Indignatie redactie 
“Politiek”, zei Bismarck beroemd, “is de kunst van het mogelijke.” Maar als we alles zijn kwijtgeraakt en alleen mogen spreken binnen het kleine beetje ruimte dat de mainstream ons toebedeeld heeft, dan wordt het tijd dat rechts zich hergroepeert en zijn tactiek heroverweegt. Wat we de afgelopen decennia ook hebben gedaan, het heeft gewoon niet gewerkt. Zou het kunnen zijn omdat conservatieven zich in feite meer zorgen maken over acceptatie door het reguliere establishment – dat wil zeggen door onze vijanden – dan over het bouwen van een brede coalitie om zich daartegen te verzetten?
Links verloochent nooit zijn eigen radicalen of hun ideeën; in plaats daarvan probeert het die radicale ideeën te ‘mainstreamen’ – juist omdat het zich ervan bewust is dat radicalen de meest effectieve en machtigste stoottroepen zijn. Daarentegen duwen conservatieven routinematig al degenen aan hun rechterkant weg. Maar waarom is de angst om door hun tegenstanders – inclusief de reguliere media – aan de kaak te worden gesteld, zo wijdverspreid onder conservatieven?
Dergelijke vragen brachten me onlangs om de tafel met verschillende controversiële intellectuelen, waaronder de oprichter en leider van de partij Forum voor Democratie (FVD), Thierry Baudet.
Na het schrijven van zijn Ph.D. onder supervisie van Roger Scruton verwierf hij internationale bekendheid in 2019 toen zijn partij bovenaan de peilingen stond bij senaatsverkiezingen. Sindsdien heeft zijn reputatie te lijden onder controversiële en onbeleefde uitspraken, terwijl zijn politieke lot onzeker is geworden. Ondanks vele waarschuwingen heb ik ervoor gekozen om hem vorig jaar op het FVD-partijcongres, maar ook daarna, bij te praten voor het volgende uitgebreide gesprek.
Sommige conservatieven vinden dat u er gevaarlijke opvattingen op nahoudt en beschouwen u daarom niet meer als ‘een van ons’. Wat is uw reactie?
Het verbaast me altijd als conservatieven – die zelf zoveel hebben geleden onder censuur – het in twijfel trekken van hun eigen ideologische dogma’s beschimpen. Ik ben een groot voorstander van het Franse spreekwoord ” du choc des idées jaillit lumière” (“uit de botsing van ideeën ontspringt licht”). De waarheid kan alleen worden gevonden als ideeën vrijelijk kunnen worden uitgedrukt en besproken – in een geest van openheid en ernst. Gewoon zeggen ‘dat mag je niet zeggen!’ heeft nog nooit iemand ergens van overtuigd.
Bovendien heb ik persoonlijk nooit het gevoel gehad dat meningen – van welke aard ook! – ‘gevaarlijk’ kunnen zijn. Ik ben nooit bang geweest om verschillende gedachtegangen te verkennen. Integendeel: ik ben meteen geïnteresseerd als ik een nieuw ’taboe’ ontdek.
Je lijkt zeker aangetrokken tot taboes en wat sommigen ‘de duistere kant’ noemen. Denk je dat het je fascinatie voor zulke dingen is die de schijnbare ‘giftigheid’ om je heen verklaart?
Iemand die naar een ‘donkere kant’ verwijst, veronderstelt dat de spreker ‘verlicht’ is. Het impliceert ook dat conservatisme op het dunne uiteinde van een sinistere wig zit – dat conservatisme inderdaad bijna daar is en alleen acceptabel kan zijn als het wordt ontkracht. Doodsbang voor gedachten en ideeën die het establishment heeft ‘verboden’, hebben conservatieven zich de ‘spelregels’ die hun vijand heeft opgelegd volledig eigen gemaakt. En daarmee hebben ze impliciet de punten toegegeven die ze in de eerste plaats wilden maken. Daarom kunnen ze nooit winnen.
Ik zal uitleggen wat ik bedoel. De conservatieven van vandaag vermijden volledig om over ‘de diepe staat’ te praten uit angst om aan de kaak te worden gesteld als ‘complottheoretici’. Ze vermijden het om over etniciteit te praten uit angst om als ‘racisten’ te worden bestempeld. En ik daag je uit om iemand te vinden die bereid is te praten over de ‘bewapening’ van de Holocaust door links – die is geïnstrumentaliseerd door de leer van de Frankfurter Schule – om het Europese zelfvertrouwen te ondermijnen.
zijn te bang om als ‘antisemitisch’ bestempeld te worden. Kortom, de huidige conservatieven schrikken terug voor alle fundamentele gevechten en besteden in plaats daarvan hun tijd aan ‘goody-goodies’, waarbij ze onderdanig voorkomen geassocieerd te worden met – of worden geroepen als – ‘fascisten‘.
Maar is het niet ‘een goede zaak’ voor conservatieven om niet onnodig controversieel te zijn en in plaats daarvan hun argumenten op een voorzichtige manier te formuleren – een die hun tegenstanders daadwerkelijk kan overtuigen of besluiteloze reguliere kiezers kan bereiken?
Als de prijs van niet -controversieel zijn niet het argument is dat je wilt maken, dan is die prijs te hoog. Neem immigratie: in plaats van te zeggen dat we niet willen dat de etnische en culturele samenstelling van onze samenleving drastisch verandert – wat volgens mij het fundamentele punt is – benadrukken conservatieven het onderscheid tussen ‘legale immigratie’ en ‘illegale immigratie’ – alsof dat het probleem is, alsof het probleem van immigratie is hoeimmigranten binnenkomen! Of neem klimaatverandering:
in plaats van het fundamentele uitgangspunt van de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde aan te vallen – dat wil zeggen, het absurde idee dat CO2 op de een of andere manier ‘slecht’ is voor het milieu en dat door de mens veroorzaakte emissies moeten worden verminderd – hebben conservatieven ‘groen beleid’ verdedigd. Hun overgave is compleet. Ze praten zelfs niet over het belang van een nationale economie, blijkbaar voelen ze zich gedwongen om dat globalistische idool en de heilige koe van het liberalisme te steunen: vrijhandel!
Ik weet dat u tegen globalisten bent, maar bent u ook tegen de vrije markt?
Ik hou van markten – en ik ben voor een beperkte overheid die individuen maximale vrijheid geeft om bedrijven op te bouwen. Alle markten zijn gereguleerd – de enige vraag is hoe. Als conservatief ben ik ervan overtuigd dat markten nooit echt ‘vrij’ zijn, omdat ze afhankelijk zijn van sociale, culturele en juridische voorwaarden die de markten zelf niet kunnen creëren.
De simpele waarheid is dat goed functionerende markten natiestaten nodig hebben. En sterke en onafhankelijke natiestaten hebben op hun beurt gezonde samenlevingen nodig. Ik sta dus sceptisch tegenover internationale vrijhandel, juist om de redenen waarom liberalen en andere marxisten deze dingen prefereren: omdat ze de structuur van de samenleving vernietigen.
De race naar de bodem voor Thierry Baudet is definitief ingezet
“Liberalen EN andere marxisten”?
Ja, liberalisme en marxisme zijn ideologisch converteerbaar. Beide komen voort uit de Franse Revolutie en beide proberen het ‘universele individu’ te emanciperen uit hun gemeenschappen, hun sociale beperkingen, enz. Beiden zijn natuurlijk de natuurlijke vijanden van conservatieven.
Maar vrijhandel levert ook welvaart op.
Vrijhandel en vrije markt zijn totaal verschillende dingen. Het kosmopolitische internationale kapitalisme schept rijkdom voor degenen die activa bezitten: bedrijfseigenaren, investeerders, enz. Ze kunnen hun kosten minimaliseren terwijl ze profiteren van kunstmatig hoge winsten die kunnen worden gemaakt met goedkope producten die worden geïmporteerd uit plaatsen als Maleisië of Gabon, waar milieunormen praktisch niet bestaan, en de lonen zijn onvergelijkbaar lager dan hier.
gevolg hiervan worden onze landen overspoeld met goedkope goederen, terwijl de belastingbetaler de kosten van werkloosheid en deïndustrialisatie moet dragen. Let wel, ik ben niet per se tegen internationale handel, maar ik geloof dat het absoluut noodzakelijk is om tarieven te handhaven om de ongelijkheden in evenwicht te brengen die anders voortvloeien uit de verschillende normen die over de hele wereld bestaan - en zelfs binnen Europa. Zijn dit geen verstandige conservatieve overwegingen? Ik zou beweren dat vrije handelaren dat niet zijnechte conservatieven maar eerder liberalen – marxisten die zich voordoen als conservatieven!
Houdt u daarom van Poetin – vanwege zijn ogenschijnlijk economisch nationalisme?
Trump en [Steve] Bannon hebben precies hetzelfde argument aangevoerd: als je wilt dat de sociaal-economische structuur van je samenleving intact blijft, moet je nationale invoerbeperkingen instellen. Wat Poetin betreft – om mijn standpunt hierover te verduidelijken – toont het bombardement van het Westen op Rusland met allerlei dwingende economische maatregelen sinds 2014 aan in welke mate het Westen het mondiale economische systeem als wapen gebruikt.
Het is volkomen rationeel voor een land dat streeft naar een multipolaire orde om niet afhankelijk te willen zijn van datzelfde systeem. Bovendien, als ik Poetin ‘leuk’ vind, is dat omdat ik zijn kwaliteiten als staatsman bewonder – zijn professionaliteit, patriottisme, realisme en bovenal zijn zeer duidelijke begrip van de morele en economische decadentie van het Westen.
Hij predikt ‘moraal’ – en valt dan een ander soeverein land binnen!
‘Een ander land’ is een vreemde manier om te verwijzen naar wat in wezen een bolwerk is van de Amerikaanse ‘diepe staat’. Oekraïne wordt al jaren bestuurd door het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, niet alleen om geld wit te wassen – zoals de ‘Biden-documenten’ hebben aangetoond – maar ook om Rusland, het laatste overblijfsel van het ‘oude Europa’, te belegeren en uiteindelijk te verpletteren. Deze Amerikaanse ‘diepe staat’ is het primaire voertuig van het links-liberale globalistische establishment – met andere woorden, het is de vijand van conservatieven. Onze beweging, vind ik, zou zich bewust moeten zijn van deze realiteit.
Als het niet de soevereiniteit van Oekraïne is, wat staat er dan volgens u op het spel in deze oorlog?
Een overwinning voor de NAVO – die een verlengstuk is van de Amerikaanse ‘diepe staat’, het belangrijkste voertuig voor linksisme – zou een voortzetting betekenen van ‘wokeïsme’, LGBT-propaganda, klimaatdoelstellingen, vriendjeskapitalisme, devaluatie van valuta en massa-immigratie. Aan de andere kant zou een overwinning voor Rusland dit decadente mondiale regime waarschijnlijk een halt toeroepen – en mogelijk de ondergang ervan teweegbrengen.
[Zucht en schuift ongemakkelijk in zijn stoel.] Je realiseert je dat nogal wat mensen het hartgrondig met je oneens zijn.
Dat kan zo zijn. Maar ik vind het moeilijk in te zien hoe een conservatief de kant van de NAVO zou kunnen kiezen – de belichaming van links-liberaal globalisme en een vaandeldrager van de revolutionaire doctrine van ‘mensenrechten’, die wordt gebruikt tegen alles wat het als een ancien régime beschouwt .
In schril contrast met het Westen verwerpt Rusland zijn nationale geschiedenis niet. Het probeert niet het weefsel van zijn samenleving, zijn religieus erfgoed, zijn familietradities te vernietigen. Het Rusland van Poetin, kort gezegd, staat voor ‘oud Europa’. En – het is verder vermeldenswaard – dat het vanwege zijn enorme fossiele brandstofbronnen ook de natuurlijke leider is van het verzet tegen de hele klimaathoax.
Misschien moeten we het op veel van deze punten gewoon eens zijn dat we het oneens zijn. Hoe zit het nu met COVID? In uw boek, The Covid Conspiracy , waarvan ik begrijp dat het een bestseller nummer één was in Nederland, zegt u dat de pandemie uw begrip van de wereld heeft veranderd .
Ja. Het deed me ten eerste beseffen dat onze regeringen bereid zijn dictatoriale maatregelen op te leggen – zoals lockdowns, gezichtsmaskers, social distancing – die gedwee gevolgd zullen worden door de overgrote meerderheid van – ogenschijnlijk onnadenkende – journalisten, politici, academici, enzovoort . Het is aangetoond dat onze vrijheden voorwaardelijk zijn – en dit is een buitengewoon enge realisatie.
Ten tweede maakte het me bewust van een diep sinistere agenda die bestaat op mondiaal niveau, die gericht is op wat alleen totalitaire controle kan worden genoemd. Om dit doel te bereiken, wordt er gestreefd naar censuur, beperkingen op vrij verkeer en privébezit, controles op de voedselproductie en ‘sociale kredieten’ in Chinese stijl. Ondertussen is de globalistische agenda gehuld in eufemismen als Build Back Better, Sustainable Development Goals en Agenda2030.
De grote reset?
Precies. Het is een corporatistische fusie van multinationale ondernemingen en supranationale instellingen. Het is de visie van het World Economic Forum en andere progressieve globalistische instellingen. Dus in 2020/2021 realiseerde ik me dat westerse staten niet langer democratieën waren die door het volk werden bestuurd, maar in wezen de uitvoerders waren geworden van een mondiale agenda die werd gepusht door een netwerk van bestuurlijke en ‘deep state’-actoren – evenals Big Pharma, Big Tech, mondiaal kapitaal en liefdadigheidsstichtingen zoals die van Bill Gates en George Soros.
Nu, als ze in staat zijn om nationale regeringen zo’n gewetenloos, irrationeel, verderfelijk beleid te laten opleggen. En als ze bereid zijn om kritische stemmen over dit beleid te censureren, medicijnen als HCQ (hydroxychloroquine) en Ivermectin te verbieden en op onverantwoordelijke wijze uiterst riskante ‘vaccins’ te pushen, dan zijn ze in wezen tot alles in staat.
Ben je een complottheoreticus geworden?
Het zou absurd zijn om het bestaan van samenzweringen te ontkennen. Waar denken mensen dat inlichtingendiensten hun tijd aan besteden? Alleen al in de VS zijn er 17 van dergelijke agentschappen, met een gezamenlijk budget van bijna 100 miljard dollar per jaar. Samenzweringen zijn volledig gebruikelijke, alledaagse verschijnselen. De echte vraag is niet of je ze wel of niet moet geloven, maar: welke zijn echt en welke niet?
Maar kom op, de Amerikaanse aanwezigheid is een kracht geweest voor iets goeds in de wereld. Dit moet je herkennen!
Minstens een generatie lang zijn de VS een macht geweest voor kwaad, misschien zelfs kwaad. De hoogmoed van de Clinton- en Bush-jaren heeft tot verschrikkelijke oorlogen geleid – Joegoslavië, Afghanistan, Irak, Libië en nu Oekraïne. Maar ze lijden nooit onder de ’terugslag’ van hun oorlogen; wij [Europeanen] wel.
Hun oorlogen worden gedreven door de hebzucht van het militair-industriële complex dat de VS gijzelt; maar hun echte oorzaak, vrees ik, is een diepere pathologie in de Amerikaanse psychologie. Hun land is gemaakt als model voor de hele mensheid – de ‘onmisbare natie’, de universele staat. Dit is messiaans – of beter gezegd psychotisch – en ik denk dat het cruciaal is voor alle soorten conservatieven om deze ongemakkelijke waarheid te laten bezinken.
Maar vanuit mijn perspectief vind ik het moeilijk om een alternatief te bedenken voor een door Amerika geleide wereldorde.
Ik geloof dat het ‘oude Europa’ is wat we moeten proberen ’terug te brengen’. Sinds de Eerste Wereldoorlog heeft ons continent in rap tempo zijn globale impact en zelfvertrouwen verloren. Het is de verkeerde weg ingeslagen en bevindt zich nu in een staat van instorting. Iedereen kan dit voelen. Europa heeft een verschrikkelijke achteruitgang meegemaakt – in kunst en architectuur, in muziek en onderwijs, in geboortecijfers en economische macht. Ik denk dat conservatieven zouden moeten vechten om deze achteruitgang te keren – en een soort Europese Renaissance tot stand te brengen.
U heeft al vaak benadrukt dat u voorstander bent van democratie. (Het staat zelfs in naam van uw partij!) Maar uw tegenstanders zeggen dat u – en anderen zoals u – een bedreiging vormen voor de democratie.
De bewering dat bewegingen als FvD op de een of andere manier ‘ondemocratisch’ of ‘antidemocratisch’ zijn, is als de bewering dat wij ‘fascistisch’ zijn: het betekent eigenlijk niets anders dan dat we tegen de huidige links-liberale orthodoxie zijn. Het is een manier om ons te demoniseren. Voor alle duidelijkheid: ik ben een onwankelbaar voorstander van het democratische systeem, van de rechtsstaat, van fundamentele vrijheden en van een representatieve, beperkte regering. Maar ons systeem van vandaag vereist serieuze updates en reparaties omdat de relatie tussen heersers en geregeerden op zijn kop is gezet door de vorming van een supranationale politieke klasse die totaal geen voeling heeft met de gewone kiezers.
De enige remedie die ik ken om dit kapotte systeem op te lossen, zijn referenda – waarbij de mensen rechtstreeks inspraak krijgen in fundamentele kwesties. Vraag de mensen bijvoorbeeld rechtstreeks of ze restrictiever klimaatbeleid, massa-immigratie en lockdowns willen, of snelheidsbeperkingen, moderne architectuur en buitenlandse oorlogen, wat dat betreft? Ik twijfel er niet aan dat eventuele daaropvolgende discussies verrassend conservatief zouden zijn.
In 2019 stond je bovenaan de peilingen. Maar je kon de dingen niet veranderen…
Zoals ik ontdekte toen ik in een positie van relatieve macht werd geplaatst: we kunnen dingen niet veranderen door fragmentarische overwinningen. Op nationaal niveau hebben we te maken met een kartel – een permanente klasse van politici, bureaucraten en journalisten met dezelfde links-liberale opvattingen. Ongeacht welke partij in functie wordt gestemd, ze zullen hun gewenste beleid nastreven.
Boven – of misschien wel achter – dat nationale kartel doemt het internationale kartel op dat ik hierboven beschreef: de grote multinationals en investeerders, de inlichtingendiensten, organisaties als het World Economic Forum, enzovoort. Dit betekent dat echte politieke verandering alleen kan plaatsvinden als mensen niet meer geloven in de dogma’s – dat wil zeggen, de taboes – waarop het systeem rust, zodat het systeem van binnenuit zal afbrokkelen (vergelijkbaar met hoe de Sovjet-Unie instortte toen niemand meer in het communistische economische model geloofde ) .
Dit betekent op zijn beurt dat alleen degenen die de basisaannames die aan het globalistische systeem ten grondslag liggen, radicaal durven te doorbreken – alleen degenen die bereid zijn te accepteren daarvoor gedemoniseerd te worden – een kans hebben om te bereiken wat moet worden bereikt: een echte Europese heropleving.
Dus is radicalisme de sleutel?
Ja. We moeten de taboes van links doorbreken. De angst om deze taboes onder conservatieven te doorbreken is de oorzaak van hun mislukking.
Uw hardste critici waren misschien teleurgesteld door de massale opkomst voor het FVD-partijcongres iets meer dan een half jaar geleden. Er waren daar veel mensen.
Ja, ondanks wijdverbreide demonisering is onze beweging nog springlevend. De belangrijkste reden voor deze vasthoudendheid is, denk ik, de vreugdevolle geest waarmee we onze strijd voeren. Onthoud dat we oikofielen zijn: we houden van thuis, maar omdat we vervreemd zijn geraakt van ons afbrokkelende sociale huis, zijn we vandaag toegewijd aan het bouwen van een nieuw huis. Op onze bijeenkomsten voelen mensen niet alleen dat ze omarmd worden, maar ook dat we iets positiefs hebben om naar te streven.
Wat mensen bovendien drijft om onze partij te steunen, is het besef dat we voor een existentiële dreiging staan . Onze samenlevingen staan op instorten. Sociale en economische verdeeldheid is grotendeels irrelevant geworden nu we allemaal op de rand van lijfeigenschap staan.
Naast elkaar strijden in een geest van broederlijkheid is niet alleen de voorkeur geven aan het ene beleid boven het andere. Het is kiezen voor het leven boven de dood. Na decennia van achteruitgang onder het liberalisme bevinden de westerse samenlevingen zich nu midden in een nieuwe ’terreur’ en worden ze onthoofd door een neo-marxistische revolutie. We zullen sterven als de dingen niet veranderen. Dus voordat we beginnen te praten over de richting waarin we moeten zeilen – nog minder: welk deuntje we aan dek moeten spelen – moeten we samenkomen om het schip te redden .
Dit interview verschijnt in de zomereditie van 2023 van The European Conservative , nummer 27:80-85.
