Indignatie redactie 
De lezers hier zullen net als ik maatschappij kritische lezers zijn. Op zoek naar de achtergronden van het nieuws, naar harde feiten en objectieve berichtgeving. Bij de oude “vertrouwde” mediakanalen ontbreekt het daar nogal eens aan. We zien een onderwerpelijke berichtgeving bij het Journaal, RTL-nieuws en de talkshows bij onze nationale omroepen. Niet zo vreemd, omroepen worden gesubsidieerd door de overheid. “Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt.” Niet voor niets schieten de maatschappijkritische nieuwsplatforms op het internet als paddenstoelen uit de grond.
De harde feiten
Al jaren achtereen dalen de kijkcijfers bij onze gesubsidieerde omroepen. TV-kijken is ouderwets, zo vindt de jongere generatie. We hebben nu Youtube, Twitter en de sociale media op het internet. Daar gaat een nieuwe wereld voor je open. Het internet is een heksenketel van jewelste. Je verdwaald er als je de weg niet weet. Ontelbare websites, onlineshops en Youtubekanalen die allemaal een “boodschap” willen brengen. Het internet is de openbare digitale snelweg waar we net als op de openbare weg moeten uitkijken dat we de weg niet kwijt raken. Persoonlijk beleef ik het internet als het rond toeren in mijn auto over onbekende wegen. Elke dag komen nieuwe items voorbij die mijn interesse opwekken. Vooral de berichten die tegen de algemene opinie ingaan. Die probeer ik te analyseren want ik wil weten waarom iemand anders denkt. Misschien mis ik iets, of zijn er bepaalde feiten door de (staats)omroepen over het hoofd gezien. Dan wil ik weten of onbevestigde berichten zijn gebaseerd op geruchten of op keiharde feiten en zoek ik verder in de veronderstelling dat ik plausibele verklaringen kan vinden.
Demonstreren is een grondrecht
Het valt op dat er momenteel agressie is tegen de pers. Verslaggevers van de NOS klagen steen en been over demonstranten die hun apparatuur vernielen. Deze mensen worden betiteld als agressieve virusgekkies of complotdenkers. De algemene opinie keert zich tegen deze protesterende burgers want als je andermans spullen vernielt dan spoor je niet. Toch schuilt daar een theorie achter die makkelijk wordt weggewuifd als complottheorie. Demonstranten zijn kritische mensen die zich keren tegen repressieve beleidsmaatregelen van de overheid. Ze zijn het oneens met beleid dat hen persoonlijk raakt. Het is niet altijd een mentaliteitskwestie, zoals de TV-kijkende bankzitter denkt. Door de lockdown worden er bepaalde bevolkingsgroepen onevenredig hard getroffen. Gedupeerde burgers kunnen boos worden, een logische reactie als je schade ondervindt door overheidsbeleid. Economische dan wel geestelijke gezondheidsschade. Het is democratisch dat getroffenen zich verenigen en via protestdemonstraties aandacht vragen voor hun situatie. Het is een grondrecht.
Jong en kansloos
Dat de emotie door massaprotesten op pleinen en op straat hoog oploopt is eenvoudig te verklaren. Dat hoog opgelopen emotie doorslaat naar agressie is helaas een logisch gevolg. Zeker als je als deelnemer in de menigte een politiemacht tegenover je ziet staan met schilden en wapenstok. Waar ben je dan in vredesnaam aanbeland. Een veldslag volgt en de beelden bereiken de huiskamers. Je bent een mafklapper, een idioot, een rebel. Men vergeet dat de echte relschoppers zich intussen hebben vermengd in de menigte waar je deel van uit maakt. Je ziet die grote club jongeren niet die zich in andere straten verzamelen. Het is de reljeugd die uit is op rotzooi schoppen. Meestal ‘hooligans’ die ook een stukje onvrede met zich meedragen. Jong en vaak kansloos. Door corona nog meer hopeloos. Helaas worden ze niet begrepen want ze schoppen herrie, rellen en gaan zelfs over tot plunderen. Naar Amerikaans voorbeeld. Ze worden in de huiskamer veroordeeld en door de politie nagejaagd. Krijgen een flinke boete of celstraf met een strafblad en zijn later kansloos bij het zoeken naar een baan. Ze zijn het uitschot van de maatschappij want ze hebben “ons” aangevallen. Veroordeeld door mediabeelden en het volk. Het zal je kind maar wezen.
Noodwet en noodverordeningen
Mijn betoog lijkt een verdediging voor het gedrag van de relschoppers, maar zo wil ik het niet zien. Ik zie de rellen als een vorm van maatschappelijke onvrede. Onrust die eerst ondergronds heerst maar zich later manifesteert bij een deel van de massa die zich uiten met woord en daad in plaats van pen en geschrift. Via de alternatieve media zijn er genoeg columnisten die verwoorden wat er leeft onder de bevolking. Die aanvoelen hoe de samenleving wordt onderdrukt door een noodwet en nu ook door noodverordeningen van burgemeesters die de veiligheid van hun burgers waarborgen. Veel mensen brengen nu de tijd door in stil protest. Mopperen binnenshuis en volgen braaf de slogan van de overheid, “alleen samen krijgen we corona onder controle.” Een slogan die door de (staats)omroepen vol wordt gesteund.
Een politiestaat is geboren
Op TV zagen we vorig jaar de beelden van uitpuilende IC-afdelingen. Nu niet meer. We krijgen nu angstige voorspellingen voorgeschoteld van ziekenhuisbazen die hun personeel willen ontzien. Het gaat niet meer over een gruwelijk sterftecijfer. Daar praten we niet over. Met cijfertjes, en grafiekjes met de lijntjes naar beneden, moet je het volk niet vermoeien. Wijs op de gevaren van gemuteerde virussen en je hebt voldoende reden om lockdown en avondklok te verlengen. Hoe lang nog? Dat wordt de discussie, maar ook over de gigantische schade, de geestelijke gezondheidsschade en de uitgestelde behandelingen, uitgestelde faillissementen, ontslaggolf, enzovoort. De maatschappelijk onvrede kan makkelijk aanzwellen tot nieuwe protesten. Echter, er staan patrouilles op elke hoek van de straat. Hoe ga je dan demonstreren bij een noodverordening. De overheid heeft de noodwet, dus willen de burgemeesters ook wat. Een politiestaat is geboren. Van democratie naar technocratie zonder het volk om een mening te vragen.
Stilte voor de storm
Er heerst een gevaarlijk virus dat ons zou decimeren. Zo werd al een jaar geleden verkondigd door de WHO en een half jaar later afgezwakt met keiharde cijfers die aantoonden dat de mortaliteit slechts 0,23 procent was over 2020. Als ik beweer dat dit percentage meevalt dan ben ik een wappie, en helemaal als ik verwijs naar de cijfers van onafhankelijke analisten die aangeven dat in NL slechts sprake was van 0,07 procent. Als zulke cijfers doordringen bij de massa zal de weerstand tegen de noodwet groeien. Maar ziet u al gebeuren dat de voorpagina’s van de dagbladen en de nationale omroepen deze cijfers met chocoladeletters presenteren? Voorlopig blijven we overgeleverd aan de avondklok en aan het stil protest. Hoe lang zouden jongeren en andere gedupeerden zich stil houden? Stilte voor de storm.
