Russen, Cubanen en Chinezen helpen in Italië bij de strijd tegen het virus.

In verschillende artikelen proberen ‘broodschrijvers‘ met een ‘Atlantische‘ achtergrond antwoord te geven op de vraag wat precies de bedoeling is van die Russen, Cubanen en Chinezen. Mijn antwoord op die vraag valt bij hen zeker niet in vruchtbare aarde. Want volgens mij is het de bedoeling van die Russen, Cubanen en Chinezen om te helpen. Zorgen dat de Italianen voldoende materiaal en voldoende menskracht hebben om de verdere verspreiding van dat virus te stoppen. Wat in het belang is van de hele wereld op dit moment.

In ‘Atlantische‘ kring is dat een concept dat men niet kent, anders dan als het script van ‘zoetsappige‘ Hollywood-producties. Zeker ook in ons land, waar we harteloos op de rem gaan staan waar er wordt gesproken over het vrijmaken van geld uit een Europees ‘Noodfonds‘, terwijl we uit de zijkant van ons hoofd de loftrompet steken over al die geweldige saamhorigheid in ons eigen kikkerlandje, wat zo ‘hartverwarmend‘ is, geloven we die Russen, Cubanen en Chinezen helemaal niet.

Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten. En wij in het westen zijn niet te vertrouwen als waard, dus vertrouwen we die andere landen ook niet. Decennialang hebben wij ‘hulp‘ gebruikt om in andere landen een afzetgebied voor onze producten te creëren, en die landen te onderwerpen aan onze ‘schuldenslavernij‘, zoals gedetailleerd uiteengezet in het boek ‘Confessions of an Economic Hitman‘ en talloze andere publicaties. En waar die landen zich niet leeg lieten zuigen (doorgaans olie), kregen ze te maken met ‘Regime Change‘ operaties, sancties en oorlogen. Die instelling zit zo nadrukkelijk verankerd in ons ‘politieke DNA‘, en is ook zichtbaar binnen onze eigen ‘Atlantische‘ gemeenschap, en de afzonderlijke landen, dat we iedereen wantrouwen die een ‘mooi gebaar‘ maakt, of de ‘juiste toon‘ aanslaat.

Toegegeven, ik ben een kind van die ‘Atlantische‘ wereld. Ook ik zie een defilé van ‘BN-ers‘ en commentatoren die druk in de weer zijn om hun eigen ‘business‘ te redden, terwijl ze de indruk wekken dat gemeenschapszin hen inspireert. Ik zie Tommy Wieringa schaamteloos zijn eigen boek promoten in zijn wekelijkse column voor NRC, waar hij direct, of indirect, nog voor betaald krijgt uit het ‘Stimuleringsfonds voor de journalistiek‘ en aanverwante subsidieregelingen op de koop toe. Terwijl ‘de politiek‘ nu druk is met het redden van de kranten als één van hun topprioriteiten in deze moeilijke tijden. En ik zie de succesvolle musical-producent Albert Verlinde dag in, dag uit, pleiten voor steun aan zijn ‘sector‘, waarbij hij minister Engelshoven er op attendeert dat ze niet alleen de op subsidie drijvende gezelschappen in leven moet houden met al dat gratis geld dat nu rondklotst, maar ook moet denken aan zulke succesvolle ondernemingen zoals die van hemzelf.

Als je in zo’n omgeving opgroeit, is het simpelweg onbegrijpelijk dat iemand die je openlijk tot vijand hebt verheven, en die je dreigt met oorlog, terwijl je tracht om hem met sancties en heffingen op de knieën te krijgen, je de helpende hand zou bieden als je zelf getroffen zou worden door het noodlot. Daar moet iets achter steken.

Er steekt ook iets achter. Een ander wereldbeeld. Minder materialistisch. Meer ‘Zen‘. Spiritueler. Gecultiveerder. Maar niet ‘van de pot gerukt‘ zweverig als gevolg van teveel drugs en een jeugd zonder plichten, waarin je geleerd is dat je ‘aanspraak‘ moet maken op een bijdrage van anderen, zelfs als je dat niet hard nodig hebt om te overleven. De kersverse Corona-Tsaar in ons land, voorheen topman bij DSM, voordat ze daar een modieus top-duo aanstelden, legde in de uitzending van ‘Op-1‘ nog eens uit dat Aziaten oneindig veel gedisciplineerder waren, waardoor de schade aan hun economie uiteindelijk beduidend minder zal zijn dan die bij ons in het westen. Ze hebben daar oog voor wat de grootste bedreiging is in dit soort gevallen, en stellen hun eigen individuele belang niet voorop, in de zekerheid dat de gemeenschap hen niet zal laten vallen. Dat kennen we niet in die vorm. Sterker nog, velen in ons deel van de wereld vinden dat angstaanjagend omdat hun wereld niet groter is dan hun eigenbelang.

In Vietnam deden de Amerikanen en hun ‘partners‘ ervaring op met ‘Zen‘, en dat liep niet goed af. Toch keren veel Amerikanen die daar vochten terug naar dat land, om er vervolgens achter te komen dat het land erg gastvrij is. Iets wat de meesten al wel wisten na hun ‘Tour of Duty‘, maar wat door hun bazen hardnekkig werd ontkend. Op mijn reizen deed ik dezelfde ervaring op in veel landen die volgens de ‘Broodschrijvers‘ en het ‘Denk-Tank-volk‘ onze existentiële vijanden zijn, waaronder datzelfde Vietnam, voordat het een toeristische trekpleister werd. Zij behandelen jou met respect, als jij hen respecteert. Je hoeft niet voor hen te kruipen, maar ze kruipen ook niet voor jou. Ik vind dat een verfrissende manier om met andere mensen om te gaan. Waar westerlingen zich daardoor lieten inspireren rond de jaren zestig, zeventig en tachtig, moesten ze meteen weer zo overdrijven. Respect werd ‘liefde‘, en afstand doen van alle bezit, met als gevolg dat slimme ‘Goeroes‘ paleizen voor zichzelf lieten bouwen en garages vol Rolls Royces hadden, betaald door hun ‘van de pot gerukte‘ volgelingen, die discipline verwarden met slaafse onderwerping.

Die houding die ik schets is niet exclusief ‘Zen‘, nog heb ik de intentie om u te interesseren in dat geloof. Ik zoek slechts naar een uitleg voor verschillen die je met het blote oog waar kunt nemen. Je kunt ook verwijzen naar de vroeg-Christelijke leer, die in grote delen van de ‘Orthodoxe Kerk‘ nog zo herkenbaar aanwezig is, maar die ik ook in Cuba zag toen ik daar afgelopen jaar was. Of verder terug naar de ‘Stoïcijnen‘, zoals ik onlangs nog deed met een verwijzing naar een artikel van Escobar in de ‘Asia Times‘.

In zekere zin kun je wel stellen dat de hulp van de Russen, de Cubanen en de Chinezen geen blijk is van onzelfzuchtige barmhartigheid. Geen slaafse onderwerping. Uiteraard beseffen ze in Moscow, Beijing en Havana dat er iets te winnen valt als ze van het Italiaanse volk vrienden-voor-het-leven maken. Maar hoe zit dat met u? Heeft u zelf niet ook liever vrienden die u in tijden van nood te hulp schieten, maar als er geen nood is u niet vernederen door te doen alsof u een kind bent dat niet voor zichzelf kan zorgen?