Indignatie redactie 
Eindelijk kotsen zelfs de robomachines en daghandelaren, niet BTFDing. De 3.000 Dow Point Dump van vandaag zegt dat zelfs zij genoeg hebben van de gekke dolts die het Eccles-gebouw bezetten.
U hoeft geen doctor in de economie te hebben – of zelfs maar een avondschoolonderzoekscursus – om te zien dat COVID-19 een tijdelijke aanbodschok is die de geldmarktrente van 0,05% niet kan bestrijden.
Evenzo hoeft u geen financiële wizard te zijn om te zien dat met 10-jarige UST’s van 0,78% en 30-jarige hypotheken op hun laagste niveau in de geschiedenis meer QE een zieke grap is. Het toevoegen van nog eens $ 700 miljard aan staats- en GSE-schulden aan de toch al vreselijk opgeblazen balans van de Fed kan onmogelijk de rentetarieven aanzienlijk verlagen, zelfs als de tarieven een belemmering zouden vormen voor de activiteit, wat zij niet zijn.
In feite is het nieuwe spervuur van QE5 niets meer dan een flagrante financiële fraude die is geautoriseerd door de officiële criminelen die gevestigd zijn in het Eccles-gebouw. Tegenwoordig, en al jaren in het verleden, is het FOMC op de dealermarkten aan het rondscharrelen en vervalste uit de lucht geplukte kredieten inruilen voor schatkist- en GSE-obligaties die de consumptie van echte economische middelen financierden, zoals overheidssalarissen, aankopen en particuliere woningbouw.
Het traditionele argument voor centrale banken was natuurlijk dat een klein beetje financiële fraude (bijvoorbeeld een balansuitbreiding van 3% per jaar per oom Milton Friedman) zou kunnen helpen het banksysteem te smeren en het bbp in de loop van de tijd te verbeteren.
Maar wat we nu hebben, is vervalsing op epische schaal. Dat wil zeggen, meer dan 5 biljoen dollar aan fiatgeldschulden bij de Fed en 25 biljoen dollar bij alle centrale banken van de wereld, vergeleken met respectievelijk slechts 500 miljard dollar en 2 biljoen dollar aan het begin van de eeuw; en de laatste had tientallen jaren en in sommige gevallen eeuwen nodig gehad om zich op te stapelen.
Bovendien kondigden deze gekken, bovenop al het andere in de afgelopen dagen, laat in de ochtend van vandaag een nieuwe O / N-repo van $ 500 miljard aan die twee uur later zou worden aangeboden. Precies zo – tot een half biljoen dollar aan nepkrediet zou tijdens de lunchuren uit de koopsleutel van de Fed komen!
Gelukkig werd slechts $ 19 miljard afgebroken, wat bewijst dat deze economische debielen en brandstichters absoluut geen idee hebben wat ze doen.
Dus niet wetende, zijn ze er echter in geslaagd om het hele financiële systeem in een beerput van valse prijzen en destructieve gokrackets te veranderen, waardoor
kapitalisme van de eerlijke geld- en kapitaalmarkten zijn behoeften om te functioneren en te gedijen. Wat in het verschiet ligt, is dus een niemandsland van statistische economische en kapitaalsloop.
Onnodig te zeggen dat je geen cynicus hoeft te zijn om te begrijpen waarom het Eccles-gebouw gisteravond deze slappe baby-bazooka heeft gelanceerd. De Federal Reserve is nu, en al vele jaren geleden, de abrupte dienstmaagd van de Wall Street-gokkers, pesters en huilebalken.
De Fed-hoofden zijn dodelijk bang voor eerlijke aandelenkoersen (dwz een crash) omdat ze weten dat dit een aanfluiting zal zijn van hun waarschijnlijke beweringen dat de Amerikaanse economie op een ‘goede plek’ staat of dat de consument ‘sterk’ is en dat ze hebben de heilige staat van Keynesiaans volledige werkgelegenheid opgeleverd, wereld zonder einde.
In feite hebben tientallen jaren van Keynesiaanse centrale banken het levensbloed uit de welvaart, stabiliteit en veerkracht van de hoofdstraat weggezogen. Het heeft spaarders vernietigd; verslaafde huishoudens aan op schulden gebaseerd hand-tot-mond leven; de koopkracht van lonen uit de weg geruimd door zijn obsessie van 2,00% inflatie; en veranderde de C-suites van het Amerikaanse bedrijfsleven in handelsruimten voor aandelen en financiële engineering-verbindingen in dienst van Wall Street-speculanten, niet de constructie van veerkrachtige, waardecreërende ondernemingen.
Maar nu wordt het masker van zelfzuchtige retoriek opgelicht door het nepverhaal van de Fed (en Wall Street) over de vermeende kracht van de hoofdstraateconomie – vooral het vermeende Energizer Bunny van huishoudelijke consumptie.
Denk tenslotte eens aan de implicaties van Nancy Pelosi’s Friday Night Abomination – een massasoeplijn van door Washington bestelde hand-outs die net zo verraderlijk is als de TARP-bailout van september 2008.
Dat wil zeggen, iedereen op Wall Street die destijds illiquide was, verdiende het om te worden geliquideerd; en iedereen in de hoofdstraat van vandaag die niet genoeg gezond verstand heeft om ten minste twee weken aan regenachtige daggelden opzij te zetten – dat is de hoeveelheid ziekteverlof die Nancy de bedrijven heeft opgedragen te betalen – zou kunnen profiteren van 14 dagen bedelen, lenen en schreeuwen om soep in blik.
Laten we dus heel duidelijk zijn. Dit gaat niet over humanitaire noodzaak of vangnetminima. Er zijn nu meer dan 110 miljoen Amerikanen die nu welvaart, voedselbonnen, Medicaid, gesubsidieerde huisvesting enz. Ontvangen en geen cent dat hulp – al dan niet verdiend – in gevaar wordt gebracht door COVID-19.
Voor het hardop schreeuwen, dekt Pelosi’s verplichte ziekengeld slechts 80 uur werk voor de minderheid van Amerikaanse werknemers die in dienst zijn bij bedrijven met minder dan 500 werknemers en (blijkbaar na de toegestane DOL-ontheffingen) meer dan 50.
Overweeg dus de gemiddelde loontrekkende, die niet voor een kleine onderneming (<50 werknemers) of een grote onderneming (> 500 werknemers) werkt, maar hun economische pap precies goed heeft gekregen en daardoor in aanmerking komt voor het legaat van Nancy.
Volgens de Social Security Administration waren er 167 miljoen Amerikaanse personen die het afgelopen jaar (2018) een loonbelastingrecord hebben gegenereerd. Onder hen waren er ongeveer 9,29 miljoen arbeiders rond het gemiddelde loon die 330 miljard dollar aan brutoloon genereerden, ofwel gemiddeld 32,450 dollar elk.
Dat wil zeggen, het loon van twee weken bedroeg de hoofdsom van $ 1.250. Maar deze katten in de keizerlijke stad staan erop dat deze arbeiders zelfs 14 dagen lang niet kunnen rondkomen door besparingen op te nemen, de riem strakker te maken en wat overtollige rommel op e-Bay te verkopen als ze de COVID-19 of de quarantaine krijgen, zoals het geval kan zijn.
We betwijfelen of dat strikt juist is, maar we zijn er vrij zeker van dat werkgevers die een federaal mandaat opleggen om ziekteverlof te verstrekken – en dat vervolgens aan de andere kant te betalen met een belastingvermindering – slechts een fatale stap zijn op de glibberige helling van de socialisatie van het economische leven die zal uiteindelijk de Amerikaanse schatkist failliet laten gaan.
Feit is dat het hele Keynesiaanse beleidsregime van het huidige tijdperk zowel huishoudens, bedrijven als regeringen aanmoedigt om geld te lenen en elke dollar aan inkomen op mond-tot-mond-wijze uit te geven. Het heeft daarom alle economische sectoren kwetsbaar, kwetsbaar en, in de metafoor van de dag, weerloos gemaakt, zelfs tegen de kortstondige ontwrichtingen die door volksgezondheidsmaatregelen worden veroorzaakt om een griepstam te bevatten die zeer besmettelijk is, maar zelfs niet op afstand een Black Plague-schaal fenomenen.
In de onderstaande grafiek wordt de leugen van de ‘sterke’ consumentenkraam inderdaad verraden. De tweede reeks bars bestrijkt huishoudens midden in de hierboven genoemde loonverdeling, met een jaarlijks inkomen tussen $ 25.000 en $ 45.000.
Bij elk inkomensinterval dekken de balken huishoudens die daadwerkelijk spaarrekeningen hebben volgens het meest recente onderzoek van de Federal Reserve, wat betekent dat zelfs de donkergroene balken die mediaanbedragen vertegenwoordigen, de zaak aanzienlijk overdrijven.
Dienovereenkomstig heeft het mediane loon verdienende huishouden op zijn best contante besparingen van slechts $ 1.400. Maar dat bewijst niet dat huishoudens inherent onverantwoordelijke verkwisters zijn; het is slechts het gevolg van het beleid van centrale banken dat spaarders positief straft en hen aanmoedigt om te winkelen tot ze vallen.
Het bewijs voor de rol van de Fed bij het onbedekt laten van grote delen van de beroepsbevolking in het licht van zelfs een bescheiden onderbreking van de loonstrookjes, is onfatsoenlijk. Zoals blijkt uit onderstaande grafiek zijn er sinds de vooravond van de financiële crisis begin 2008 slechts 9 maanden geweest waarin liquide besparingen een rendement opleverden dat zelfs overeenkwam met het inflatiepercentage.
Het gebeurde namelijk dat gedurende het grootste deel van die periode van 12 jaar de liquide spaarrente, zoals weergegeven door de 90-dagen T-factuur (paarse lijn), minder dan 1,0% verdiende wanneer de inflatie consistent 2,00% of hoger was.
Bovendien, na het korte intermezzo in 2019, toen het rendement op de T-bill boven de inflatie uitkwam, was het positieve rendement niet eens een afrondingsfout, zij het genoeg voor respectievelijk de huilebalken van Wall Street en de onwetende in het Oval Office om kom op de Fed met een ton stenen om de rente te snel, te snel te verhogen.
Onnodig te zeggen dat deze monetaire cranks nu hun zin hebben gekregen. Vandaag noteerde de 90-dagen T-factuur tegen een belachelijk lage opbrengst van slechts 0,23% op een moment dat het lopende kerninflatiepercentage (CPI zonder voedsel en energie) voor het laatst klokte op 2,37% (februari).
Het reële rendement op liquide besparingen is dus negatief -2,14%.
Is het een wonder dat huishoudens geen spaargeld hebben?
Is het een verrassing dat de Republikeinse schapen van de ringweg vrijdagavond net zijn omgerold en via de nieuwste plank van de Dems op Bernie’s snelweg naar sociaaldemocratie hebben gestemd?
Feit is dat de vrije markt meer dan in staat zou zijn om een tijdelijke verstoring van de aanbodzijde het hoofd te bieden – zelfs in de vorm van het soort hysterie dat nu wordt veroorzaakt door alle federale, staats- of lokale ambtenaren die erin kunnen slagen grijp en open microfoon, zoals we in deel 2 zullen schetsen. Ondertussen krijgt Gary Kaltbaum het laatste woord:
Hij drukt geld om obligaties te kopen, maar obligaties leveren nu al minder dan 1% op over 10 jaar en rond 1,5% over 30 jaar. De hypotheekrente daalt niet veel meer. De rentetarieven dalen niet veel meer. Maar nogmaals, tante Mary en oom Bob zijn genaaid omdat er enig rendement is op risicovolle inkomensinvesteringen. Je weet al wat we van deze mensen vinden. We hebben ze keer op keer benadrukt. Ze hebben niets anders gedaan dan de prijs en het rendement te verstoren, spaarders te verknoeien, de activaprijzen op te voeren, een enorme hefboomwerking en enorme schulden en tekorten mogelijk te maken, maar laten we van hen afhankelijk blijven. Wat is het volgende? U stort geld en moet ze ook de broodrooster geven? Vergelijkt dit met 1987? Voor onze ogen is het erger. In 87,
