Frans Timmermans een ei met een baard

‘Van Frans Timmermans wisten we al dat het een keizer zonder kleren is, maar hij zet nu ook heel dogmatisch links in hun ideologische hempie’

Hij kan er zelf helemaal niets aan doen want je kiest je geslacht en huidskleur niet bij geboorte, maar zo we Frans Timmermans voor één ding dankbaar mogen zijn, is het wel dat hij voorgoed een eind maakt aan het domlinkse gejengel over ‘oude witte mannen’. Zijn geplande terugkeer naar de landelijke politiek legt die ideologische echo abrupt het zwijgen op.

‘Soms moet je met harde maatregelen komen om tot een diversere samenstelling van organisaties te komen. Ik snap dat dit af en toe een bedreiging is voor de mannen met witte billen hier aan tafel, maar dat is gewoon de realiteit.’ Woorden van Attje Kuiken in december 2020 waarmee ze diversiteitsquota verdedigde en pleitte voor het niet aannemen van blanke sollicitanten. De partijleidster van de PvdA moet nu zelf plaatsmaken voor de veel oudere mannelijke witte billen van Frenske (62 en al een half leven politiek actief), die niet eens solliciteert maar gewoon áánkondigt dat ie namens PvdA en GroenLinks partijleider met premier-aspiraties wordt.

Zou Kuiken zich bedreigd voelen? Zo ja, dan zullen we haar daar niet over horen want je gaat je eigen gedroomde premierskandidaat natuurlijk geen pootje haken op basis van zijn leeftijd, afkomst en huidskleur.

Ook Jesse Klaver, het eeuwige kind in de Kamer, moet een stapje terugdoen voor Holle Bolle Frenske. De biculturele fractieleider van GroenLinks ‘constateerde’ in juli 2020 in een interview met de Volkskrant ‘dat er in Nederland geen gelijke kansen zijn voor mensen met een migratieachtergrond’, en hij is nu zelf het levende bewijs van zijn eigen stelling geworden. Niet alleen moet hij achter Timmermans aansluiten, ’s mans corpulente corpus en dito gezwollen ego zullen Jesse volledig aan het zicht onttrekken.

Van Rutger Bregman, boekjesdominee des vaderlands, mogen we daar niet te besmuikt over doen: ‘Zoveel ergerlijk geklets over Frans Timmermans die te ijdel, te wit, te oud, te gevoelig, te drammerig, te weet-ik-wat zou zijn,’ stampvoette hij op zijn LinkedIn. Hij wil het hebben over ‘ideeën en geboekte resultaten’, niet over leeftijd, afkomst en huidskleur. Nou Rut, helemaal eens jongen, maar kun je dan ook accepteren dat er mensen zijn die de ideeën van Frenske maar matig vinden, en zijn geboekte resultaten meten langs de lat die Timmertrump voor zichzelf ook hanteert, namelijk: wat heeft het opgeleverd voor hém?

Het ego, de ijdelheid en de vanzelfsprekendheid waarmee Timmermans zichzelf naar voren duwt als Grote Witte Hoop voor links, op een door hem gekozen manier op een voor hem opportuun moment, zorgen voor een schitterende botsing met de holle progressieve waarden over ‘inclusiviteit en diversiteit’. Van Frenske wisten we al dat het een keizer zonder kleren is, maar hij zet nu ook heel dogmatisch links in hun ideologische hempie.

‘Frans Timmermans heeft iets weg van een ei waarop de baard van Pierre Kartner is geplakt’

‘Frans vertelt dat hij je komt waarschuwen. De wereld loopt op zijn eind. Maar met de nodige ‘swag’ kunnen we alle rampspoed het hoofd bieden’
Al de hele week overstuur. Frans Timmermans wil dat we onze ‘swag’ weer terugkrijgen. Een woord dat wat hem betreft méér is dan zomaar een kreet. Swag wordt hét centrale thema waarmee PvdA/GroenLinks richting verkiezingen gaat.

Dus moeten we ons voorbereiden. In de komende maanden kan het zomaar gebeuren dat Frans Timmermans, op verkiezingscampagne, bij je aanbelt. Nietsvermoedend doe je open. Je verwacht Annie van de buren. Ze zou de fietspomp terugbrengen. Maar nee, het is Frans. Hij zet zichzelf in postuur. Wijdbeens, de armen over elkaar en het hoofd ietwat naar achteren: ‘Hey champ, wazzup? Alles flex?’

Verbaasd staar je naar zijn hoofd. Het heeft iets weg van een ei waarop de baard van Pierre Kartner is geplakt. Frans ziet er zo anders uit dan op tv. Wat is het eigenlijk een raar, dik heerschap, met dat slordig geboetseerde lijf van hem.

Dus daar staan jullie dan, tegenover elkaar als in een western. Frans wijst over zijn schouder: ‘Dat is mijn crew, weet je wel?’ Achter hem staan twee vrijwilligers, in rood-groene bodywarmers. Met foldertjes.

Daarna steekt hij van wal. Het is een lange monoloog. Frans praat niet, Frans legt uit. Dat hij natuurlijk al ‘swag’ heeft, maar ervoor gaat zorgen dat jij ook hartstikke ‘swag’ wordt.

Je knikt beleefd. Raar is dat; bij ‘swag’ dacht je altijd aan donkere mannen uit da hood. Gasten met veel blingbling. Gooi hen een basketbal toe en het is slamdunken van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Maar dat zie je Frans nog niet doen. Dat is meer een opa die ’s nachts, als hij voor de zoveelste keer naar de wc moet, op een blokje lego stapt.

Frans vertelt dat hij je komt waarschuwen. De wereld loopt op zijn eind. Maar met de nodige ‘swag’ kunnen we alle rampspoed het hoofd bieden. Hij kijkt je indringend aan. Nu was iemand als Ad Melkert natuurlijk al behoorlijk ‘swag’, maar Frans is buitencategorie. Hij snapt dingen. Ja, hij weet precies wat het klimaat met ons voorheeft. Daarom heeft Nederland een premier als hij nodig. Iemand met ‘swag.’ Zijn persoonlijke afkorting voor: Sociaal, Welbespraakt, Ambitieus en Gedreven.

Ach, denk je, terwijl je een folder in ontvangst neemt. Áls ‘swag’ al een afkorting is, dan kan het natuurlijk ook gewoon ‘Slimme Woorden, Achterhaalde Gedachten’ betekenen. Of, als je hem zo eens bekijkt: ‘Stereotiepe Witte Autochtone Grijsaard.’

Daarna is hij weer vertrokken. Je sluit de voordeur en gooit de folder ongelezen bij het oudpapier. Frans geeft ons onze ‘swag’ weer terug. Dat is dan tenminste nog iets. Weer eens wat anders dan 1000 euro voor iedereen. En plots is daar de openbaring! Eindelijk, eindelijk begrijp je de WEF-kreet ‘je zult niets bezitten en gelukkig zijn’. Want wat heb je nu werkelijk nodig in dit leven, behalve net zoveel ‘swag’ als Frans Timmermans? Helemaal niets toch zeker!