Indignatie redactie 
Blijkbaar is hij er verslaafd aan. De Franse president Emmanuel Macron is dol op parfum. De variëteit: Dior Eau Sauvage. Dior stelt dat het parfum wordt gekenmerkt door noten van Calabrische bergamot en vanille-extract uit Papoea-Nieuw-Guinea. Het bedrijf wil ook graag elementen van macht en adel in de geur verheerlijken.
Macron Blijkbaar is het gebruik van die specifieke geur door het Franse staatshoofd “industrieel” van aard, “op alle uren van de dag”, bedoeld om “minder ervaren bezoekers” te imponeren met “de bloemige en muskusachtige geur, even verfijnd als krachtig”. Een voormalig medewerker zou hebben beweerd dat het gebruik van de president verre van subtiel is, een manier om “zijn territorium af te bakenen”. Oud-minister Stanislas Guerini zou ook hebben verklaard dat “iedereen even de adem inhoudt voor [zijn] aankomst”. Dat is tenminste het geval als we de bevindingen van Le Parisien-journalist Olivier Beaumont in De Tragiek van het Élysée (La Tragédie de L’Élysée) mogen geloven.
Het gebied van geur en geuren wemelt van wat je losjes een analyse van het vanzelfsprekende en tastbaar vanzelfsprekende zou kunnen noemen. Geur wordt gedragen om berekende redenen: om indruk te maken, om seks te nastreven, om macht uit te drukken. Een artikel in Women’s Wear Daily uit juni 1990 staat vol met voorbeelden, waarvan er veel de psychologie van tuinkabouters behandelen. “Wie voor elke gelegenheid een andere geur kiest, gebruikt geuren om zijn sociale imago vorm te geven”, aldus Mark Snyder, hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Minnesota. “Alle geuren veroorzaken een emotionele reactie”, stelt Susan Schiffman, medisch psycholoog aan Duke University, zonder omhaal.
Volgens het boek wordt Macrons keuze voor parfums gedreven door macht – en door ervoor te zorgen dat iedereen die met hem samenwerkt, daarvan op de hoogte is. “Net zoals Lodewijk XIV zijn parfums tot een attribuut van macht maakte toen hij door de galerijen van Versailles paradeerde, gebruikt Emmanuel Macron zijn parfums als een element van zijn gezag in het Élysée.”
Deze onthullingen over Macrons overmatig gebruik hebben nogal wat stof doen opwaaien. “Het is één ding op een schoolfeest of in een nachtclub als je een geile tiener bent”, schrijft Zoe Strimpel in The Spectator. “Buiten deze contexten kan het een misselijkmakende, vreselijke ervaring zijn.” De Daily Telegraph duikt in de oppervlakkige stromingen van sociale media en gebruikt de term “blusher blindness”, bedoeld om aan te duiden “het onvermogen om objectief te beoordelen hoeveel blusher je aanbrengt – wat vaak resulteert in te ruwe wangen.”
Ook wij hebben jou steun nodig in 2025, gun ons een extra bakkie koffie groot of klein.
Dank je en proost?
Wij van Indignatie AI zijn je eeuwig dankbaar
Fooien worden Macron met ongevraagde, holle generositeit gegeven, waarvan vele neerkomen op een slordig excuus om voor voorkeursproducten te kiezen. (De “Mr President Could Do For Better”-discipline.) Parfumjournaliste (die bestaan echt) Alice du Parcq is meer dan opgewassen tegen de taak. “Geur kan echt heel sterk zijn, dus als je veel tijd doorbrengt in de nabijheid van veel andere mensen, moet je wat voorzichtiger zijn,” berispt ze. Vermijd, bepleit ze, sprayen op je polsen. Waarom niet op de bovenkant van je onderarmen? “Dit zorgt ervoor dat de geur langer blijft hangen, omdat de kans kleiner is dat hij eraf gaat na elke keer dat je je handen wast.” De geur blijft hangen, omdat “de huid meer structuur heeft en zich ook hecht aan armhaar, dat poreus is.”
De reclamenota is gebaseerd op de mening van Thomas Dunckley, die zichzelf op de markt brengt als “geurexpert, schrijver, trainer, evenementorganisator en spreker”. Hij suggereert dat producten met een lagere concentratie geuroliën geschikt kunnen zijn bij het zoeken naar een balans. “Een eau de cologne is een goede manier voor een man om een aangename geur te dragen zonder een statement te maken of te overheersen.” Hij noemt de aanbevolen producten: Eau de Guerlain en Acqua di Parma.
De disciplinaire visie is het duidelijkst zichtbaar in het commentaar dat de Franse leider ervan beschuldigt een karakterfout te onthullen. Net als bij een van zijn voorgangers, Nicolas Sarkozy, zijn lengte en postuur belangrijke punten van kritiek op Macron, wat impliceert dat een fabricagefout om overdrijving vraagt. Kleine mannen eisen grote vervangers, brede dekkingen en gigantische afleidingen. Het kleine postuur voldoet niet.
Als je parfum moet gebruiken, suggereert Strimpel, waarom zou je het dan niet anders doen? “Een Franse leider zou, zo zou je denken, kiezen voor iets openlijkers, trots elitairs, aangezien hij niet gehinderd wordt door de moderne Britse obsessie om zich als één met het volk te gedragen,” kakelt ze. Een fout wordt al snel ontdekt: onvolwassenheid. Misschien verwarde Macron zijn machtscentrum met de school waar hij zijn vrouw Brigitte ontmoette, “en plantte hij daarmee het zaad (of was het misschien de geur?) dat haar uiteindelijk ertoe zou brengen zijn passie te beantwoorden.”
Parfumanalisten en parfumerieën zullen er dolblij mee zijn dat een staatshoofd zo gecharmeerd is van een specifiek product. Degenen die een punt willen maken van de houding en opstelling op de werkvloer zullen er ook hun waardeloze observaties aan toevoegen, en hebben dat ook al gedaan. Uiteindelijk zou het al dan niet gebruiken van Franse macht niet afhangen van een parfum, maar van een beslissing die door andere overwegingen wordt bepaald. De geurkliek en roddelbladen zouden u wel eens anders kunnen doen denken.
