In dit tempo zullen we het gemakkelijker vinden om de avonden te tellen wanneer Rishi Sunak geen miljarden economische reddingspakketten aankondigt. Gisteravond was het eindelijk de beurt aan de Britse zelfstandigen en gig economy-arbeiders. Als een afspiegeling van de loonsubsidieregeling voor werknemers, zullen de belastbare subsidies nu 80% van de gemiddelde winst van een zelfstandige van de afgelopen drie jaar, met een maximum van £ 2500, gedurende ten minste drie maanden dekken. Als drie jaar HMRC-gegevens niet beschikbaar zijn, wordt het vervangingspercentage in plaats daarvan berekend op basis van twee of één jaar.

Met zulke enorme en dringende aankondigingen is het gemakkelijk om direct naar de onvermijdelijke ontwerpfouten te haasten. Om dat nu te doen in het licht van wat, naar internationale maatstaven, een goed gefinancierd pakket zou zijn, zou overdreven dik zijn. Het komt erop neer dat in vergelijking met gisteren miljoenen zelfstandigen een pad naar meer financiële zekerheid hebben. Aan de vrijgevigheid, ongeveer £ 3 miljard per maand, mag niet worden gesnoven.

Toch zou het verkeerd zijn om niet op enkele problemen met de nieuwe regeling te wijzen. Gedurende deze crisis heb ik de aankondigingen van de kanselier beschreven als ‘ fiscale vergieten’  – hetzelfde geldt voor deze. De belangrijkste groep die deze keer door de gaten glipt, zijn nieuwe ondernemers zonder nog een jaar boekhoudgegevens – voor hen is er alleen het al krakende Universal Credit-systeem.

Er zijn ook operationele problemen – solo-ondernemerschap kan moeilijk zijn, velen worstelen om in eerste instantie winst te maken en daarom zijn er zorgen dat inkomsten worden gekoppeld aan winst, maar de winst zal velen nog steeds in moeilijkheden zien. Het is waarschijnlijker dat zelfs degenen die daarvoor in aanmerking komen tot juni moeten wachten om toegang te krijgen tot ondersteuning. Aangezien de mediane verdiensten van zelfstandigen al ver onder het loon van de werknemers liggen – ongeveer £ 17k vergeleken met £ 30k – en zelfstandigen niet in aanmerking komen voor ziekte-uitkeringen, is de bezorgdheid dat sommigen zich nog steeds onder druk zullen voelen staan ​​om de richtlijnen voor sociale afstand en werk te doorbreken. Inderdaad, onze meest recente polling(uitgevoerd vóór deze aankondiging) ontdekte dat 47 procent van de zelfstandigen zich ‘verplicht zou voelen om te werken’, zelfs als ze onwel zouden worden met Coronavirus. Voor meer onzekere werknemers is dit cijfer nog hoger.

Deze behoefte aan snelheid is de belangrijkste reden waarom de RSA in plaats daarvan voorstander was van een  noodsituatie basisinkomen . Volgens onze voorstellen zouden al diegenen die zich als zelfstandige hebben aangemerkt als hun belangrijkste bron van inkomsten een onmiddellijke toelage van £ 1500 ontvangen, gevolgd door £ 100 per week gedurende drie maanden daarna. Natuurlijk zou ons systeem nog steeds afhankelijk zijn van een snelle reactie van HMRC, maar zonder de noodzaak van winstberekeningen of omslachtige toelatingsonderzoeken, zou contant geld zeker sneller zakken. Uiteraard zouden alle zelfstandigen, ook nieuwe ondernemers, baat hebben bij een universele aanpak. En onze modellen laten  zien dat voor zelfstandigen die minder dan £ 20.000 verdienen, zoals degenen die in de gig-economie werken, een basisinkomen waarschijnlijk genereuzer zou zijn dan de regeringsregeling.

Maar ook – kaarten op tafel – zijn wij van mening dat een basisinkomen nu een betere brug na de crisis zou vormen naar het vangnet dat we nodig hebben voor goed werk en een eerlijkere samenleving. Politici, zoals generaals, merken gewoonlijk dat ze de laatste oorlog voeren – de grote recessie die volgde op de crisis van 2008 was overweldigend door het gebrek aan werkloosheid.

Dit is niet het moment om de zaak tegen de bezuinigingen opnieuw te vervolgen, maar een gevolg van een hoge recessie op de arbeidsmarkt was hoe het onrecht en de ontoereikendheid van onze welvaartsregeling grotendeels werd afgeschermd van bredere politieke aandacht. Het volstaat te zeggen dat de recessie van het coronavirus dat pad niet zal volgen – gegevens die gisteren over de Amerikaanse economie zijn gepubliceerd, toonden de grootste stijging van de werkloosheidsregistraties in de Amerikaanse geschiedenis en met een enorme marge. Dat is natuurlijk maar één druppel in de wind en onze economische respons is zeker geavanceerder. Desalniettemin zijn veel Britse arbeiders al banen kwijtgeraakt en ondanks de inspanningen van de kanselier zal die trend zeker doorzetten. Het negeren van de systemische hervorming van de welvaart, zelfs op middellange termijn, zal deze keer geen optie zijn.

In Rishi Sunak’s suggestie van gisteren dat de belastingstelsels voor zelfstandigen en werknemers een betere harmonisatie nodig hebben, kon je dit de geringste erkenning hiervan horen. Maar als we opnieuw naar de fiscale kant van deze vergelijking willen kijken, moeten we ook erkennen dat zelfstandigen niet dezelfde pensioen-, ziekte- en verlofrechten hebben als werknemers. Er bestaan ​​’ draagbare voordelen’ -opties die deze rechten integreren met werknemers zonder werkgever om ze te verdelen, waarbij vakbonden vaak de intermediaire infrastructuur leveren. Maar de waarheid is dat zelfs deze oplossingen beter zouden werken in een wereld waar we allemaal een minimaal recht hadden om op terug te vallen in tijden van crisis.

Welzijnsuniversalisme is geen nieuw idee. Om eerlijk te zijn, het is ook niet goedkoop. Maar in een klap neemt het de straffende conditionaliteit en de pettifogging bureaucratie weg die het leven van armere mensen het afgelopen decennium zwaar hebben getroffen en die de kanselier van de kanselier nu inperken. Het spreekt ook, zoals we onszelf herinnerden toen we gisteravond klapten voor de NHS, tot een “alles erin samen” solidariteit die gezonde samenlevingen nodig hebben, zowel in crisis als daarbuiten.

Economische situatie vraagt om basisinkomen Nederland

Als we hier eindelijk doorheen komen, moet de regering het omarmen en een universeel basisinkomen onderzoeken.