Olympische Spelen van 2024, een Parijse nachtmerrie

Olympische Spelen van 2024 Op hoge plaatsen is er een onderwerp waar mensen niet over durven te praten, maar waar iedereen wel mee bezig is: wat als het geheel in een gigantisch fiasco eindigt?

Het aftellen is onverbiddelijk aan het aftellen naar de start van de Olympische Spelen in Parijs, maar de Franse hoofdstad leek nog nooit in zo’n slechte positie te zijn om dit internationale evenement te organiseren. Controverse na controverse ondermijnt burgemeester Anne Hidalgo tot het punt waarop internationale toeristen, atleten en ambtenaren zich zorgen maken over de vraag of de stad wel in staat zal zijn om de juiste omstandigheden voor de Spelen te bieden.

Sinds november is er paniek ontstaan ​​over de haalbaarheid van het houden van de Olympische Spelen in Parijs. Anne Hidalgo, die ze koppig wilde hosten – en al haar energie in het project heeft gestoken – twijfelt nu zelf aan het evenement. Tijdens een organisatiebijeenkomst eind november voerde de burgemeester een grootse theatervoorstelling op om uit te leggen dat het transportsysteem nooit op tijd klaar zou zijn, waarbij ze iedereen ter verantwoording riep vanwege haar negatieve houding. 

Je vraagt ​​je af of dit alles misschien niet deel uitmaakt van een middelmatige maar voorspelbare strategie: een mogelijke ramp aankondigen, zodat je jezelf vervolgens kunt omhullen met een handig ‘Ik zei het toch’ – met een volkomen zuiver geweten.

Al enkele maanden wordt het ene na het andere rapport uitgebracht, wat de geloofwaardigheid van het gemeentelijke team ondermijnt en het weerzinwekkende amateurisme en het onvermogen van het gemeenteteam om de uitdaging aan te gaan die het heeft gekregen aantoont. Leugens volgen op leugens. Het wordt steeds duidelijker dat Anne Hidalgo zo ongeveer alles en nog wat heeft gezegd om de poging van Parijs om de Olympische Spelen van 2024 te organiseren te helpen winnen, maar op geen enkele manier in staat is haar verleidelijke beloften na te komen.

Gratis vervoer is slechts één voorbeeld. Anne Hidalgo had ten tijde van de Olympische Spelen gratis vervoer voor bezoekers tot een van de belangrijkste argumenten gemaakt van het bod van Parijs, aangeprezen als een open, groene en gastvrije stad: € 0 transport om de ecologische voetafdruk van de Spelen te beperken.

Maar de organisatoren trokken zich terug vanwege de kosten die een dergelijke maatregel met zich meebracht voor een budget dat al ruimschoots overschreden was. Als gevolg hiervan is een aanzienlijke verhoging van de prijs van metro- en RER-kaartjes tijdens de Olympische Spelen aangekondigd: tussen 20 juli en 8 september zal de prijs van een metrokaartje stijgen naar € 4 (van de huidige € 2,10) en een boek kaartjes tot € 32 (vanaf € 16,90).

Het is gewoon een kwestie van realisme: het garanderen van een goede kwaliteit van dienstverlening heeft een prijs. Maar realisme is niet een van de belangrijkste kwaliteiten van de teams die verantwoordelijk zijn voor de organisatie van deze Olympische Spelen in Parijs.

Transport is niet de enige oorzaak van begrotingsoverschrijdingen. Van het ene project naar het andere blijft de lei met miljoenen groeien, zonder enig echt resultaat. De Parijzenaars waren verbijsterd toen ze ontdekten dat het prachtige Olympische zwembad dat beloofd was voor Seine-Saint-Denis niet gebouwd zal worden zoals gepland, en dat de zwemevenementen in een rugbystadion zullen plaatsvinden.

Volgens cijfers van L’Express schatte de initiële schatting voor de bouw van het Olympisch zwembad de kosten op € 67,8 miljoen. De raming voor het uiteindelijke project is gestegen tot € 90 miljoen, ruim onder de werkelijke kosten van een dergelijk gebouw.

Een consortium onder leiding van het bedrijf Bouygues won uiteindelijk het contract in april 2020, maar voor een bedrag van € 174 miljoen – niet voor het aanvankelijk beoogde gebouw met 17.000 zitplaatsen, maar voor een complex met 5.000 zitplaatsen. Uiteindelijk zal het niet mogelijk zijn om daar de inlinezwemevenementen te organiseren.

Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, zijn er nu vermoedens van corruptie waarbij de voorzitter van het Games Organizing Committee betrokken is, die het doelwit is van een onderzoek naar zijn beloning .

Het amateurisme van de gemeenteraad van Parijs bij het beheer van de organisatie van de Olympische Spelen blijkt uit de soms authentiek groteske uitspraken van Anne Hidalgo, zoals toen zij in een video uit 2017, die begin 2024 werd uitgebracht, verklaarde dat zonnecollectoren zou worden geïnstalleerd om de door de atleten en toeschouwers opgewekte energie terug te winnen om verschillende faciliteiten van stroom te voorzien.

Bespotting is springlevend in Parijs, maar op een serieuzere toon is het een bron van grote zorg. Er zijn nog maar weinig mensen die uitkijken naar de Olympische Spelen. Op hoge plaatsen is er een onderwerp waar mensen niet over durven te praten, maar waar iedereen wel mee bezig is: wat als het geheel in een gigantisch fiasco eindigt? Wat als de enorme openingsceremonie op de Seine, die het hoogtepunt van de show had moeten zijn en het grootste evenement sinds mensenheugenis, een gigantische flop blijkt te zijn? 

Anne Hidalgo was heel duidelijk over het gerelateerde onderwerp van de zwemevenementen die in de Seine zullen plaatsvinden: er is geen plan B. Sommige mensen beginnen echter te denken dat dit plan B van levensbelang is als de stad Parijs, en Frankrijk mag daarom niet alle internationale geloofwaardigheid verliezen in geval van problemen. Volgens onthullingen in de altijd goed geïnformeerde satirische krant Le Canard enchaîné wordt momenteel op verzoek van het Élysée-paleis een last-minute alternatieve oplossing bestudeerd.

In het licht van de voorspelde chaos worden er min of meer alarmerende aankondigingen gedaan aan de Parijzenaars. In de aanloop naar de Olympische Spelen zijn de Parijzenaars blij om te horen dat ze zullen moeten stoppen met het gebruik van het openbaar vervoer, zoveel mogelijk thuis moeten werken en geen pakketjes meer moeten laten bezorgen . Door de overheid gefinancierde posters worden nu overal op de muren van de metro geplakt en moedigen mensen aan om te schuilen tijdens de ’tornado’. 

Vanaf dat moment wordt het steeds duidelijker dat Parijzenaars maar één optie hebben: vertrekken, Parijs ontvluchten om te voorkomen dat ze in de hel worden gestort. Ze walgen al van de Spelen voordat ze zelfs maar zijn begonnen. Zelfs Anne Hidalgo , die zo snel blind wordt, begint zich de ramp te realiseren die de publieke opinie is overkomen. Ze heeft zojuist het soort voluntaristische communicatie uitgegeven waar ze bekend om staat, om het goed te maken, in de meest bloemrijke taal: “Ga niet, het zou een connerie [krachtterm] zijn!”

Eén ding is zeker: eind juli 2024 is de kans groot dat uw favoriete Parijse correspondent ervoor kiest om niet naar het wijze advies van Madame le Maire te luisteren , en haar op de hielen gaat zitten.