Indignatie redactie 
Nationale eenheid’ is het nieuwe mantra van de regering en van de meeste politieke partijen. Het wordt oneindig herhaald bij elke politieke verklaring, in elk edito van de mainstream media, bij elk persbericht van de regering. In crisissituaties duwen onpopulaire regeringen meestal in paniek op de noodknop van de nationale eenheid. Ze hopen hiermee hun eigen verdeeldheid te verbergen. Vooral proberen ze de reële klassentegenstellingen te verdoezelen.
Een blinddoek
Daarom is ‘nationale eenheid’ een holle slogan. Er is geen eenheid mogelijk tussen de bazen die in talrijke bedrijven de voorrang geven aan het verderzetten van de productie en de arbeiders die in onveilige omstandigheden moeten werken. Eenheid is onmogelijk tussen het ziekenhuispersoneel dat levens probeert te redden met te weinig middelen en een minister die jaren aan een stuk de gezondheidsbegrotingen heeft beknot. Wat verbindt de opgeofferde kassiersters van een grootwarenhuis aan het management dat geen tijd wil verliezen in elementaire beschermingregels? Niets.Nationale eenheid is als een blinddoek die de heersende klasse ons wil voorbinden. Laat u door ons leiden! Heb vertrouwen in ons! Vergeet uw eigenbelang! Wij zorgen wel voor het algemeen belang. Politieke verschillen of sociale tegenstellingen zijn niet meer van tel, is de boodschap. Niet is minder waar. Hoe scherper de sociale spanningen oplopen, hoe luider de kreet voor ‘nationale eenheid’. De regeringsleiders, de traditionele politici en de patroons beseffen dat ze bovenop een vulkaan zitten die vroeg of laat zal uitbarsten. Ze proberen daarom voor te doen alsof ze het goed menen met ons, met onze gezondheid, met onze banen en met onze toekomst. Zo proberen ze zich buiten schot te plaatsen van de volkswoede die vroeg of laat zal oplaaien. Geen toeval ook dat de regering zich solidair toont met de applausacties voor het gezondheidspersoneel elke avond om 20 uur. Ze willen doen vergeten dat jaren aan een stuk ze de bijl hebben gezet in de gezondheidsbegroting.
Systeemfouten worden zichtbaar voor het blote oog
Maatschappelijk noodtoestanden als gevolg van aardbevingen, stormen, epdimies enz, brengen altijd een heleboel systeemfouten aan het licht. Wat vroeger niet zichtbaar was voor het blote oog van de massa van de mensen, wordt plots oogverblindend. Zonder noodtoestand is dikwijls een vergrootglas of zelfs een microscoop nodig om de structurele mankementen te onderscheiden. Een grootschalige maatschappelijke commotie schudt de bevolking ook uit een jarenlange politieke apathie.
Een gezondheidscrisis zoals deze van het coronavirus verplicht de doorsnee mens om gezondheid niet meer te benaderen als een individueel iets, maar als een maatschappijk probleem. Gezondheid wordt nu meer gezien als een collectieve, politieke en maatschappelijke kwestie. Het wordt een zaak waar nu overal wordt over nagedacht en intens bediscussieerd: in het gezin, op de werkplaats, op school. Niemand kan zich nog permiteren onverschillig te zijn. Iedereen heeft een mening of vraagt naar de mening van iemand anders. Een grootschalige politisering is bezig onder de bevolking.
Het besef groeit dat het gezondheidsstelsel jarenlang werd ondergefinancierd, onderworpen werd aan de privésector en gerund werd als een automobielbedrijf. De zorgtaken in de ziekenhuizen worden nu gechronotmetreerd. Just-in-time methodes en zero stocks ontleend aan de maakindustrie zijn er legio geworden.
Geen ‘quarantaine’ voor de klassenstrijd
Met ‘nationale eenheid’ beweren ze een rustperiode in te voeren in de sociale en politieke strijd. Dit is ook gelogen. Wat ze zouden willen is dat de arbeidersbeweging haar strijd in ‘quarantaine’ plaatst. Zo kunnen ze beter hun asociale agenda opleggen. Eigenlijk is ‘nationale eenheid’ een schutwoord voor een eenzijdge klassenstrijd die zij mogen voeren maar wij niet. Gelukkig zijn veel arbeiders niet onder de indruk van de ‘eenheidspreken’. Onder de grote druk van onder uit in de bedrijven, hebben directies hun economische activiteiten tijdelijk gestopt. In tientallen grote ondernemingen is het dankzij het initiatief van de arbeiders met hun vakbondsdelegees dat er economische werkloosheid is ingevoerd. Bij Audi Brussel heeft de socialistische metaalvakbond met staking gedreigd. Bij de Brico filialen in Brussel heeft het personeel zelf het initiatief genomen om de winkels te sluiten. De directies bleven immers totaal doof voor de ongerustheid van de bedienden. Bij Volvo Trucks en Cars hetzelfde. Een vakbondsman van de Christelijke METEA schatte verleden week dinsdag de situatie in de bedrijven als ‘explosief’ in. In de sector van de dienstencheques eisen de vakbonden onder druk van hun leden de tijdelijke sluiting van de hele sector. In de scheikunde vragen de bonden ook de stopzetting van alle niet-essentiele activiteit.
In de gezondheidssector wensen de vakbonden nu ook dat de basisbegroting voor de instellingen wordt gewaarborgd. Deze begrotingen zorgen ervoor dat de zorginstellingen geen nieuwe bezuingingen moeten doorvoeren. Het kabinet van Maggie De Block gaf hier een negatief antwoord op. Nochtans hoopten de vakbonden op een geste van de regering, nadat ze het noodfonds gestemd vorige herfst ‘ter beschikking’ hadden gesteld in de strijd tegen het coronavirus. Wat een naiveteit! De nieuwe Wilmès-regering blijft op dezelfde koers als de vorige regeringen: besparen en besparen.
Vakbonden, leg de lockdown op van de niet-essentiele activiteiten!
De arbeidersbeweging, in de eerste plaats vanuit de werkvloer en samen met strijdbare delegees, heeft haar verantwoordelijkheid opgenomen. Dit is gebeurd door druk vanonder uit, door middel van staking of door massale individueel ziekteverlof op te eisen. Toch hadden alle vakbonden van bij het begin de onmiddellijke tijdelijke stopzetting van de niet essentiele activiteit moeten opleggen.Teveel vakbondsleiders blijven verwikkeld in klassensamewerking en zetten niet in op klassenstrijd. Dit verklaart de schuchterheid of het verzet zelfs tegen de eis van stopzetting van de economsiche activiteit. Deze eis blijft nu nog actueel. Het is immers het beste middel om de verspreiding van het virus in te dijken. Piet Vanthemsche die voor de Economic Risk Management Group de regering raad geeft, blijft koppig beweren dat de mensen ‘waar mogelijk (verder) moeten blijven werken’. In Italië, heeft de regering na veel en te lang te hebben tegengewerkt eindelijk de beslissing genomen om de niet essentiele economie lam te leggen. Het uitstel van deze maatregel heeft veel mensenlevens gekost. Opnieuw wordt hier voorrang gegeven aan profijt boven gezondheid!
Achter de schermen bereiden het VBO, VOKA enz schrijven hun draaiboek voor na het einde van de lockdown. Zonder er al de details van te kennen, zal het een bezuinigingspakket in het kwadraat zijn. Bart De Wever verwijst naar een noodzakelijke ‘bazooka’. Deze ziet hij als een wapen van massale sociale vernietiging.
Niet meer prutsen in de marge
De wereldeconomie stort op dit moment in elkaar. Het virus is hier niet de oorzaak van maar slechts een catalysator. De economie was reeds overal aan het slabakken voordat het virus door de wereld begon te razen. In België zitten we nu aan 200 à 300.000 economische werklozen. Sommige studies voorzien binnenkort 1 miljoen economische werklozen. Dit is onhoudbaar. Een gedeelte van de economische werklozen zullen na een tijd afgedankt worden. Diegene die in de bedrijven blijven zullen een draconisch sociaal dieet opgelegd krijgen. Want de bazen gaan net zoals in 2008 ons willen doen betalen. De regeringen bouwen nu overal enorme schulden op om de effecten van de crisis op te vangen. In plaats van een noodbelasting op de milonairs en miljardairs, kiezen ze voor een verhoogd begrotingstekort en overheidsschuld. Net zoals in 2008, zullen wij hiervoor het gelag betalen. Daarom moeten wij vanaf vandaag ons eigen draaiboek schrijven en onze eigen ‘bazooka’s’ klaar maken. Het is hoog tijd om niet meer te prutsen in de marge. Enkel een socialistische revolutie kan soelaas brengen. Veel mensen geloven hier nog niet in. Maar de gebeurtenissen van de vorige weken en vooral deze van de volgende maanden gaan hier verandering in brengen. Daar zijn wij van overtuigd. Meer en meer mensen gaan dan beseffen dat het kapitalisme de ander ziekte is die we moeten bekampen.
