Indignatie redactie 
In de Verenigde Staten hoef je je niet te identificeren als je gaat stemmen.
Sterker nog, in de Verenigde Staten willen de Republikeinen wilden de wet aanpassen om te voorkomen dat de ruwweg negen miljoen illegale vreemdelingen in het land zouden kunnen stemmen, maar daar staken de Democraten een stokje voor. Op de schone leeftijd van vijfenveertig bestelde ik een biertje in de studentenstad Ann Arbor, en de ober wilde eerst mijn ‘ID’ zien, anders geen bier. Ik dacht dat hij probeerde mij een ruime tip te ontfutselen met een compliment, omdat ik er zo jeugdig uitzag, al zou hij dan toch echt eens na hebben moeten denken over een bril, of nieuwe lenzen.
Of wilde hij mij beledigen door mij weg te zetten als iemand die overkwam als een puber? Maar het bleken de eerste oprispingen van ‘woke’, waarbij gasten niet op hun uiterlijk gediscrimineerd mogen worden. Rare wereld, maar je past je aan. Inmiddels voert Elon Musk op ‘X’ een eenzame strijd om ‘ID’ bij verkiezingen ingevoerd te krijgen, om grootschalige fraude langs die weg tenminste te voorkomen, maar het ziet er niet naar uit dat het hem gaat lukken. Rare wereld, maar ’s lands wijs, ’s lands eer. Maar democratie? Wat is dat dan?
Na de verkiezingen in Frankrijk en het Verenigde Koninkrijk stond ik al even stil bij die vreemde praktijk van het ‘districtenstelsel’, waardoor het aantal op een partij uitgebrachte stemmen weinig zegt over de vraag hoeveel zetels dat genereert in het parlement. Het is nog vreemder dan onze verkiezingen voor de ‘Eerste Kamer’ waar de ‘Senatoren’ zitten die de wetten die zijn aangenomen in het parlement alsnog af kunnen schieten.
In Frankrijk en in de Verenigde Staten, alsmede in Rusland, hebben ze een systeem met een president met ver gaande bevoegdheden, en een regering die gecontroleerd wordt door het parlement met aparte verkiezingen. Normaal gesproken. Maar nadat de partijen die Macron steunden recent de verkiezingen verloren, weigerde de president het ontslag van ‘zijn’ premier. En ‘Links’ dat de verkiezingen in tweede instantie won, met dank aan dat districtenstelsel, is dermate ernstig verdeeld, dat ze zich eenvoudig tegen elkaar uit laten spelen. En door maar weer. Aangeslagen, vleugellam, maar aan de vingernagels hangend aan de macht.
Als burgers zich niet vertegenwoordigd voelen door een regering, met of zonder president, dan kan dat betekenen dat de kiezer afhaakt of de kont tegen de krib gooit en uit pure recalcitrantie ‘protesteert’ met een stem op de ‘tegenpartij’. Kennelijk gokt Macron op afhakers, maar een zege voor le Pen, of Melenchon bij de eerstvolgende presidentsverkiezingen kan ook.
In de Verenigde Staten heeft iedereen nu met eigen ogen gezien dat de president niet helemaal ‘bij de les’ is, en de Democraten verkeren in crisis over de vraag of ze Biden nog voor de verkiezingen in november moeten vervangen, of niet. Zelf zegt hij dat alleen een ‘Act of God’ hem ervan kan weerhouden door te zetten, maar donoren rammelen aan de ketting. Her en der werd geschreven dat de ‘NAVO-summit’ zijn laatste kans is.
Daar ‘oogde hij vitaler’, zo oordeelde de Nederlandse verslaggeefster, maar hij vertelde een volle zaal, met draaiende camera’s, dat hij Poetin door dik en dun bleef steunen, ‘for as long as it takes’, met Zelensky aan zijn zijde, en dat zijn vice-president, Trump, een belangrijke steun voor hem was.
De verslaggeefster deelde haar zorgen met ons, de kijkertjes, want het is nog vier maanden tot de verkiezingen. Alsof de vier jaar daarna er verder niet toe doen.
Waar vinden ze dat soort verslaggevers? Natuurlijk, iedereen beseft dat Biden onmiddellijk na de verkiezingen het veld zal ruimen om de nog minder populaire Kamala Harris het presidentschap cadeau te kunnen doen, en zo geforceerd het ‘Glazen Plafond’ te doorbreken waar Hillary in haar eigen beleving door werd gestuit, en niet haar gluiperige karakter. Maar hoe kan dat, in een wereld die pocht dat haar democratische bestel een valide exportartikel is? Wat is dat voor een wrede grap?
Het hele systeem in de Verenigde Staten vráágt gewoon om corrupte praktijken en fraude. In de aanloop naar de vorige verkiezingen, die tussen Trump en Biden in 2020, schreef ik uitvoerig over de vele gevallen van aantoonbare fraude met ‘poststemmen’ en dode mensen die stemden. Maar tegen de achtergrond van de claim dat de stembusuitslag op onvoorstelbare wijze was gemanipuleerd schreef ik toen al dat die ‘Mom and Pop’-fraude er in de Verenigde Staten al decennialang ‘gewoon’ bij hoorde, en dat geen rechter daar aandacht aan zou schenken.
Slechts systematische, centraal georganiseerde fraude via de ‘stemcomputers’ met een aantoonbare hiërarchie binnen de groep die dat complot tegen de kiezer bedachten en implementeerden, zou voldoende indruk maken om de uitslag te herroepen. Al moet je dat ook nog maar afwachten. De polarisatie wordt nu zo ontzettend op de spits gedreven, dat een ‘Never Trump’-rechter zelfs dat soort bewijslast best eens aan de laars kon lappen om ervoor te zorgen dat ‘Never’ ook daadwerkelijk ‘Never’ is.
Over de EU als een orgaan dat boven de nationale regeringen is geplaatst, en democratie, zal ik het maar helemaal niet hebben. Dat is zo’n aanfluiting dat zelfs de communisten in China en Noord Korea niet hoeven te vrezen dat het volk op enig moment zal eisen dat het ook zo’n bestuur wil. Tot nu toe leverde het binnen de westerse democratieën verhoudingsgewijs weinig spanningen op. Er waren critici zoals ik die wezen op de gevaren, omdat het broze bouwwerk niet tegen druk bestand is, en dan haar toevlucht zal nemen tot totalitaire ‘oplossingen’ om de macht niet af te hoeven staan.
En er waren, en zijn, burgers die zich op bepaalde terreinen niet ‘gehoord’ voelen, en ‘radicaliseren’ door op de ‘tegenpartij’ te stemmen. In essentie zijn burgers zelden principieel, en roeren zij zich niet zolang ze het ‘goed’ hebben. Het systeem dat ik zelf bepleit, de ‘Constitutionele Republiek’ met in de constitutie vastgelegde bescheiden macht van de overheid, en veel ruimte voor een ‘Vrije Markt’ op ieder terrein, heeft meer incasseringsvermogen. Daar kan de overheid bij tegenslag terugverwijzen naar de burgers. Het is je eigen verantwoordelijkheid. Niet die van ‘Big Brother’, of ‘Big Sister’.
Op het hoogste niveau in de voedselketen van ons huidige bestuurlijke systeem, zijn grote fouten gemaakt waar men zich reeds Heer en Meester waande in een ‘Unipolaire’ wereld, die onze leidinggevenden de ruimte gaf om toe te werken naar een wereld waarin niemand nog iets ‘bezit’, maar wel ‘gelukkig’ is.
Dat is in theorie bestaanbaar, waar niet iedereen wil kunnen toeren in een privévliegtuig, of de hele dag door bezig wil zijn met ‘complotten’ (zie mijn bijdrage van gisteren), maar liever wat tokkelt op een gitaar, of ijsjes verkoopt op het zonovergoten strand, leuterend over het weer en het klimaat, de kinderen en ‘Ali B.’. En als ‘AI’ en de ‘robots’ dan al het werk doen………
Wel moet je, om zo’n situatie te bereiken, nog de nodige weerstanden overwinnen, en dat zie ik langs deze weg die we ingeslagen zijn hoe dan ook niet gebeuren. Die theorie is gemankeerd. De mens is geen hedonistische trekpop, maar een extreem complex wezen met rare fratsen en conflicten binnen het eigen brein, ook als het wél naar behoren functioneert. En als je dan als elitaire fantasten de oorlog verklaart aan de ‘Multipolaire’ wereld, zonder realistisch plan, wordt het huilen. Ons exportartikel, en ‘handelsmunt’ hebben hun waarde verloren.
De grondstoffen en de producten die ze in China, en elders in de BRICS-landen, van de band laten rollen, met inbegrip van wapens en munitie, willen ze niet meer ruilen voor wat wij te bieden hebben aan ‘gelul’, vertier en ’schuldpapier’. Laat de kade het schip niet keren, maar verleg de koers. Vindt ergens een capabele kapitein, die wél weet hoe zijn, of haar eerste stuurman heet, en wat ‘boven’ is, en wat ‘onder’. Wat ‘bakboord’ en wat ‘stuurboord’ is. Anders gaat dit schip ten onder.
