De gekochte opstand – dit zijn de financiers en profiteurs van de klimaathype

Van miljardair of financiële dienstverlener tot de International Socialist, zelfbenoemde “wereldverbeteraar”, propagandist van de Nieuwe Wereldorde of aangezet tot “rebel” – een sinistere alliantie is bij elkaar gekomen. Maar waar komt dit publiciteitsprotest vandaan? En wie profiteert van de leugen van het door de mens veroorzaakte klimaat?

In de klimaatprotesten wordt het verlangen naar, indien nodig, gewelddadig overwinnen van de markteconomie en het systeem in het algemeen steeds duidelijker. Het zijn slechts ‘aartskapitalisten’ uit de financiële sector en multi-miljardairs die de klimaatbewegingen organisatorisch en financieel ondersteunen. Zie bijvoorbeeld de miljardairs van Greta die de opstand van uitsterven medefinancieren .

De particuliere organisaties Climate Bonds Initiative en Climate Policy Initiative, die op de achtergrond werken en de huidige klimaathype vorm hebben gegeven, behoren ook tot deze omgeving. Zij en het intergouvernementele Groene Klimaatfonds zullen hieronder worden gerapporteerd.

Vermoedelijk zijn de deelnemers aan de klimaatprotesten niet erg geïnteresseerd in de belangen achter de klimaathype, die op de lange termijn is voorbereid en op korte termijn aangestoken, en wie ze de straat op gaan. Maar zelfs degenen die niet deelnemen, maar bitter moeten betalen (niet alleen financieel), zijn over het algemeen niet op de hoogte. Over de rol van dergelijke organisaties wordt in de pers nauwelijks gesproken.

Bovendien, een tussentijdse opmerking van het huidige evenement over Extinction Rebellion (XR): het grootste deel van 2019 dat eerder aan XR-fondsen is betaald, komt van de miljardairclub Climate Emergency Fund, door de oprichting van het Engelse hedgefonds The Childrens Investment Fund en zijn oprichter Christopher Hohn en de Band Radiohead, wiens frontman Thom Yorke geen miljardair is, maar een geschat fortuin heeft van 215 miljoen pond (zie XR-donorlijst ). XR financiert onder andere een leger van werknemers. Volgens deze XR-grafiek kosten ze van maart tot september 2019 £ 355.000 als “kosten van levensonderhoud van vrijwilligers” en volgens XR-ontvangerslijsten 244.000 pond zijn betaald, natuurlijk, zonder loonheffingen en sociale premies (dit moet worden gedaan door de vuilnismannen en poetsvrouwen die opruimen na protesten).

Climate Bonds Initiative – $ 10 biljoen klimaatobligaties

Dit zijn niet de pinda’s van het Climate Bonds Initiative . $ 10.000 miljard (= $ 10 biljoen) – dit is het volume dat het Climate Bonds-initiatief wil gebruiken om binnen tien jaar vanaf 2020 obligatiekapitaal te mobiliseren voor klimaatinvesteringen. Ze denkt dus veel genereuzer dan het klimaatkabinet van de Duitse federale overheid met haar klimaatpakket van ongeveer 50 miljard euro.

Het Climate Bonds Initiative werd gelanceerd in december 2009 op de Klimaatconferentie in Kopenhagen. Financiers zijn de Rockefeller Foundation (trefwoord: Club of Rome), de Bank of America, de Bloomberg Philanthropy Foundation en de Moore Foundation van de mede-oprichter van Intel.

Het initiatief is gericht op financiële investeerders en investeerders en propageert grote investeringen in een koolstofarme economie. Het (vermeende) doel: de opwarming van de aarde beperken tot 2 graden Celsius. Dit zijn met name klimaatobligaties, vastrentende effecten waarvan de uitgifte zowel overheden als de particuliere sector in staat stelt te investeren in klimaatbescherming, hernieuwbare energie, energie-efficiëntie en aanpassing van de infrastructuur.

Van deze klimaatobligaties worden redelijke en veilige rendementen verwacht, die aantrekkelijker worden geacht dan gewone obligaties. De speciale aantrekkelijkheid wordt bereikt door wat? – door staatsgaranties en politieke risicoverzekeringen voor deze obligaties. Deze zijn, volgens het initiatief in hun 10-punts paper, essentieel vanwege de nieuwheid en het grote aantal vereiste obligatie-emissies. In gewone taal: omdat vanwege het economische risico de bereidheid laag zou zijn om rechtstreeks te investeren in klimaatbeschermingsprojecten of in bedrijven die dergelijke projecten uitvoeren, moet de staat terugbetaling en rendement garanderen. Als het ware de nieuwe editie van het principe “privatiseer winst – socialiseer risico’s / verliezen”.

Winsten privatiseren – risico’s socialiseren

Zoals de partnerslijst van het initiatief laat zien, wil (bijna) iedereen deel uitmaken van het grote geld verdienen met staatssteun. Ongeveer 100 (investerings) banken, aanbieders van beleggingsfondsen en instellingen voor vermogensbeheer zijn genoteerd als partners, waaronder Allianz en BlackRock, Deka (Sparkasse) en Goldman Sachs, Deutsche Börse en Barclays. Maar ook enkele anderen zoals het Franse ministerie van Milieu en de Zwitserse Bondsstaat worden vermeld.

Het lobbywerk van het Climate Bonds Initiative begint zijn vruchten af ​​te werpen. Vooral in Duitsland. In lijn met het initiatief en de partnerbedrijven in de financiële sector, vragen de meer anti-kapitalistische Duitse milieuorganisaties (Greenpeace, BUND, de Nature Protection Association, Deutsche Umwelthilfe en verscheidene anderen) om een ​​gezamenlijk document, inclusief klimaatfondsen met kredietautorisatie en openbare groene schatkistbrieven. Het nieuwste voorstel van de CSU om een ​​klimaatkrediet van de overheid uit te geven met een belang van 2% gaat ook in deze richting. Het CSU-voorstel is zeker nog niet in het belang van de financiële sector, zoals alleen bedoeld voor particuliere beleggers. Maar omdat de redding van de naderende doemsdag natuurlijk veel meer investeringen vereist dan een dergelijk fonds kan bieden aan particuliere beleggers,

Klimaatbeleidsinitiatief – de politieke bovenbouw

Ongeveer twee maanden voordat het Climate Bonds Initiative werd gelanceerd, werd een ander initiatief, het Climate Policy Initiative, in oktober 2009 gelanceerd, ook in Kopenhagen. De oprichter: de multi-miljardair George Soros. Hij begiftigde het initiatief met $ 100 miljoen aan startkapitaal. Tegelijkertijd kondigde hij aan dat hij $ 1 miljard zou investeren in “groene” energie, en voerde campagne voor een CO2-belasting (zie hier).

Het Climate Policy Initiative is in zekere zin de politieke zuster van het Climate Bonds Initiative en als het ware verantwoordelijk voor de ideologische opbouw. Het doel is om de effectiviteit van energie- en klimaatwetgeving te beoordelen en hoe deze voorschriften van invloed zijn op financiële stromen en klimaatinvesteringskapitaal. Het initiatief is bedoeld om deze inzichten te benutten om overheden, bedrijven en financiële instellingen te helpen de economie om te zetten in een CO2-neutrale economie.

Een van de eerste handelingen van het nieuwe initiatief, slechts een maand na de oprichting, was de opening van een onderzoekscentrum voor klimaatverandering in het land, dat kan worden beschouwd als een paradijs voor klimaathysterici en economen. In Duitsland werd het nieuwe centrum gevestigd, namelijk bij het Duitse Instituut voor Economisch Onderzoek (DIW), dat door de overheid werd gefinancierd (voor 2/3 door de overheid gefinancierd). In 2011 zette de DIW zijn eigen activiteiten voort en nam hij de centrummanager over, die sindsdien de DIW van de afdeling Klimaatbeleid leidde. Het is niet verrassend dat de DIW sindsdien een CO2-belasting promoot en onlangs het federale ministerie van Milieu opdracht gaf om een advies uit te brengen dat de invoering van een dergelijke belasting zou opleggen als een noodzakelijke, zo niet afdoende, maatregel in de strijd tegen klimaatveranderingIk heb gepleit.

Het Climate Policy Initiative heeft ook tal van financiers en partners. Tot de financiers behoren onder meer de Rockefeller Foundation en de Bloomberg Foundation, evenals verschillende andere miljardairstichtingen, maar ook het Federale Ministerie van Milieu. Op hun beurt omvatten partners tal van financiële instellingen zoals Allianz, Deutsche Bank, BlackRock en de Wereldbank.

Climate Bonds Initiative en Climate Policy Initiative – onder de drempel van zichtbaarheid

De lijst van financiers en partners van beide initiatieven geeft aan dat het non-profit organisaties zijn die zich inzetten voor het grote publiek (ironie weg). Met nauwe banden met de EU. Namens hen hebben de twee initiatieven in 2016 een strategiegids opgesteld voor beleidsmakers van steden in ontwikkelingslanden. Het is bedoeld om politici daar te helpen toegang te krijgen tot de markt voor zogenaamde groene obligaties en hier gebruik van te maken als financieringsbron voor koolstofarme infrastructuren. De klant was de Climate-KIC van het EIT (ook een van de financiers van het Climate Bonds Initiative). [Opmerking: het EIT (Europees Instituut voor innovatie en technologie) is een EU-orgaan dat pan-Europese partnerschappen organiseert tussen toonaangevende bedrijven, Onderwijs- en onderzoeksinstellingen en zogenaamde niet-gouvernementele organisaties. Climate-KIC (Climate Knowledge and Innovation Community) is het grootste publiek-private partnerschap van de EU om klimaatverandering te bestrijden met meer dan 370 universiteiten, bedrijven en steden als partners (zie hier).]

Het is opmerkelijk dat ondanks (of vanwege?) Het belang van beide organisaties en hun banden met de financiële sector en overheidsinstellingen, er geen persberichten over hen kunnen worden gevonden, noch in de Duitse noch in de internationale pers. In Wikipedia is er geen vermelding voor het Climate Bonds Initiative, inclusief het Engels, maar voor het Climate Policy Initiative alleen een zeer nietige. De twee organisaties handelen min of meer onder de publieke waarneembaarheidsdrempel.

Groen Klimaatfonds – multilateraal herverdelingsinstrument

Het Groene Klimaatfonds is geen particuliere organisatie, maar een intergouvernementeel orgaan van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering (UNFCCC). Het werd opgericht in 2010 na te zijn aangekondigd op de klimaatconferentie van Kopenhagen in 2009. De geïndustrialiseerde landen beloofden vanaf 2020 $ 100 miljard per jaar (vanaf 2025) te zullen leveren voor maatregelen ter vermindering van de uitstoot en aanpassing aan de klimaatverandering in ontwikkelingslanden.

Het Green Climate Fund wil deze doelstelling van 100 miljard realiseren door leningen en subsidies te verlenen voor gerelateerde projecten. Het wordt door de federale overheid aangewezen als het centrale multilaterale instrument voor internationale klimaatfinanciering. Het kan daarom worden geïnterpreteerd als een inleiding tot een wereldwijde herverdeling van belastinginkomsten onder de soevereiniteit van de VN.

Het klimaatfonds was gepland door een adviesorgaan van 20 leden, dat was gevestigd bij de secretaris-generaal van de VN. Het panel omvatte een VN-vertegenwoordiger, 13 hooggeplaatste staatsvertegenwoordigers (meestal ministers, presidenten), de directeur van de Nationale Economische Raad benoemd door de Amerikaanse president Obama, een vertegenwoordiger van de Wereldbank, de klimaatalarmist Nicholas Stern (Stern Report), een vertegenwoordiger van de African Development Bank, een vertegenwoordiger van Deutsche Bank genaamd Caio Koch-Weser (die van 1999 tot 2005 voorheen Federal State Treasury Secretary of Finance was) en een vertegenwoordiger van wat George Soros heette. In zijn eindverslag riep het adviesforum op tot een fundamentele verandering van de wereldeconomie en stelde het de volgende maatregelen voor om de doelstelling van 100 miljard te bereiken:

• 1. Belastingen (op CO2)
• 2. Belastingen (op financiële transacties)
• 3. Belastingen (op internationale luchtvaart en scheepvaart)
• 4. Belastingen (op elektriciteitsopwekking – draadbelasting voor de productie van elektriciteit)
• 5. Subsidies voor hernieuwbare energie.

Het klimaatfonds loopt echter niet zoals gepland. Het doel van 100 miljard lijkt nog ver weg. Er zijn onenigheden tussen de staten, wat heeft geleid tot aftreden in het fondsbeheer. Voor de opstartfase van het fonds vanaf 2014 hebben de staten $ 10,3 miljard toegezegd, de meeste hebben hun belofte gehouden, maar de VS hebben slechts één miljard betaald in plaats van drie (zie hier). De verdere financiering is nog onduidelijk.

Voor projecten tot nu toe is “slechts” 4,6 miljard dollar toegekend (zie hier), dus met de resterende miljarden hebben dus een flink aantal anderen dan de projectdeelnemers een gouden neus verdiend.

Terwijl Duitsland een van de vijf grootste depositohouders is en ook vooroploopt in de huidige herstelronde, trekken China en het olie-emiraat Bahrein ook fondsen aan het fonds op (zie hier ). Overigens was een van de eerste begunstigden van de financiële sector Deutsche Bank, die startkapitaal ontving van het Green Climate Fund voor een Afrikafonds met een volume tot $ 3,5 miljard (zie hier ).

Klimaatbescherming is slechts een hindernis voor de nuttige idioten

Zoals ook blijkt uit de organisaties die in dit artikel worden beschreven: Klimaatbescherming is een langlopend eliteproject dat tot doel heeft bredere machts- en winstbelangen af ​​te dwingen. Het zou het minst verwerpelijk zijn om met winstoogmerk om te gaan als deze niet onder ongepaste invloed op het beleid en de opheffing van de beginselen van de markteconomie zou worden toegepast. Maar het gaat om meer, maar minder om het klimaat.

Stuart Basden, mede-oprichter van Extinction Rebellion (XR), zegt het zo (zie hier): “XR gaat niet over het klimaat.” XR is geen klimaatbeweging, maar een rebellie tegen een giftig systeem van waanvoorstellingen waarover de Euro-Amerikanen heersen verspreid de hele wereld.

UNFCCC-secretaris-generaal Christiana Figueres [dochter van een rijke koffieplant en meerdere president van Costa Rica en zus van een andere president en lid van de Economische Raad van de Rockefeller Foundation] beschreef het doel op een persconferentie in 2015 als iets “lenigs” : “Dit is de eerste Tijd in de geschiedenis van de mensheid dat we onszelf doelbewust de taak hebben gesteld om het model van economische ontwikkeling te veranderen dat al minstens 150 jaar heerst sinds de industriële revolutie voor een vaste periode. “En in 2010, Ottmar Edenhofer, hoofd van Potsdam Instituut voor Klimaatimpactonderzoek (PIK) in een interview :

“Je moet jezelf bevrijden van de illusie dat internationaal klimaatbeleid milieubeleid is. We verdelen de wereldwijde rijkdom via klimaatbeleid. “

“Wij” – dit zijn niet de burgers. Dit zijn acteurs met diep anti-liberale en anti-democratische ideeën die beweren uit te leggen wat goed is voor de mensheid. Die hun financiële en vooral machtsbelangen van boven naar beneden willen pushen. Wat een wereldwijde zorg, hoe dom ook, nodig heeft van klimaatbescherming. Hij is de hanger voor de nuttige idioten op straat en in de media.

Oorlogseconomie met massale interventies vanaf 2020

En lever zoals gewenst en help de voorheen slechts matig gerespecteerde Endzeit-Klimapanik voor doorbraak. Vanaf 2020 de bescherming van het klimaat, als hij tot dan is uitgesteld, alleen “in de context van een oorlogseconomie [!] Zich veroorloven met massale staatsinterventie”, zei Hans Joachim Schellnhuber, de oude directeur van PIK en consultant bij de federale overheid in 2009 (zie hier) , En in 2017, hetzelfde en mevrouw Figueres schreef in een artikel, waren er nog maar drie (!) Jaar over voor de redding van het klimaat, de wereld had snelle handel nodig; Technologisch en politiek is het punt bereikt dat het begin van de Grote Transformatie mogelijk maakt. 2020 is ook belangrijk omdat de VS zich dan wettelijk kunnen terugtrekken uit het Klimaatakkoord van Parijs van 2015.

Of het nu miljardair, financiële dienstverlener, internationale socialist, zelfbenoemde ‘wereldverbeteraar’, propagandist van de Nieuwe Wereldorde of aanzet tot ‘rebel’ is – samen lijkt deze alliantie te handelen ten koste van de (normale) burger die ze verachten. Dit is om de klimatologische reddingsmegalomanie te betalen en zijn levensstandaard te beperken, hij zou zijn gedrag moeten veranderen en de inperking van zijn vrijheid moeten aanvaarden door allerlei voorschriften en, indien nodig, zelfs een klimaatoorlogseconomie.