betrapt op onregelmatigheden en gingen in een wedloop met hun buren, waarbij ze de ene na de andere drastische beslissingen namen om te laten zien dat ze superieur aan hen waren. Bovenal maskeerden zij hun incompetentie door hun toevlucht te nemen tot autoritaire maatregelen.

Als ze technocraten waren, konden ze alleen reageren op basis van de ervaring van hun bureaucratisch lichaam wanneer ze geconfronteerd werden met grootschalige rampen. Maar het is moeilijk om de ervaring die is opgedaan met de bestrijding van overstromingen of aardbevingen aan te passen aan een gezondheidscrisis. Als reflex wendden zij zich daarom tot reeds bestaande volksgezondheidsinstanties. De politieke leiders hadden echter al nieuwe structuren uitgevonden die de vorige structuren overlapten, zonder de verdeling van de bevoegdheden te specificeren. In plaats van de krachten te bundelen, probeerde elk van hen zijn eigen vierkant te behouden.

Als de machthebbers waren gekozen op basis van hun gezag, d.w.z. zowel hun standvastigheid als hun aandacht voor anderen, zouden ze het probleem hebben benaderd in overeenstemming met hun algemene cultuur.

In zo’n geval wisten ze, dat virussen de mensen die ze infecteren nodig hebben om te leven. Zo dodelijk als Covid-19 ook was in de eerste weken van zijn uitbraak, probeerde het de mensheid niet te doden, maar zou het zich aanpassen aan de mens. Vanaf dat moment zou de dodelijkheid ervan snel afnemen en zou er nooit meer een epidemiepiek uitbreken. Het idee van een “tweede golf” leek hen hoogst onwaarschijnlijk, en nooit sinds virussen zijn onderscheiden van bacteriën is er een virale ziekte waargenomen in meerdere golven.

De huidige uitbraken in de VS zijn bijvoorbeeld geen kleine extra golven, maar markeren de komst van het virus in nieuwe populaties waaraan het zich nog niet heeft aangepast. De nationale accumulatie van het aantal zieken maskeert een geografische en sociale verdeling.

Bovendien zouden regeringen, zich niet bewust van de manier waarop het virus wordt overgedragen, hebben aangenomen dat het wordt overgedragen zoals alle andere virale aandoeningen van de luchtwegen: niet via ademhalingsdruppels, maar via de lucht die we inademen. Evenzo zouden zij hebben geweten dat bij alle virale epidemieën het merendeel van de sterfgevallen niet door het virus zelf wordt veroorzaakt, maar door opportunistische ziekten die zich tijdens de epidemie voordoen. Daarom zouden ze hebben besloten om iedereen aan te bevelen om voor voldoende lucht in hun leefruimte te zorgen en zouden ze het verplicht hebben gesteld in de rechtsgebieden. Bovendien zouden ze iedereen hebben aanbevolen om hun handen niet te desinfecteren, maar ze zo vaak mogelijk te wassen. Zij zouden ervoor gezorgd hebben dat de punten hiervoor zo breed mogelijk werden opgezet.

In feite waren dit de twee belangrijkste maatregelen die de WHO aan het begin van de epidemie had geadviseerd, voordat de hysterie het denken verving. Geen chirurgische maskers dragen, geen desinfectie, geen quarantaine en nog minder insluiting van gezonde mensen.

De wetenschap geeft geen definitief antwoord,
ze is gewoon vragen aan het stellen…

De manier waarop de wetenschappers zijn geënsceneerd, illustreert een duidelijk misverstand over waar het bij de wetenschap om gaat. Wetenschap is geen accumulatie van kennis, maar een proces van kennis. We hebben zojuist de virtuele onverenigbaarheid tussen de wetenschappelijke geest en de huidige praktijk geverifieerd.

Het is absurd om van wetenschappers, die net beginnen met het bestuderen van een virus, de verspreiding ervan en de schade die het veroorzaakt, een remedie te eisen voor wat ze nog niet weten. Het is pretentieus voor wetenschappers om dergelijke vragen te beantwoorden.

Een verandering in de samenleving

Toen dit virus uitbrak, kon een aantal van de genomen maatregelen worden verklaard door verkeerde inschattingen. President Macron heeft bijvoorbeeld de aanvang gemaakt met de praktijk van veralgemeende inperking toen hij bedwelmd werd door de rampzalige statistieken van Neil Ferguson (Imperial College London) [1] Ferguson voorspelde minstens 500.000 doden. Er waren er 14 keer minder, volgens officiële cijfers waarvan bekend is dat ze overschat zijn. Achteraf gezien lijkt het erop dat deze ernstige inbreuk op de vrijheden niet gerechtvaardigd was.

De keuze voor een avondklok, enkele maanden later, wanneer we getuige zijn van een lichte opleving van het aantal doden, is echter onbegrijpelijk in democratische staten: iedereen heeft kunnen constateren dat deze ziekte veel minder dodelijk was dan gevreesd en dat de gevaarlijkste periode voorbij is. Er zijn geen actuele gegevens die een dergelijke aanval op de vrijheden rechtvaardigen.

President Macron heeft deze maatregel zelf gerechtvaardigd door te verwijzen naar een tweede golf die niet bestaat. Als hij het op zo’n onovertuigend argument heeft kunnen instellen, wanneer zal hij het dan kunnen opheffen?

Het moet gezegd worden dat het deze keer niet gaat om een vergissing in de waardering, maar om een autoritair beleid onder het mom van een gezondheidscrisis [2].

[1] “Covid-19: Neil Ferguson, de liberale Lyssenko”, door Thierry Meyssan, Vertaling Martien van den Hurk, Voltaire Netwerk, 19 april 2020.

[2] “Covid-19 and The Red Dawn Emails”, by Thierry Meyssan, Translation Roger Lagassé, Voltaire Network, 28 April 2020.