De èchte macht in de VS zit niet in het Witte Huis

Heeft u zich nooit afgevraagd hoe het kan dat de banken in New York zo succesvol zijn dat ze bonussen van een miljoen dollar kunnen geven, of in staat zijn directiecontrole van Fortune 500-bedrijven te kunnen kopen – en dat zij miljoenen kunnen schenken aan zogenaamd filantropische doelen? Hoe verbergt het Federal Reserve-systeem miljarden dollars aan winsten op niet-gecontroleerde rekeningen? Als u regelmatig onze site bezoekt weet u dat inmiddels.

Vandaag nog even over het gebrek aan transparantie bij de Fed, en wat meer over het Federal Reserve-systeem, de 12 Fed-banken die het in de VS ècht voor het zeggen hebben.
De Federal Reserve vervalt weer in haar oude vastgeroeste routines.

Een paar dagen geleden heeft de Federal Reserve een persbericht uitgegeven, waarbij je op het eerste gezicht denkt dat de Fed volledige openbaarheid zal geven waar haar biljoenen dollars aan geld (dat uit het niets is gemaakt) naar toe gaat. Helaas zegt de Federal Reserve bij nader inzien alleen de namen en details van haar programma’s vrij te geven van haar bailout-programma’s waarvoor de belastingbetaler diep in de buidel moet tasten.

Dat betekent dat er over de volgende programma’s geen enkle transparante verslaglegging bestaat: het repo-leningenprogramma van de Fed, dat al voor meer dan $ 9 biljoen aan supergoedkope doorlopende leningen heeft verstrekt aan de handelshuizen op Wall Street; het Discount Window (kortingsvenster) van de Fed, dat sinds afgelopen woensdag een saldo van $ 33,7 miljard heeft dat naar onbekende banken is gegaan; de $ 31,5 miljard die momenteel uitstaat bij de Primary Dealer Credit Facility van de Fed, die aan de handelshuizen op Wall Street doorlopende leningen verstrekt voor ¼ van één procent tegen onderpand van aandelen (!) en giftig afval dat bekend staat als CDO’s en CLO’s.
Dan is er ook nog de $ 409,7 miljard die vanaf woensdag momenteel uitstaat voor niet bij naam genoemde buitenlandse centrale banken in dollarswaplijnen van de Fed.

In de openingszin van het genoemde persbericht van de Fed werd de “sterke reputatie van transparantie en verantwoording…” van de Federal Reserve geprezen. Die zin had rechtstreeks uit The Onion kunnen komen, die satirische nieuwssite. Dit is de Federal Reserve die tijdens de laatste financiële crisis bijna drie jaar lang een juridisch gevecht tegen de Amerikaanse mediareus Bloomberg News voor de rechter voerde om haar verbazindwekkende $ 29 biljoen aan doorlopende leningen aan Wall Street en haar partners in crime geheim te houden voor het Amerikaanse volk en het Congres.

Onderstaand de tijdlijn van de “transparantie en verantwoording” van de Fed ten aanzien van het verzoek van Bloomberg News om details over leningen in 2008 te verstrekken:

21 mei 2008: Bloomberg News dient een verzoek in het kader van de Freedom of Information Act in (een soort WOB-verzoek) om informatie van de Federal Reserve te krijgen. De Amerikaanse centrale bank wijst het verzoek af;

7 november 2008: Bloomberg News begint een rechtszaak tegen de Federal Reserve bij de Amerikaanse districtsrechtbank voor het zuidelijke district van New York in New York City;

24 augustus 2009: Districtsrechter Loretta Preska bepaalt dat de Federal Reserve de gevraagde informatie aan Bloomberg News moet verstrekken;

30 september 2009: de Federal Reserve gaat in beroep tegen de beslissing van de rechtbank bij het Circuit Court of Appeals;

19 maart 2010: de rechtbank van het Circuit Court of Appeals bevestigt de eerdere uitspraak van de districtsrechtbank;

4 mei 2010: de Federal Reserve en de megabanken op Wall Street vermommen zichzelf als de Clearing House Association en vragen het Circuit Court of Appeals om haar volledige batterij rechters bijeen te roepen (“rehearing en banc”) om de beslissing van de districtsrechtbank alsnog te vernietigen;

23 augustus 2010: het volledige beroepspanel van het Circuit Court of Appeals weigert de beslissing van de rechtbank te vernietigen;

26 oktober 2010: de Clearing House Association dient een verzoekschrift in bij het Amerikaanse Hooggerechtshof om haar beroep te accepteren.

21 maart 2011: het Amerikaanse Hooggerechtshof verwerpt het beroep en beveelt de vrijgave van de gevraagde gegevens van de Federal Reserve.

Veel van de informatie van de Fed was al bekendgemaakt vóór de uitspraak van het Amerikaanse Hooggerechtshof als gevolg van een wijziging die door senator Bernie Sanders aan de financiële hervormingswet van Dodd-Frank van 2010 was toegevoegd.

Volgens de huidige tekst van de Dodd-Frank Act zou de Federal Reserve haar Discount Window-gegevens en haar “open-markt” -programma’s niet hoeven vrij te geven tot “de laatste dag van het achtste kalenderkwartaal volgend op het kalenderkwartaal waarin de gedekte transactie werd uitgevoerd “. Het kan jaren duren om de burgers een compleet beeld te verstrekken.

Wat betreft de Primary Dealer Credit Facility (PDCF), waarmee de Fed tijdens de laatste financiële crisis tussen 16 maart 2008 en 1 februari 2010 $ 8,95 biljoen aan geheime cumulatieve leningen aan Wall Street en buitenlandse mondiale banken heeft verstrekt, zou het wel een jaar kunnen duren om de details te weten te komen. De PDCF is opgericht in het kader van het zogenaamde 13 (3) noodleningsprogramma van de Fed, maar accepteert momenteel geen belastinggeld van de Amerikaanse schatkist om de verliezen op te vangen. Dodd-Frank zegt het volgende over dat programma: “Voor noodkredietfaciliteiten die zijn gecreëerd op grond van artikel 13, lid 3, van de Federal Reserve Act, moet de informatie één jaar na de effectieve beëindigingsdatum van de vergunning voor de faciliteit worden vrijgegeven.”

De laatste keer sluisde de Fed tweederde van de $ 8,95 biljoen die als leningen van de PDCF werd uitgegeven naar slechts drie Wall Street-ondernemingen: Citigroup, Morgan Stanley en Merrill Lynch, en veel van dat geld ging naar hun handelshuizen in Londen. Dat heeft Amerikaanse huishoudens en arbeiders zéker niet geholpen, in tegenstelling tot het sprookje dat de Fed ons blijft vertellen (namelijk dat dat wel haar doelstelling is).

De Federal Reserve is een uit de hand gelopen instelling die aan niemand verantwoording verschuldigd is en zichzelf de bevoegdheid heeft gegeven om uit het niets onbeperkte sommen geld te creëren. We krijgen weleens de vraag hoe groot de macht van de Amerikaanse centrale bank nu in werkelijkheid is…..

Eerder deze maand kwam president Trump met zijn mededeling dat de Amerikaanse president tijdens een nationale noodsituatie “totale macht” heeft. In werkelijkheid wordt de echte macht echter uitgeoefend door de Federal Reserve Bank van New York (New York Fed), een organisatie zonder door de burgers van de Verenigde Staten democratisch gekozen vertegenwoordigers.

De snelheid waarmee de New York Fed, eigendom van multinationale banken, biljoenen dollars kan genereren door op een elektronische knop te drukken en de rijke 1% op Wall Street financieel te hulp te komen, staat in schril contrast met de miljoenen kleine en grote bedrijven in de hele VS die nog steeds wachten op de eerste dollarcent die zij zouden krijgen als corona-compensatie van een “democratisch” gekozen Congres, waardoor een groeiend aantal kleine bedrijven permanent moet worden gesloten waardoor geld en macht in de Verenigde Staten verder wordt geconsolideerd (ten faveure van de grote ondernemingen).

Op 17 september 2019, maanden voordat enig geval van coronavirus COVID-19 waar dan ook ter wereld werd ontdekt, begon de New York Fed honderden miljarden dollars per week te pompen in supergoedkope leningen aan de handelshuizen van Wall Street, een groep van 24 bedrijven die het zijn “primary dealers” noemt. Deze actie op de markt voor repo-leningen was de eerste door de New York Fed sinds de financiële crisis van 2008. Op 27 januari 2020, voordat er in de Verenigde Staten ook maar één overlijden als gevolg van het virus was aangekondigd, had de New York Fed ondertussen al $ 6,6 biljoen cumulatief in doorlopende leningen doorgesluisd naar de handelshuizen van Wall Street. Op 14 maart bedroeg het totaal van de leningen meer dan $ 9 biljoen en het stijgt nog steeds.

Naast die repo-leningen, voert de New York Fed een ratjetoe uit van noodhulpprogramma’s voor de megabanken en handelshuizen op Wall Street, naast de miljarden die de Federal Reserve leent via haar Discount Window (kortingsvenster) op 1/4 van één procent rente. De Amerikaanse minister van Financiën Steve Mnuchin heeft een groots gebaar gemaakt naar de rijke 1% van Wall Street door toe te staan dat er 454 miljard dollar aan belastinggeld wordt gebruikt om de verliezen op deze noodvoorzieningen voor Wall Street te absorberen.

In de afgelopen 90 jaar zijn er op Wall Street drie financiële crises geweest die noodmaatregelen van de Federal Reserve vereisten. Twee van die drie crises hebben zich de afgelopen 12 jaar voorgedaan. Dat zou voor elke Amerikaan en het Congres een heel duidelijk signaal moeten zijn dat Wall Street het systeem aan het vernietigen is.

Volgens David Fettig, een senior adviseur van de Federal Reserve Bank van Minneapolis, werden de noodleningen van de Fed na de financiële crash van 1929 “spaarzaam gebruikt en werden er slechts 123 leningen verstrekt” van 1932 tot 1936. De leningen bedroegen in totaal $ 1,5 miljoen of ongeveer $ 27,3 miljoen, omgerekend in dollars van vandaag.
De leningen van 1936 waren de laatste keer dat de Fed haar bevoegdheden op het gebied van noodleningen uitoefende, tot 2007. Tijdens de financiële crisis van 2007-2010 heeft de Fed meer dan 21.000 leningen verstrekt voor een totaal van meer dan $ 19 biljoen. Als we de dollarswaplijnen aan buitenlandse centrale banken toevoegen komt het totaal op $ 29 biljoen. Het overgrote deel van de noodfondsen tijdens de crisis van 2007-2010 kwam uit de koker van de New York Fed, net als nu weer het geval is.

De New York Fed is uniek onder de 12 regionale Federal Reserve-banken. De president van de New York Fed verdient een hoger salaris dan de president van de Verenigde Staten – $ 486.600 (per december 2018) versus $ 400.000 voor de president van de Verenigde Staten (hoewel Trump geen salaris voor zichzelf aanneemt). Alle 12 balansen van de Federal Reserve-banken bedragen samen in totaal $ 6,6 biljoen. Dat omvat ook de Boston Fed, Philadelphia Fed, Cleveland Fed, Richmond Fed, Atlanta Fed, Chicago Fed, St. Louis Fed, Minneapolis Fed, Kansas City Fed, Dallas Fed en San Francisco Fed. De balans van de New York Fed van $ 3,7 biljoen is groter dan het gecombineerde totaal van de andere 11 Federal Reserve-banken.

De Dallas Fed, die een regio van het land vertegenwoordigt die een catastrofale ineenstorting van de olieprijzen ondergaat, heeft een balans van slechts $ 300 miljard om de crisis het hoofd te bieden, vergeleken met de Wall Street-vriendelijke New York Fed-balans van $ 3,7 biljoen. De San Francisco Fed, die een regio vertegenwoordigt die de op vier na grootste economie ter wereld is, heeft volgens de laatste H.4.1-release van de Federal Reserve een noodbalans van slechts $ 606 miljard.

De New York Fed is op andere opmerkelijke manieren uniek van de andere Fed Banken. Het is de enige van de 12 regionale Federal Reserve Banken die een Wall Street-style-handelsvloer heeft met Bloomberg-terminals en snelkiesnummers voor de grootste bedrijven op Wall Street. Sinds 1935 worden alle open-markttransacties van het gehele Federal Reserve-systeem uitgevoerd door de New York Fed.

De website van de New York Fed vertelt ons dat zij “verantwoordelijk is voor het ingrijpen op de valutamarkten om de doelstellingen van het wisselkoersbeleid voor de dollar te bereiken”. De New York Fed slaat “monetair goud op voor buitenlandse centrale banken, overheid en internationale instanties”. Ondanks dat ze de toezichthouder was van de grootste Wall Street-bankholdings op het moment dat hun obscene niveaus van hefboomwerking en corruptie het financiële systeem van de Verenigde Staten in 2008 instortten, blijft de New York Fed verantwoordelijk voor het plaatsen van bankonderzoekers in deze bedrijven en fungeert zij nog steeds als zowel hun toezichthouder als hun financiële bailout-verstrekker.

Als het Congres ooit besluit het Amerikaanse financiële systeem serieus te hervormen vóórdat het land failliet is gegaan, is er geen betere plek om te beginnen dan de New York Fed. Maar wij denken dat het al ruimschoots te llaat is om zo’n actie te beginnen – afgezien van het feit dat de wil daartoe ontbreekt.