Indignatie redactie 
Je hebt gelezen over de angstaanjagende verschrikkingen van een tweede termijn van Trump. Maar een juridische uitputtingsslag die MAGA’s vijanden lastigvalt en overheidsinformatie omzet in propaganda, zou wel eens verraderlijker en moeilijker te mobiliseren kunnen blijken.
Als Donald Trump in november wint en volgend jaar een volwaardig autoritair presidentschap begint – zoals hij in zijn eigen woorden heeft beloofd – hoe zou die nationale nachtmerrie er dan precies uitzien?
Een reeks vaak geopperde worstcasescenario’s ziet er ongeveer zo uit: Trump geeft zijn meegaande keuze voor procureur-generaal opdracht om Liz Cheney en andere vooraanstaande critici te vervolgen en ze voor de camera’s te laten marcheren. Trump beroept zich op de Insurrection Act om het leger naar steden te sturen om massaprotesten neer te slaan. Trump bevrijdt deportatietroepen om miljoenen ongedocumenteerde immigranten uit hun huizen en werkplekken te slepen. Trump zuivert de inlichtingendiensten van ons land, voorziet ze van loyale voetsoldaten en ontketent ze als een binnenlandse spionagemacht om informatie te verzamelen over aangewezen vijanden van de MAGA-beweging.
Het zou dwaas zijn om deze mogelijkheden te verwerpen, aangezien Trump herhaaldelijk heeft gedreigd iets te doen dat op elk van die dingen lijkt. Hij heeft gezworen zijn politieke tegenstanders zonder reden te vervolgen. Hij heeft luidkeels opgeroepen tot de aanklacht van leden van de congrescommissie die zijn poging tot opstand van 6 januari 2021 onderzocht. Hij heeft hardop gemijmerd dat hij het leger naar door Democraten gerunde steden zou kunnen sturen. Trump en zijn adviseurs hebben plannen geopperd voor massale uitzettingen van migranten, gefaciliteerd door enorme detentiecomplexen en mogelijk zelfs uitgevoerd door het leger. Trump heeft herhaaldelijk beloofd de zogenaamd corrupte “deep state” te zuiveren – zijn afkorting voor federale wetshandhaving en inlichtingendiensten – en heeft openlijk gesuggereerd dat hij de staatsmacht zou gebruiken om binnenlandse vijanden te vervolgen die hij omschrijft als “ongedierte”.
Maar hoe afschuwelijk dat ook is, er doemt ook een ander, minder schreeuwerig scenario op – en in sommige opzichten zou dat wel eens aannemelijker kunnen zijn. Een tweede presidentschap van Trump zou een soort autoritarisme met een lager profiel en een langzame brand kunnen ontketenen, iets dat zich veel stiller en grotendeels achter de schermen ontvouwt. In zijn targeting van interne vijanden en zijn pogingen om revolutionaire veranderingen door te voeren via extreemrechts bestuur, zou het veel minder dramatisch, zichtbaar of spetterend kunnen zijn – maar tegelijkertijd extreem verraderlijk, moeilijk te volgen en zeer uitdagend om tegen te mobiliseren.
De potentiële slachtoffers van zulke acties achter de schermen begrijpen deze mogelijkheid perfect. Terwijl we voortdurend horen over opvallende voorbereidingen door Democratische wetgevers, voorstanders van democratie en andere geïnteresseerde belanghebbenden tegen de meest nachtmerrieachtige autoritaire scenario’s die gaande zijn, ontvouwt zich in stilte een andere, meer ondergrondse laag van voorbereidingen onder een andere klasse van doelwitten.
Dit zijn critici van Trump die al advocaten hebben ingehuurd die hen adviseren zich voor te bereiden op laaggradige bureaucratische intimidatie. Het zijn voorstanders die jaren van juridische strijd verwachten tegen kwetsbare bevolkingsgroepen zoals transgenders in Amerika. Het zijn ambtenaren op staatsniveau die wetten doornemen om zich voor te bereiden op juridische gevechten over wie de Nationale Garde controleert. Het zijn beroepsambtenaren die zich schrap zetten voor de corruptie van officiële informatie om de grillen en propagandistische behoeften van de autocraat in chief te dienen, en de sluwe ondermijning van regelgevingsprocessen om buit te leveren aan zijn handlangers. In interviews zeggen mensen in deze situaties dat ze een soort juridische en bureaucratische onzekerheid verwachten die helemaal niet te vergelijken is met het zien van troepen die steden binnenvallen, maar die desalniettemin zeer onvoorspelbaar en diep, verontrustend precair kan blijken.
“We organiseren ons om deze verkiezingen te winnen, maar als er, God verhoede, een autoritair MAGA-repressief optreden komt, dan zijn het misschien geen tanks op straat en middernachtelijke verdwijningen,” vertelde Democratisch afgevaardigde Jamie Raskin uit Maryland mij. “Het lijkt misschien meer op een corrosieve, langdurige campagne van constante ambtelijke en burgerwacht-intimidatie tegen vermeende politieke tegenstanders van de president-koning.”
“Hoe dan ook, de doelwitten zouden in de hel belanden”
Trump en zijn bondgenoten hebben keer op keer openlijk verklaard dat een tweede presidentschap van Trump de politie massaal zal laten optreden tegen de door MAGA aangewezen vijanden.
“We gaan op pad om de samenzweerders te vinden, niet alleen in de regering maar ook in de media,” zei Kash Patel, een hoge nationale veiligheidsfunctionaris tijdens Trumps eerste termijn die naar verwachting een hoge rol zal spelen in een tweede termijn, afgelopen december enthousiast . “We gaan achter jullie aan.” Trumps trouwe aanhanger Steve Bannon heeft op soortgelijke wijze gesuggereerd dat in Trumps “eerste paar maanden” de vervolgingen “op gang zullen komen.” Mensen die geloofwaardig worden voorgesteld voor hoge functies op het ministerie van Justitie, zoals de rechtse advocaat Mike Davis, dreigen openlijk met dergelijke campagnes. Stephen Miller, een langdurige adviseur van Trump, heeft opgeroepen dat Trump-vriendelijke Amerikaanse advocaten zich van tevoren voorbereiden om Democraten te vervolgen op basis van niets meer dan de grote leugen dat de huidige vervolgingen van Trump onrechtmatig zijn.
Deze uitwisselingen werden stilletjes en breed opgemerkt door een heel specifieke klasse mensen: prominente Trump-critici die zich nu schrap zetten om slachtoffer te worden. Het is echter veelzeggend dat wat deze mensen zich daadwerkelijk voorstellen niet helemaal is wat al deze Trump-bondgenoten dreigen. Hoewel ze wel geloven dat Trump en zijn bondgenoten zullen proberen om opzichtig vervolgingen te plegen, verwachten ze iets dat meer lijkt op aanhoudende juridische en bureaucratische intimidatie.
Mark Zaid, een ervaren advocaat in Washington die federale werknemers en inlichtingenfunctionarissen vertegenwoordigt, zei dat hij nu minstens een dozijn cliënten heeft die actief plannen maken voor jaren van precies dat. Hij heeft hen geadviseerd om rekening te houden met onderzoeken van het ministerie van Justitie die misschien niet tot vervolgingen leiden, maar hen toch van middelen zouden beroven; IRS-onderzoeken naar hun belastingen en zakelijke ondernemingen; ingetrokken paspoorten; of dreigementen om veiligheidsmachtigingen in te trekken – allemaal ontworpen om potentiële critici tot zelfverzwijging te brengen.
“Een tweede Trump-regering zal niet aarzelen om elk wapen van de uitvoerende macht in te zetten tegen degenen die zij als vijanden beschouwt, echt of niet,” vertelde Zaid mij. “We verwachten een zeer gerichte aanpak die is ontworpen om de financiële middelen van vermeende tegenstanders uit te putten, ontworpen om hen geneutraliseerd en geïsoleerd achter te laten.”
Hoe zou zo’n inspanning eruit kunnen zien? Na met een aantal mensen te hebben gesproken die zich op dergelijke eventualiteiten voorbereiden, kan ik melden dat ze zich grotendeels schrap zetten voor zoiets: begin 2025 beveelt een gedurfde president Trump zijn procureur-generaal om de lopende federale vervolgingen van hem vanwege zijn opstand en diefstal van staatsgeheimen te laten vallen. Terwijl het publieke debat hierover zich op de radio ontvouwt, raakt Trump vooral geïrriteerd door commentaar van bijvoorbeeld een oude criticus die nu zijn laatste zetten bekritiseert. Misschien is die persoon een commentator (George Conway) of iemand die Trump tijdens zijn presidentschap heeft onderzocht (Andrew Weissmann, een hoge functionaris in het onderzoek naar Russische inmenging in de verkiezingen van 2016), of een lid van het comité van 6 januari (Liz Cheney). Trump vloekt oncontroleerbaar over die persoon in een privégesprek met zijn procureur-generaal en noemt terloops dat hij of zij heeft gehoord dat hij of zij zich bezighoudt met onwelgevallige activiteiten die verband houden met zijn of haar bedrijf of juridische praktijk.
Maar—in tegenstelling tot de nachtmerriescenario’s die we hebben gehoord—leidt dit nooit tot echte vervolgingen. In plaats daarvan sijpelt het nieuws over Trumps woede door de bevelsketen van het ministerie van Justitie totdat het in de schoot belandt van een FBI-agent of Amerikaanse advocaat die Trump en zijn belangrijkste adviseurs graag wil laten opvallen. Er volgt een onderzoek. Onderzoekers beginnen de medewerkers van die persoon te bellen en spitten zijn of haar dossiers door. Er komt niets meer uit, maar het onderwerpt het doelwit aan maanden of jaren van diep verontrustende en dure, precariteit.
“Dat is een volkomen plausibel scenario,” vertelde Peter Keisler, die hoge posities bekleedde bij het ministerie van Justitie tijdens de regering van George W. Bush, mij. Keisler zei dat Trump waarschijnlijk zijn minister van Justitie zou kiezen, juist omdat hij Trumps grillen gewillig zou overdragen aan gretige ondergeschikten. Als alternatief, zei Keisler, zou Trumps stafchef van het Witte Huis wel eens een loyalist kunnen zijn die bereid is een Trumpy Amerikaanse advocaat te bellen en een suggestie of twee te doen over iemand die Trump niet bevalt.
Misschien komt dit lezers over als te speculatief. Maar dat zou het niet moeten zijn. Trump heeft al geprobeerd om tijdens zijn eerste termijn vervolgingen van vijanden te bevelen. En als er al iets is, dan is de verwachting van lastige onderzoeken — onderzoeken die niet tot vervolgingen leiden — een goedaardige manier om de intenties van Trump en zijn bondgenoten voor de tweede termijn te interpreteren die ze openlijk hebben uitgesproken. De voorbereidingen hiervoor zijn gebaseerd op een basiserkenning van het rechtssysteem: Trump en zijn bondgenoten zullen waarschijnlijk geen ongegronde vervolgingen kunnen starten op basis van een Trumpiaanse gril — daarvoor is de medewerking van grand jury’s en rechtbanken nodig. Maar ze kunnen waarschijnlijk net daarvoor veel problemen veroorzaken.
“De eerste stappen van elk onderzoek zijn heel gemakkelijk te starten, veel gemakkelijker dan vervolgingen,” zei Keisler. “Voorlopige onderzoeken worden veel minder gecontroleerd of ingegrepen door onafhankelijke actoren in het systeem, zoals rechters. En ze kunnen veel doen om het leven van mensen te ruïneren. Hoe dan ook, de doelwitten zouden in de hel belanden. De vraag is alleen in welke kring van de hel ze zouden belanden.”
In deze lijn adviseert Zaid cliënten die Trumps prominente critici zijn om zich voor te bereiden op IRS-audits gericht op hun persoonlijke financiën of organisaties waarvoor ze werken, zoals non-profitorganisaties of politieke actiecomités, en op pogingen om de belastingvrije status van dergelijke groepen aan te pakken. Interessant genoeg heeft Zaid, bij het voorbereiden van cliënten op de dreiging van ingetrokken paspoorten, de lang vergeten zaak van een CIA-officier genaamd Philip Agee onderzocht, die de methoden van de CIA zat was en ervan werd beschuldigd voor rivaliserende inlichtingendiensten te werken. Agee kreeg zijn paspoort ingetrokken op grond van nationale veiligheid door het ministerie van Buitenlandse Zaken onder president Ronald Reagan, en Agee vocht het helemaal aan tot aan het Hooggerechtshof, maar verloor .
De zaak van Agee is een potentieel model voor het heden, zei Zaid. Dat komt omdat de uitvoerende macht en hypergepolitiseerde agentschapshoofden eindeloze hulpmiddelen hebben om misbruikende druk uit te oefenen op hooggeplaatste bureaucraten, gebaseerd op zwakke nationale veiligheidsredeneringen. “Beëindiging van dienstverband en intrekking van veiligheidsmachtigingen op grond van nationale veiligheid zijn zeer moeilijk juridisch aan te vechten, zelfs onder de huidige wetgeving,” zei Zaid. “Het zou niet veel kosten om het huidige systeem op een ongelooflijk verwoestende manier te misbruiken.”
Een cliënt van Zaid die bang is voor vergelding is Olivia Troye, een Republikeinse oud-student en senior Homeland Security-functionaris in de eerste Trump-regering. Ze werd een prominente criticus van Trump en sindsdien hebben Trump-bondgenoten haar publiekelijk opgeroepen tot vergelding. Troye vreest dat haar paspoort en nationale veiligheidsmachtiging (en die van haar man, die voor de overheid werkt) worden ingetrokken, als een manier om andere potentiële Trump-critici te waarschuwen. Ze maakt noodplannen om indien nodig naar het buitenland te verhuizen. “Niets is uitgesloten voor wat ze me zouden kunnen aandoen,” vertelde Troye me. “Ik kijk naar andere landen waar ik mogelijk zou kunnen wonen.”Misschien heb je niet veel sympathie voor voormalige Republikeinse nationale veiligheidsfunctionarissen. Toch zou het vanzelfsprekend moeten zijn dat het gebruik van staatsmacht tegen hen om hun geïnformeerde afwijkende mening te onderdrukken – en om anderen bang te maken om zichzelf de mond te snoeren – iets is waar we ons krachtig tegen moeten verzetten.
Een leerzaam geval is hier dat van Marc Polymeropoulos, een voormalig CIA-officier die in het vizier van Trump-loyalisten is sinds hij in 2020 een brief ondertekende , samen met andere inlichtingendiensten, waarin hij waarschuwde dat verhalen over Joe Bidens zoon Hunter Biden Russische desinformatie zouden kunnen weerspiegelen. De brief zei dit niet definitief; hij waarschuwde er alleen voor. Hoewel sommige aspecten van de Hunter Biden-verhalen waar bleken te zijn, werd de brief gedeeltelijk gerechtvaardigd toen het nieuws naar buiten kwam dat een FBI-informant die ervan werd beschuldigd het bureau leugens te hebben verteld over de Bidens, contact had gehad met de Russische inlichtingendienst, en dat was een redelijk standpunt gezien wat er toen bekend was . Toch heeft Trump de ondertekenaars ervan actief beschuldigd van “verraad”, een buitengewone, zij het impliciete, dreiging van vergelding.
Polymeropoulos heeft al een ervaring gehad die een hint geeft over waar al deze bedreigingen naartoe kunnen gaan. Hij hoorde onlangs dat een les over de aanwezigheid van de CIA in Afghanistan die hij had ingehuurd om dit najaar te geven aan de Citadel, een militaire hogeschool in South Carolina, werd geannuleerd, volgens Zaid, die zijn advocaat is. Dit kwam nadat schoolbestuurders Polymeropoulos privé hadden verteld dat vooraanstaande alumni de bestuurders onder druk hadden gezet om zijn lesopdracht te schrappen vanwege die brief en zijn andere openbare verzet tegen Trump, zei Zaid. “Ik werd geannuleerd door rechts,” zei Polymeropoulos. “Het was enorm teleurstellend voor mij.” (Een verklaring van de Citadel zegt dat de les slechts van de herfst naar de lente werd verplaatst. Polymeropoulos ontkent dit en houdt vol dat het effect niettemin was dat een les die hij had gehoopt te geven, werd geschrapt, schijnbaar vanwege kritiek op Trump.)
Het is makkelijk te zien hoe dit veel erger zou kunnen worden – en een model zou kunnen worden om afwijkende meningen te onderdrukken – tijdens een tweede Trump-regering. Trump-bondgenoten of adviseurs zouden aannemelijk kunnen aangeven aan grote instellingen die in de gunst willen blijven bij Trump – conservatieve universiteiten, non-profitorganisaties, mediabedrijven – dat ze goed moeten nadenken voordat ze deze of gene beledigende Trump-criticus in dienst houden. Ze zouden het zekere voor het onzekere kunnen nemen en de aanstootgevende figuur kunnen verwijderen. Mensen zouden zichzelf ook kunnen censureren om dergelijke straffen te voorkomen, wetende dat instellingen onder intense MAGA-druk staan om hen te controleren.
“Instellingen zullen zich zorgen maken over vergelding door Trump en zijn bondgenoten,” zei Polymeropoulos. “En dat zal een huiveringwekkend effect hebben.”
Tegen immigranten, een uitputtingsoorlog
Deze discussie over de autoritaire dreiging van Trump van mindere kwaliteit is op geen enkele manier bedoeld om de ernst van zijn meest opruiende bedreigingen te bagatelliseren. Neem Trumps gepraat over het inzetten van de Nationale Garde om massadeportaties uit te voeren. Democraten bereiden zich hier actief op voor op manieren die niet gewaardeerd worden.
In een recent interview suggereerde Trump dat hij dit zou doen op plekken die hij als “invasie” door ongedocumenteerde immigranten beschouwt – dat wil zeggen, op plekken waar ze wonen, werken, bidden, gezinnen stichten en gemeenschappen bevolken – inclusief in blauwe staten die zich tegen de maatregel verzetten. Toen hem werd gevraagd of hij burgers op deze manier echt zou targeten – wat illegaal zou zijn volgens de federale wet – haalde Trump zijn schouders op dat migranten “geen burgers” zijn, en suggereerde hij dat hij de Nationale Garde zou inzetten om hen te behandelen als leden van een vijandig invasieleger.
Hoe fantasierijk dat ook klinkt, het is niet alleen precies wat Trump publiekelijk dreigt te doen, maar Stephen Miller – die zichtbaar geniet van het uitwerken van zijn sadistische fantasieën – neemt dit idee ook uiterst serieus. Miller heeft zelfs concrete plannen bedacht om het uit te voeren. Omdat veel migranten in blauwe staten wonen, heeft Miller voorgesteld dat vriendelijke GOP-gouverneurs niet alleen hun Nationale Garde moeten activeren om migranten uit hun eigen staten te verwijderen, maar ook de grens over moeten steken naar blauwe staten en daar dergelijke operaties moeten uitvoeren.
Dat zou vrijwel zeker geblokkeerd worden in de rechtbank, zoals Ronald Brownstein overtuigend uitlegt in The Atlantic . Maar als Trump de leiding over de National Guards in blauwe staten wilde nemen, zoals hij heeft getelegrafeerd, zou hij dat legaal kunnen doen onder verschillende federale wetten. De vraag is wat hij legaal met hen zou kunnen uitvoeren, en hier komen de voorbereidingen van de wetshandhavers van de blauwe staten in beeld.
“Een president kan de controle over de Nationale Garde van een staat overnemen, zelfs zonder toestemming van de gouverneur van de staat”, aldus Joseph Nunn, advocaat bij het Brennan Center for Justice. “Als de president die troepen vervolgens opdracht geeft om massale deportaties uit te voeren, kan de staat aanvoeren dat het federale wetten schendt die het gebruik van het leger voor binnenlandse civiele rechtshandhaving verbieden.” Nunn voegde toe dat als de president daarbij de Insurrection Act inroept – wat de reikwijdte van wat hij de Nationale Garde kan opdragen te doen enorm vergroot – het moeilijker zou zijn om het aan te vechten, hoewel een dergelijke aanvechting nog steeds mogelijk zou kunnen zijn als de order anderszins federale wetten of de grondwet schendt.
Kortom, het is duidelijk een reële mogelijkheid dat Trump een illegale order probeert uit te vaardigen aan de National Guards van de blauwe staten. En zoals blijkt, zijn sommige procureurs-generaal van de staten het daarmee eens. In een interview suggereerde de procureur-generaal van New Jersey, Matthew Platkin, een Democraat, dat hij en andere procureurs-generaal zich voorbereiden op confrontaties over dergelijke Trumpiaanse zetten, en dat ze klaar zijn om zich te verzetten tegen mogelijke illegale orders van Trump. “Elke poging om onze National Guard of wetshandhaving in het algemeen onrechtmatig te instrueren, zou op hevig verzet van procureurs-generaal stuiten,” vertelde Platkin me. “Daar zijn we op voorbereid.”
Bovendien zei gouverneur Tim Walz van Minnesota in een interview vóór zijn selectie als running mate van Kamala Harris dat zijn collega-gouverneurs waakzaam moeten zijn, gezien Trumps eigen opvatting van de rol van het presidentschap. “Dit is een man die zichzelf als een dictator heeft neergezet – hij wil dat de macht via hem gaat,” vertelde Walz me. “Het leger – en het leger waarin ik diende – was nooit loyaal aan een man . We zijn loyaal aan de grondwet. We zijn loyaal aan het land. Trump ziet dat niet zo. Hij praat over ‘mijn generaals’. Ze zijn niet zijn generaals. Het is niet zijn leger.”
Het is heel goed mogelijk, of misschien zelfs waarschijnlijk, dat dit allemaal niet gaat gebeuren. Maar ook hier, achter de meest spetterende scenario’s, doemen andere minder dramatische maar nog steeds alarmerende mogelijkheden op. Immigratie-advocaten bereiden zich ook voor op iets dat meer lijkt op een aanhoudende uitputtingsslag tegen immigranten, ontworpen om hun lijden in de Verenigde Staten te maximaliseren en systematisch de fundamenten van hun leven hier te ondermijnen.
Voorstanders vrezen bijvoorbeeld een nieuwe poging onder een tweede presidentschap van Trump om werkvergunningen te laten verlopen voor migranten zonder permanente verblijfsstatus of Amerikaans staatsburgerschap. Deze groepen omvatten degenen met een voorwaardelijke invrijheidstelling of tijdelijke beschermde status, waardoor degenen die niet veilig naar hun thuisland kunnen terugkeren, hier kunnen blijven, of de “Dreamers” die als kind hierheen zijn gebracht en nu enige wettelijke bescherming genieten. Dat zou een enorme klap betekenen voor het vermogen van deze mensen om productief te integreren in het Amerikaanse leven.
Immigratieadvocaten verwachten ook een nieuwe impuls om staten in staat te stellen gratis openbaar onderwijs te weigeren aan kinderen van immigranten zonder papieren. Hiervoor zou een uitspraak van het Hooggerechtshof uit 1982, waarin een dergelijke stap ongrondwettelijk werd verklaard, moeten worden vernietigd. Maar na een verkiezingsoverwinning zouden Trump-bondgenoten zich misschien gesterkt voelen om een vriendelijke rode staat zo’n wet te laten aannemen, deze voor te leggen aan het huidige, veel rechtsere hooggerechtshof en decennia aan jurisprudentie te vernietigen. Gouverneur Greg Abbott van Texas heeft al met dit idee gespeeld.
In feite is dit een lang gekoesterde droom van rechtse denkers die immigranten willen aanzetten om vrijwillig te vertrekken. Belangrijk is dat dergelijke pogingen zeer destabiliserend zouden zijn voor ontelbare aantallen legale Amerikaanse immigranten met geliefden die een meer precaire status hebben. Nogmaals, niets hiervan is theoretisch: Miller zou naar verluidt hebben gezocht naar manieren om staten in staat te stellen dit te doen tijdens Trumps eerste termijn. Hij is mislukt, maar een tweede presidentschap van Trump zou waarschijnlijk een duidelijke escalatie van anti-immigrantenhysterie met zich meebrengen.
Trump en zijn bondgenoten zullen immigranten waarschijnlijk ook aanvallen met dramatisch uitgebreide staatspropaganda. Ook dit hebben ze al geprobeerd. Tijdens zijn eerste termijn werden verschillende pogingen gedaan om overheidsgegevens te verdraaien om migranten af te schilderen als een ernstige bedreiging. De meeste waren onhandig en ineffectief. Maar dit zou de tweede keer zeker veel effectiever worden uitgevoerd: overheidsgegevens over migratie zullen genadeloos worden gemanipuleerd. Misdaden door migranten zullen worden gemarkeerd door Trump-loyale Homeland Security-functionarissen en worden uitgeschreeuwd met de kracht van de krachtige persoperatie van het Witte Huis.
“Het doel is om het leven van immigranten zo moeilijk en verschrikkelijk te maken dat mensen ervoor kiezen om te vertrekken, en degenen die achterblijven zien hun leven in chaos storten,” vertelde Todd Schulte, voorzitter van de immigratiegroep FWD.us, mij. “We moeten verwachten dat de president ervoor zorgt dat alle agentschappen van de federale overheid dagelijks energie en middelen vrijmaken om immigranten de schuld te geven van alle maatschappelijke problemen. We krijgen updates over ‘immigrantencriminaliteit’ van het Witte Huis-perspodium.”
Corruptie van de “Deep State” om Trumps handlangers te verrijken
Dat soort diepe corruptie van overheidsinformatie zou een bedreiging vormen onder een autoritair Trump-presidentschap dat veel verder gaat dan immigratie. Dat komt door een onderschat aspect van zijn intentie om de “deep state” te zuiveren en ontelbare aantallen federale werknemers te vervangen door MAGA-loyalisten.
Trump, die regelmatig tekeergaat tegen de “deep state”, heeft in besloten kring aan adviseurs verteld dat hij van plan is om veel meer dan de 4.000 federale werknemers te ontslaan die doorgaans van de ene regering naar de andere overgaan, aldus Jonathan Swan en Maggie Haberman van The New York Times . Zoals breed is gerapporteerd, zou een uitvoerend bevel om een nieuwe “Schedule F”-categorie voor federale overheidsmedewerkers te creëren — wat Trump in zijn eerste termijn probeerde te doen — potentieel tienduizenden werknemers aan vervanging onderwerpen.
Veel analisten hebben gezegd dat dit de professionaliteit van de federale bureaucratie volledig zou verwoesten. Maar er is nog een ander, minder opgemerkt gevaar: een corruptie van overheidsinformatie die het publiek zou kunnen overspoelen met propaganda en het voor Trumps zakelijke vriendjes makkelijker zou kunnen maken om het regelgevings- en bestuursproces te kapen voor persoonlijk gewin.
Een concreet voorbeeld dat mij werd aangereikt door een hoge functionaris van het ministerie van Arbeid illustreert het punt. In juli stelde de regering-Biden een regelgeving voor die een federale veiligheidsnorm zou instellen die miljoenen werknemers (van wie velen buiten werken) zou beschermen tegen extreme hitte, te midden van stijgende hittegerelateerde sterfgevallen. Het voorstel, waartegen sommige grote zakelijke belangen zich verzetten , bevindt zich nu in een verlengde kennisgevings- en commentaarperiode , en als Trump de verkiezingen wint, zou het lot van de regelgeving in handen zijn van zijn nieuwe regering.
Het is makkelijk te zien wat er nu kan gebeuren. Zoals de functionaris van het ministerie van Arbeid zei, loyalisten die op sleutelposities zijn geïnstalleerd, kunnen er gemakkelijk voor zorgen dat kwaliteitswetenschap over de impact van hitte op werknemers wordt genegeerd of gebagatelliseerd tijdens latere stadia van het regelgevingsproces. Ondertussen zouden carrière-overheidsfunctionarissen, die plotseling kwetsbaarder zijn voor ontslag, zeker aarzelen om politieke benoemingen die het proces manipuleren, uit te dagen of te ontmaskeren. “Het enige wat hij hoeft te doen is de juiste mensen op de juiste banen zetten, en hij kan hele federale agentschappen onderuit halen,” vertelde de functionaris van het ministerie van Arbeid mij. “Wetenschap en op bewijs gebaseerde informatie die overheidsbeslissingen sturen, worden volledig uit het raam gegooid.”
Nogmaals, dit is niet theoretisch: tijdens Trumps eerste presidentschap onderdrukte Stephen Miller actief overheidsgegevens waaruit bleek dat vluchtelingen economische voordelen voor het land opleveren. Onder een Trump-regering met veel meer loyalisten op sleutelposities zouden zulke dingen heel goed de norm kunnen worden, en veel effectiever uitgevoerd kunnen worden.
Ook hier zou iets minder dramatisch kunnen gebeuren – massaontslagen en het massaal vullen van agentschappen met honderden slaafse MAGA-aanhangers. In plaats daarvan zouden we strategische ontslagen zien en pogingen om bestuursprocessen bureaucratisch en achter de schermen te corrumperen. “Het zou niet nodig zijn om zoveel ambtenaren te ontslaan om te leiden tot de systematische onderdrukking van wetenschappelijke informatie in het regelgevingsproces,” vertelde Donald Moynihan, hoogleraar openbaar beleid aan de Universiteit van Michigan, mij. “In een tweede Trump-regering zal het voor politieke benoemingen veel gemakkelijker zijn om de informatiestroom te manipuleren en carrièreambtenaren te bedreigen als ze niet aansluiten bij Trumps voorkeuren, zelfs als het in strijd is met de wetenschappelijke consensus. Het zou van invloed kunnen zijn op alles, van water tot lucht tot werkplek en voedselveiligheid.”
De redenatie achter de dreiging om de “deep state” te zuiveren is soms dat de bureaucratie de agenda van de door het volk gekozen president kan belemmeren, wat antidemocratische implicaties heeft. Er zijn redelijke versies van dat argument. Maar zoals politicoloog Francis Fukuyama goed uitlegt , is een geprofessionaliseerde ambtenarij een fundamenteel kenmerk van complexe hedendaagse samenlevingen. Het neemt talloze dagelijkse beslissingen en een zekere mate van autonomie is essentieel om de diensten te leveren die we nu als vanzelfsprekend beschouwen als een belangrijk kenmerk van het moderne leven. Het heeft allerlei controles en garanties van transparantie, waardoor deze autonomie zich kan ontvouwen terwijl gekozen leiders de grote beslissingen nemen. De opzettelijke onderdrukking of corruptie van betrouwbare wetenschappelijke en statistische gegevens, ondernomen om het bestuur te manipuleren namens elitaire bondgenoten, zou niet resulteren in iets democratischer of meer verplicht aan het volk.
Ook hier heeft Trump openlijk uiteengezet hoe dit er in werkelijkheid uit zou zien. Tijdens een recente bijeenkomst van leidinggevenden van Big Oil drong Trump er bij hen op aan om $ 1 miljard op te halen voor zijn campagne, terwijl hij hen een lijst met specifieke dingen voorhield die de industrie wilde en die hij hen in ruil daarvoor zou geven. Trump heeft ook expliciet beloofd aan kamers vol kapitaalkrachtige donoren dat hij hun belastingen laag zou houden, terwijl hij rechtstreeks ladingen campagnebijdragen zou werven. De grootschalige corruptie van overheidsinformatie en regelgevingsprocessen zou helpen om zijn kant van dergelijke deals te vervullen. Het resultaat zou misschien lijken op een kenmerk van autocratisch bestuur: de verkoop van de overheid voor onderdelen aan de elitevrienden van de autocraat.
Nuchtere oorlogsspelletjes
In mei en juni deden een aantal vooraanstaande schrijvers en denkers mee aan een reeks bordspelletjes om te simuleren wat een ongehinderde autoritaire president het land daadwerkelijk zou kunnen aandoen. In de simulaties — onder leiding van journalist Barton Gellman, voormalig functionaris van het ministerie van Defensie Rosa Brooks en historicus Nils Gilman — ondernam het “rode team” dat de autoritaire president speelde veel van de acties waar het vaakst voor gewaarschuwd wordt. Ze beriepen zich op de Insurrection Act en lieten het leger los op demonstranten, begonnen met de vervolging van Biden en zijn familie en verleenden gratie aan alle opstandelingen van 6 januari.
De resultaten van de simulaties waren ontnuchterend. Degenen in het ‘blauwe team’, die de rollen van Democratische gouverneurs, leden van het Congres, juridische pleitbezorgers en anderen speelden, hadden moeite om te reageren. Ze staken tijd en energie in rechtszaken die niet gelijke tred hielden met de plannen van de autoritaire president. De coalitie van verzet viel uiteen. Het ontbrak aan een serieuze strategie om de grote, populaire mobilisaties op straatniveau te genereren die nodig zouden zijn om massaal verzet te mobiliseren.
Maar er kwam nog iets anders uit deze sessies. Volgens deelnemers draaide het intense debat ook om de vraag of het type slow-burn autoritarisme dat hierboven besproken werd ook zijn eigen brute uitdagingen met zich mee zou kunnen brengen. Brooks opperde de mogelijkheid van een verspreide, fragmentarische weerstand, waarbij Trumpiaanse aanvallen zo diffuus zijn en de doelen van vervolging door de staat zo geïsoleerd zijn dat het allemaal een sneeuwbaleffect heeft op veel fronten voordat iemand weet wat er gebeurt. “Een langzame en gestage aanpak, gebaseerd op het maken van voorbeelden van geselecteerde individuen en organisaties, zal minder zichtbaar zijn, veel minder publieke tegenreactie genereren en evenveel of meer schade aanrichten,” vertelde Brooks me, eraan toevoegend dat het grote gevaar iets is dat zich “beetje bij beetje ontvouwt, tot het te laat is.”
Het lijkt pijnlijk duidelijk dat het vertrouwen op de wet en de procedurele controles van de liberale democratie tijdens het Trump-tijdperk beperkt succes heeft gehad. Het Rusland-onderzoek vond uitgebreid bewijs van waarschijnlijke criminele obstructie van de rechtsgang door Trump, maar het eindrapport verzuimde dit rechtstreeks te zeggen of vervolging aan te bevelen. Trumps twee afzettingen – één voor het afpersen van een Amerikaanse bondgenoot, de andere voor het aanwakkeren van een gewelddadige opstand – resulteerden niet in veroordelingen door de Senaat. Hij wist met succes een hele grote Amerikaanse politieke partij in te schakelen voor het project om de geschiedenis van zijn uitgebreide, ernstige misdaden tegen het land te herschrijven. Door middel van elitaire advocaten die voet bij stuk hielden, het inschakelen van corrupte rechters op lager niveau en medeplichtigheid aan het Hooggerechtshof , heeft hij met succes federale vervolgingen van zichzelf voor extreem ernstige strafrechtelijke aanklachten uitgesteld. Als hij wordt gekozen, zal hij ze vrijwel zeker volledig annuleren.
De wet zal uiteraard een cruciale rol spelen bij het verdedigen van de kwetsbaren tegen Trumps meest kwaadaardige grillen. De American Civil Liberties Union heeft bijvoorbeeld een blauwdruk opgesteld met plannen om de vervolging van transgender Amerikanen te bestrijden die verwacht wordt in een tweede Trump-regering, zoals het stopzetten van federale financiering voor medische instellingen die enige vorm van genderbevestigende zorg bieden, wat volgens ACLU-advocaat James Esseks “de zorg voor transgenders in het hele land, zowel volwassenen als jongeren, zou stilleggen.” De rechtbanken en de wet zullen worden opgeroepen om te oordelen tegen onrechtmatige strafrechtelijke onderzoeken naar vijanden van MAGA en te voorkomen dat ze uitmonden in onrechtmatige vervolgingen, om de illegale kaping van de Nationale Garde te blokkeren en om onrechtmatige repressie tegen immigranten te dwarsbomen, evenals de sabotage van regeringsprocessen in het belang van Trumps handlangers.
Maar een andere reeks oplossingen is hier misschien dringend nodig. Ze roepen op tot ambtenaren op staatsniveau om elke hoek en spleet van hun gezag te onderzoeken en bereid te zijn om het agressief te gebruiken tegen Trumpiaanse misstanden. Deze oplossingen zouden potentiële doelwitten van vervolging zijn, hun financiën en organisaties herstructureren om ze minder kwetsbaar te maken voor strafonderzoeken van de IRS. Ze houden in dat groepen en individuen zich met elkaar verbinden als er een doelwit is van een corrupt DOJ-onderzoek. Zoals Gellman onlangs stelde , zijn er “precommitments” nodig waarin alle “vrienden van de constitutionele regering” beloven om bij elkaar te blijven, wat er ook gebeurt. Ze zouden hun verbeelding en volledige kennis van de wet en het bestuur nu moeten gebruiken over wat er zou kunnen komen.
Uiteindelijk is er echter niet echt een noodplan. De enige betrouwbare weg vooruit is om Trump ervan te weerhouden de macht terug te krijgen die nodig is om ons in de eerste plaats te dwingen een back-upplan te hanteren. “Het idee is om het aan het begin te stoppen,” zei Walz, “bij de stembus.”
